Zweden's Stockpaardje

Wat steek je in godsnaam uit als je beseft dat je nog maar 2 weken in een vreemd land kunt verblijven en het leven leiden dat je thuis nooit zult hebben? Het enige wat je kan doen uiteraard. Het ervan nemen nemen nemen en ondertussen snakken naar meer meer meer.


Afgelopen maandag was een stressy dag, onze vriend Nils Nyberg ging me komen bezoeken donderdag dus ik moest m'n kamer toch een beetje opsmukken. Maandag is ook laundry day, waarbij je met was van 2 weken ver weer even goed zoet bent. Tussen dit alles door moest ik nog eten en m'n valiezen pakken, want die avond gingen we vertrekken richting Stockholm. Het was een gevecht tegen de tijd. Volledig uitgeblust tegen 19u40 toen het tijd was om onze nieuwe reisgenoten te leren kennen, Esad van Bosnië, Ernesto van Spanje en Maja van Finland. De rest van onze reisgenoten waren oude bekenden, met een groep van 8 trokken we op pad richting de haven van Turku waar de grote Viking Line cruise boot ons stond op te wachten. Een gigantische boot die alles herbergt wat je hartje maar wilt, van tax-free shops waar de Finnen gretig hun alcoholtekorten terug komen bijschaven, restaurants, tot sauna's, kinderspeelkamers en Nintento Wii-speelkamers. Vooral in de laatste twee hebben we ons gretig beziggehouden tijdens onze nachttocht naar Zweden. Jammer genoeg mocht het plezier niet lang duren want één van de hostessen kwam ons met een strak gezicht buitenschoppen terwijl ze beweerde dat de kinderspeelkamer en de wii-kamer enkel voor kinderen was. Wat een belachelijke opmerking zeg. Zever in pakskes! Ondanks veelvuldige discussies over het feit dat er op het kind-gevoel geen leeftijd stond, dat we ons geaffronteerd voelden dat ze insinueerde dat we al oud waren en dat deze spelletjes in de kinder- en wii-kamer duidelijk boven het niveau van de gemiddelde kleuter/peuter waren en meer bedoeld waren voor oudere kinderen zoals ons moesten we toch de zaal verlaten. Belachelijk want er waren geen kinderen in de nabijheid te bespeuren! We hebben die dame haar bitterheid dan maar gestoken op een vermoedelijk slechte jeugd.
We zijn dan maar naar de disco's in de boot getrokken, want deze boot staat immers tijdens de weekend bekend als the party boat of zelfs "Love Boat". De boot waarin je gaat fuiven om zat te worden en "hopelijk" van bil te gaan als je je tenminste nog herinnert hoe het moet. Helaas waren de disco's enkel gevuld met een bevolkingsgroep de onze leeftijd ver oversteeg. De muziek was er ook niet echt naar want om de één of andere reden kan Finse karaoke me toch niet charmeren. Dan maar spelletjes gespeeld en ons bed in gegaan om de volgende dag om 6u30 aan te komen in Stockholm.








Direct ingecheckt in het hostel "the City Backpackers", een groot fancy gedoe met knap interieur en dichtbij alle sights. Jammer genoeg was het weer wel slecht en regenachtig. Daarom hadden we ervoor gekozen om wat museum's te bezoeken, met als eerste op de lijst het Vasaa-museum. Eén van de indrukwekkendste en interessantste ooit uit m'n leven. Het ging over een groot oorlogsschip dat precies uit Pirates of the Carribean komt en vlak voor je neus te is komen te varen. Het was een oud schip uit de jaren 1600 dat in de haven van Stockholm was gekapseist op z'n eerste uittocht en pas 300 jaar later terug is opgevist, nog later is gerestaureerd en nu staat te blinken in het museum. Tegen dat we het museum uit waren was het weer opgeklaard en zijn we richting het oude stadsgedeelte gegaan en hebben we het Nobelmuseum bezocht waar een exposé was over censuur in de pers en opgelegde censuur (van regeringen of bevelhebbers uit naar insiders of mensen die iets uit de doofpot willen houden) met alle gevolgen van dien. Allemaal ontzettend interessant, naast gans het gedoe over Mr. Nobel uiteraard. 's Avonds gegeten in de hostel en binnen getetterd en gedronken tot we nood hadden om in het midden van de nacht een luchtje te gaan scheppen in Stockholm.






De volgende dag was het stralend weer, en hebben we rondgeslenterd door de straten van Stockholm, genietend van het zonnetje dat zo zelden Finland bereikt. Op onze slentertocht heb ik de fabuleuze ontdekking gedaan dat Pipi Langkous van Zweedse origine is, dat Zweeds klinkt als een mengelmoes van Engels, iets dat van veraf mogelijks op Fins trekt en nog wat andere poespas en dat Zweden in tegenstelling tot Finnen niet de neiging hebben om woorden uit te spreken terwijl ze inademen. Verder in de dag zijn we weer naar het mooie oude stadsgedeelte getrokken om daar eigenlijk ook weer niets nuttigs te doen behalve te genieten van het feit er te zijn. Erna nog even gaan shoppen en dan beseft dat we veel te laat waren om onze boot nog op tijd te halen. Gepakt en gezakt zijn we beginnen lopen van de hostel naar de haven waarbij elke meter er wel twee leek en de afstand veel verder was dan we initieel hadden ingeschat. Maar we hebben op 5 minuten na net onze boot gehaald. Er mocht dan ook wel iets spannends in deze trip zitten want voor de rest hebben we eigenlijk geluilekkerd, genoten en alles op het gemak gedaan.







Om 6u30 zijn we dan opgestaan in de boot om het dek te kunnen beklimmen tijdens de zonsopgang en te kunnen genieten van het zicht over de Archipelago van Turku, één van de grootste, of zelfs DE grootste ter wereld, met duizenden eilandjes. Meer woorden moet ik hier niet aan vuil maken denk ik, eilanden en zonsopgang staat garant voor een adembenemend spektakel. Even later waren we in Turku, heb ik m'n gerief afgezet, ontbeten een douche genomen en plichtsbewust naar het ziekenhuis getrokken.

Diezelfde namiddag kwam Nils toe vanuit België. Veel hebben we die dag niet gedaan, de vrijdag daarentegen is hij op pad getrokken door Turku en hebben we in de namiddag inkopen gedaan voor ons groots afscheidsfeest van de zaterdag. Voor meer dan 2 uur lang hebben we in de keuken Finse pannekoeken staan bakken om onze gasten de dag erna mee te kunnen verlekkeren. Dezelfde avond vroeg ons bed in want de zaterdag gingen we gaan snowboarden naar Himos. Om 4u45 zijn we opgestaan want de bus vertrok op het onmenselijke uur van 5u30, of dat had m'n contactpersoon toch gezegd. Met kleine oogjes naar het busstation getrokken om in de kou te blijven staan tot 5u45 en te beseffen dat er geen bus was. Misschien had de dame zich vergist en was het 6u30 opteerde Nils. We zijn dan maar gaan zoeken naar een warme plaats om ondertussen de tijd af te tellen, maar de Hesburger was toe, McDonalds was juist gesloten. Gelukkig konden we schuilen in de tankstation en ons verwarmen met een warme kaakao. Om 6u30 zijn we teruggekeerd en iets later kwam de bus toe die maar om 7u bleek te vertrekken. Veel te vroeg opgestaan voor niks dus, een geluk dat de weg naar daar 3u duurde zodat we in de bus wat konden slapen. Uiteindelijk zijn we rond 12u beginnen snowboarden onder de zon, om even later direct onze Finse Makkara (worsten) te braden in het vuur. Daar hebben we vrij lang gezeten en om 16u30 moesten we al terug naar de bus dus van de 4u30 die we konden snowboarden hebben we er misschien maar 3u van gemaakt. Vrij onnozel als je bedenkt dat je speciaal van zo ver komt om te gaan snowboarden. Maar goed, de bus terug op, terug geslapen om krachten te verzamelen voor ons afscheidsfeest.






De eerste en grootste kitchen party op ons verdiep van dit trimester. Volk van overal uit de Student Village, volk van de salsa en zelfs ESN kwam ons vervoegen om de verjaardag van Hollie en Max en mijn afscheid te vieren. Het was een schitterende avond die uiteindelijk wel lichtjes uit de hand is gelopen door gasten die met bier en onze crème fraishe voor de pannekoeken in het rond begonnen te zwieren. Op hetzelfde moment bleek dat er studenten ergens waren aan het vechten in een ander gebouw en dat vertegenwoordigers van het TYS office (de verhuurders van de studentenkamers) waren aan het "patrouilleren" met de politie. Dik gesjost gezien we geen kitchen party's mogen houden en er dit trimester al vrij veel miserie is geweest met TYS om deze reden. We moesten dus zeker wat opruimen voordat we verder uitgingen naar het stad zei Max. Gelukkig zijn de TYS niet tot bij ons geraakt en leek het alsof er niets was gebeurd toen we ettelijke uren later, na voort te feesten in Onnela, rond 6u30 terug thuis kwamen. Een spetterende avond zonder consequenties, zo moet het!





De dag erna zijn we pas om 18u30 terug opgestaan omdat we eindelijk ons uitgebreid slaaptekort eens van ons wouden schudden. De zondag was dus een korte dag met een ontbijt in de avond, een film ("Young People Fucking", hilarisch en zeker aan te raden) en een spelletje Carcassonne.


De maandag terug naar het ziekenhuis. Nils ging oorspronkelijk Turku verder verkennen maar de jongen kon 's nachts niet slapen omdat we zo laat waren opgestaan op de zondag. Terwijl ik dus lag te dutten en af toe wakker werd om te zien wat hij deed was hij ofwel gaan rondtoeren, zat hij achter de pc of in de badkamer. Toen ik dus om 7u opstond kwam hij net uit de douche en was hij klaar om te gaan slapen. Net of we hielden de wacht voor elkaar in geval er iets zou gebeuren. Enkele uren later was ik terug thuis en zijn we tesamen naar de spa van hotel Caribbia gegaan om te genieten van een plons in het buitenzwembad terwijl sneeuw uit de lucht dwarrelde, maar ook om de glijbanen eens te testen en ons naakt te verwarmen in de sauna's en stoombaden. Het feit dat de Finnen gewoon zijn om naakt te paraderen in de sauna's merk je wel in het ziekenhuis, ze zijn ver van preuts, bij het minste laten de patiënten zonder problemen hun broek zakken. Dezelfde avond zijn we met vrienden Fastscoop gaan spelen, een nieuwe sport die ze trachtten te promoten. Het lijkt een beetje op curveball waarbij je met een instrument een hacky sack ball naar elkaar past in een team van 5 spelers. Vanaf dat je de bal vangt mag je niet meer verderlopen en moet je hem voortpassen tot je uiteindelijk aan het doel geraakt en kunt scoren. Wel een plezante sport, Maria de Finse wiens broer het heeft uitgevonden verzekerde me dat ze het met haar zwak voor België het zeker nog bij ons ging komen introduceren. Nils en ik hebben alvast het privilege gehad om met de creators een spelletje te spelen. Ondertussen bleef en bleef het maar sneeuwen met als gevolg een lekkere verse 20 centimeter op dinsdagochtend 24 maart.



Dinsdag was emotionele dag. Afscheid moeten nemen van Nils tjdens de ochtend waardoor ik m'n gedachten niet op orde kon brengen in het ziekenhuis. Later op de dag heb ik nog tal van mensen tegengekomen die ik niet meer ging zien. Aan alles komt jammer genoeg een einde, m'n enige bittere troost is terug te vinden in de schaarse momenten die ik nog kan delen met anderen en des te meer tracht te koesteren, zoals het dinner partytje op ons verdiep dat nu ongeveer zal beginnen. Tijd dus om te stoppen met schrijven.