De Kotmadam

Terwijl ik vorige week m'n blog was aan het updaten vlogen Ann en Peter veilig terug naar huis. Eens aangekomen in Brussel slaagde toeval er in om hen tegen het lijf van Sven te laten lopen. M'n volgende gast die op het punt stond te vertrekken uit Brussel. Het logische gevolg van al dat bezoek is dat ik met het idee begin te spelen van hier te blijven wonen en werken en terwijl m'n kamer uit te baten als een guesthouse, van geslacht te veranderen en me te laten herdopen onder de naam "Kotmadam". Maar dat zal er jammer genoeg waarschijnlijk niet van komen.

Hoe dan ook, ik ben begonnen op Orthopedie en heb al een aantal procedures daar gezien, wat consultaties en handchirurgie. Overlaatst had ik het steken van een heupprothese meegevolgd. Dat was wel vrij verbluffend, zo snel dat die orthopedisten te werk gingen! Net een chirurgische drive-in, ik beeld me al de patiënt in die langs een microfoon-speaker passeert waaruit de stem klinkt "En wat mag het zijn voor meneer?", "Voor mij graag één heupprothese om mee te nemen alstublieft.", "Komt er onmiddelijk aan, u mag al doorrijden hoor!". Ik weet niet of ze zorgzaam tewerk moeten gaan of niet, maar het ging volgens mij te snel om dat te doen, het was opensnijden, coaguleren, hakken, boren, de bijtel gebruiken, prothese steken, toenaaien en wegwezen. We moesten een soort helm dragen waarover een scherm werd geinstalleerd. Daardoor hadden we een groot veilig masker/helm met airco vanbinnen en een gigantisch visier. En dat was in feite wel nodig want eens die orthopedisten beginnen te hakken, boren en de hamer en beitel beginnen te gebruiken kan er wel eens het één en het ander in het rond vliegen (bloed, botfragmenten, beenmerg,...).
Een indrukwekkende operatie dus. Die wou ik wel nog es zien! Voor de rest gebeurt er niet zoveel speciaals in het OK behalve dat de operatieverpleegsters vastberaden zijn m'n Finse taalkennis uit te breiden onder de vorm van Finse chirurgische instrumentenleer. Een andere anekdote was de operatie bij de handchirurgen waarbij plots de patiënt wakker werd uit de anesthesie en ferm begon te rollebollen op de operatietafel. Even paniek, onsteriel gaan en de patiënt vasthouden terwijl de rest hem terug plat spoot. De patiënten krijgen toch ook nooit iets voor het zeggen ;).
Ik heb overigens nog geleerd vanwaar de naam "Suomi" komt. Suomi is het Finse woord voor Finland. Dat wist ik al, maar blijkt dat het in feite betekend "Land of the Swamps". Ziezo dat weten we nu ook! Bovendien blijkt het dus dat een arts hier in het ziekenhuis 7u30 lang moet aanwezig zijn. Dus van 8u tot 15u30 ongeveer. Als het werk echter al gedaan is om 12u, dan wordt er nog wat getetterd, eventueel papierwerk gedaan of er wordt gewoon naar de wereldcompetitie langlauf gekeken op internet. Ik weet nu al dat moest dit een zuiver Engelstalig land zijn, dan zou ik hier komen wonen en werken, amai! Maar elke dag herinnert me er aan dat dit helaas niet het geval is en we redden ons dan maar door het dagelijkse leven met de beperkte Finse woordenschat. Ik heb wel bijgeleerd hoe ik me kan voorstellen "Mun nimeni on Peter" of anders gezegd "My name is Peter", dat klinkt toch dat ietsje eenvoudiger.


Dezelfde namiddag heb ik Sven meegenomen naar "Fastlaskiainen". Een studentikoos event waarbij studenten van gans over Turku de opdracht gekregen hadden teams samen te stellen en slee's te bouwen om dan allemaal met de sjiekste slee de helling af te glijden. Er waren cake's, telefooncellen, boten, tanks, zelfs een batmobiel en nog zo veel meer. Jammer genoeg waren we te laat toegekomen omdat ik nog in het ziekenhuis zat. Tegen dat we er waren was dus eigenlijk de wedstrijd al gedaan en was er niet meer veel te beleven. Er waren nog wat worsten en warme drankjes en je kon zelf nog naar beneden glijden maar het eigenlijke event was al afgelopen. Ik heb me dan maar moeten tevreden stellen met foto's op facebook en zelf meermaals met Sven van de helling te glijden. Kun je trouwens geloven dat hij dat nog nooit had gedaan op een poepeslee?!



De volgende dag wat heelkunde en consultaties. Ik weet niet waarom, maar telkens ik hier consultaties meevolg beginnen mijn ogen heel zwaar door te wegen. Zou het Fins me in slaap wiegen? Ik was een paar keer bijna omvergevallen van vermoeidheid en de verpleegster had het in de mot. Ik moest echter op m'n tanden blijven bijten maar eens thuis ben ik direct voor een half uur in m'n bed gekropen terwijl Sven op het water van Naantali zat te lopen. Jammer genoeg heb ik m'n wekkers niet horen aflopen en werd het halfuurtje 2 uur. Verschrikt en kwaad op mezelf dat ik hierdoor Sven misschien liet verdwalen in Finland en dat hij mogelijks al ergens ondergekoeld in een hoekje een bevroren plas zat bij te vullen met z'n overvloed aan tranen ben ik dan maar opgestaan. Hem ge-SMSt en meneer zat in de kathedraal naar een concert te luisteren. Ik ben dan daar naartoe gegaan en we zijn dan het muziekmuseum (Sibeliusmuseum) gaan bezoeken waar we ook een concertje konden meepikken. Zo goed was het concert nu wel niet maar bon.


De donderdag dan heb ik een dagje vrijaf genomen om Sven eens in te lijven in enkele Finse tradities. We begonnen onze dag met de overheerlijke vers gebakken "kanelli-pulla", een soort kaneelontbijtkoeken. Dan zijn we een pannenkoek gaan eten, hebben we wat boodschappen gedaan in het stad waaronder de essentiële fles Minttuu gekocht. Dan de bus op naar Ruissalo om wat rond te wandelen in de natuur en te genieten van enkele onschatbare uitzichten. Dit was trouwens de plaats waar ik voor het eerst na 2 maand ben uitgegleden op het ijs. Op een helling tussen de bomen lag onder de sneeuw een gigantische laag ijs, ik zette een stap op de sneeuw en zwieeeep, onderuit! Sven heeft dan maar veilig verder gegleden op z'n gat. Enkele meters verder gingen we verder te voet om direct weer hetzelfde scenario mee te maken! Maar het kon onze dag niet kapot maken! We zijn verder door de Finse wildernis gedarteld en hebben dan een utopisch plaatsje gevonden om mijn aller-aller-allereerste sneeuwman ooit te maken. Drieëntwintig jaar had ik er op moeten wachten, maar eindelijk was het zover. Sven was sneeuwmannen al beu en na onze dagelijkse discussie over seksuele geaardheden wou hij z'n punt bewijzen en heeft hij een sneeuwvrouw gemaakt. Na onze kunstwerken te vereeuwigen zijn we naar Avantosauna getrokken om die heerlijke combinatie van sauna en zwemmen in het ijs nog eens aan Sven mee te geven.





Vrijdagochtend is Sven dan heel vroeg naar huis gegaan en ik ben terug in m'n bed gekropen om iets later naar de kliniek te gaan. Vrijdagavond hadden we op ons verdiep een dinner party waarbij iedereen in teams iets moest koken. Jammer genoeg heeft iedereen zowat allemaal dezelfde ingrediënten gebruikt. Zetmeel en ei. Patatten, pasta, brood en ei dus. De Spaanse meiskes waren zo vindingrijk geweest om halfdoorgesneden hardgekookte eieren te combineren met een vulling van ei+ham+tonijn. Kortom ei met ei. Geniaal. Aga van Polen had brood, met een eiersalade en wat andere groentjes. Met andere woorden, brood met ei. Sarah had Spaanse tortilla gemaakt, en iedereen weet waaruit dat bestaat: olie, ajuin, ongelooflijk veel patatten... en ei. De andere Duitse meisjes wouden de salade tour opgaan en hebben aardappelsalade gemaakt. Nog meer patatten... maar zonder ei, we geraken nog ergens. Ik heb spaghetti carbonara gemaakt, waarbij de saus eigenlijk ook maar bestaat uit look, ajuin, spek, room en... u raadt het al... ei. Het desert was gelukkig genoeg niet volledig in hetzelfde thema. De Spaanse meiskes hadden appels gemaakt met een kaneel en chocoladesaus vulling en Andreu verbaasde ons weer met z'n ongelooflijke chocoladecake (waarin wel eieren zitten maar die hebben we weggedacht)


.

De zaterdag wat gewerkt, gelopen en me klaar gemaakt voor een afscheidsfeestje. Simon, een vlaming die ik op Valentijnsavond had leren kennen in het Sibeliusmuseum had me uitgenodigd. Hij vertrekt binnenkort voor 4 maand naar Griekenland en wou toch niet ongemerkt Finland verlaten. Om 19u 's avonds dus bij de Simon voor een sauna. Met 7 man poedelnaakt dat kot in, om vervolgens elkaar te spanken met een vihta. Dat is eigenlijk een bos takken met blaadjes die naar thee ruikt en dat je verwarmt over de sauna om die daarna als een soort zweep te gebruiken en je lichaam willekeurig ermee vertroetelt. Eens dat de 100°C. ons wat teveel begon te worden zijn we zo snel mogelijk poedelnaakt langs de vrouwen gelopen, de uitgang gezocht, de baan overgestoken en de besneeuwde heuvel beklommen om er dan af te rollen, sneeuw naar elkaar te smijten, auto's en groepen van 20 kinderen te paseren, terug naar binnen te lopen, uit te glijden, te vallen en dan te kijken wie het kleinste pietje had. Onvergetelijk en je kan er natuurlijk maar niet genoeg van krijgen, en nog es en nog es en nog es! Toen we uiteindelijk zelfs ons pietje niet meer konden zien zijn we maar gestopt met de sauna en sneeuw en hebben we ons buikje gevuld met Belgische frietjes en allerlei geestrijke dranken en hebben we zelfs twister gespeeld. Daarna zijn we getrokken naar Börs om daar te gaan feesten, dansen en te genieten van salsa concerten en samba optredens. Alweer een geslaagde week dus!