The Last Crusade

Mijn laatste dagen in Finland waren een aanloop naar een 3-maand grote sociale kater die mogelijks minstens even lang ging blijven aanslepen. De woensdag was m'n laatste dag in het ziekenhuis waarbij ik nog even de tijd nam om afscheid te nemen van iedereen en m'n sleutels, badge en kiel in te dienen. Mogelijks zou ik deze zomer kunnen terugkomen als ik wil om in het OK te werken als assistent en zo een centje bij te verdienen als zomerjob. Maar ik heb nog niks beslist.

Donderdag was een luilekker dagje. De zon scheen en ik nam de tijd om nog volop te genieten van het gezelschap van m'n internationale vriendenkring. We zijn ondanks het prachtige weer niet buiten gaan spelen maar hebben binnen Carcassonne gespeeld. Misschien een beetje zonde van de mooie dag maar wat kon het me schelen, ik spendeerde m'n laatste uren bij volk dat me dierbaar is geworden over de laatste 3 maand. Tussendoor trachtte ik m'n kamer op te ruimen en te kuisen want de dag erna was het tijd om te gaan. Onze Spanjaarden vroegen met of ik met hen wou mee-eten 's avonds rond een uur of 9, en uiteraard kon ik geen nee zeggen. Ik keek er al naar uit maar ik had niet verwacht dat ze ter mijnen ere de hele keuken zouden versieren met balonnen en de muur versieren met foto's van mij van de laatste 3 maand en een groot bord waarop stond "Sorry you're leaving :(". Zoiets had ik nog nooit meegemaakt, ik was zo geflatteerd, het was net alsof m'n leven in Finland af te lezen was van die muur. Iemand die niet beter wist zou aan de hoevelheid foto's denken dat ik was overleden. Ergens is dat misschien wel waar. Maar het was een schitterende avond die ik nooit zal vergeten, ik werd verwend met Spaanse tortilla, ijscrème, we hebben lekker gebabbeld en gelacht en we hebben onze flessen drank op tafel gesmeten voor we uitgingen naar de Fiesta Latina, ESN's beste fuif totnogtoe. En al bij al vooral één van de beste onvergeetelijkste avonden ooit gedurende mijn kort verblijf, en dat allemaal dankzij onze barmhartige Spanjaarden.




Vrijdag was alweer een zonnige dag, met de hoeveelheid sneeuw die er nog lag was het perfect om Turku aldus te kunnen herinneren. Ik had m'n laastste lunch met m'n tutor Niklas en besloot achteraf om alleen nog wat door Turku te wandelen, te genieten van de zon op een bankje langs de rivier en een cadeau voor de mensen van op mijn verdiep in elkaar te knutselen. Ik had besloten m'n Belgische vlag te betoveren met een gedicht en deze achter te laten in de keuken. Een gedicht dat persoonlijk gericht was naar elke persoon van ons verdiep en dat ze als ze wouden elke dag opnieuw konden lezen of konden gebruiken om de schotels mee af te drogen :). De tijd was dan gekomen om 's avonds iedereen daar te verzamelen en m'n kleine aankondiging te maken. Hollie was er een tijdje voordien al ingeslaagd om een paar tranen bij mij te laten vloeien en kort erna werd het geen haar beter in de keuken toen ik zei dat ik binnen 2 uur iedereen zou verlaten. Het ophangen van de vlag en voorlezen van het gedicht moest dan ook met een krop in de keel, veelvuldige pauzes en een grote zakdoek gebeuren. Het kan alleen maar aantonen hoe graag ik de mensen daar zag en hoe ze een deel van mij zijn geworden. Nog een paar barmhartige knuffels en zoenen van iedereen in onze keuken en elders in The Student Village op mijn afscheidstour en het was tijd om te gaan. Zo is het nu eenmaal.





Gepakt en gezakt stond ik 2u30 later in het putje van de nacht op de luchthaven van Helsinki te wachten tot wanneer 3u later m'n vlucht zou vertrekken. Ik trachtte me wakker te houden en bezig te houden om 1u30 later plots in de mot te krijgen dat ik in de verkeerde vertrekhal zat te wachten en dat ze waarschijnlijk al lang bezig waren aan het inchecken daar waar ik feitelijk moest zijn. Snel m'n polsslag in de lucht gejaagd en gelopen naar de andere hal om gelukkige vast te stellen dat ik nog ruim op tijd was. Jammer genoeg duurde het wel lang eer ik m'n snowboard kon inchecken en betalen zodat ik toch nog bijna m'n vlucht had gemist. Maar eind goed al goed, enkele slapeloze uren, een Starbucks frappucino en een gelukkig weerziens thuis later lig ik in de zetel te hunkeren naar m'n bed terwijl m'n gedachten steeds weer geconfronteerd worden met flarden uit m'n 3 maand-durend avontuur. Zelfs in Zaventem leek iedereen van ver op vrienden van ginter. Morgen toont België zelfs een eerbetoon en schakelt het over op Finse tijd en als dat alles nog niet genoeg in m'n gezicht wrijft wat dacht je dan van "In the Shadows" door de Finse band "The Rasmus" dat ik zweemzalig te horen kreeg op de radio op weg van de luchthaven naar huis. Het is vreemd om terug thuis te komen. Een plaats waar je vroeger dagdagelijks in vertoefde maar nu enkel onwennig vertrouwd aanvoelt. Het is alsof je één van je beste vrienden van lang geleden plots terugziet, maar door de jaren heen de relatie is verwaterd en je eigenlijk niet goed meer weet wat gezegd tegen elkaar. Het is niets nieuws, maar doordat er zoveel is gebeurd is het toch zo anders. Hoe ga je daar in godsnaam mee om?

Het enige wat ik nog wil zeggen voor ik dit hoofdstuk van mijn leven afsluit is dat als iemand die dit leest ooit de kans heeft om op Erasmus te gaan, vergeet al je twijfels, doe zoals Indiana Jones and take the leap of faith en je zal terechtkomen in een wervelwind van vriendschap, liefde en plezier die je voor altijd bij je zal dragen. Dit is één van de beste ervaringen geweest die ik ooit mag hebben meemaken en als ik stil sta bij de gedachte dat ik drie maand geleden in m'n hoofd af en toe twijfels had en zelfs durfde terugkrabbelen dan kan ik nu alleen maar denken dat ik toen een ongelooflijke idioot (nog meer dan nu) was om nog maar zoiets te durven denken. Vrienden kan je overal maken en taal vormt nergens een barrière want op Erasmus is iedereen gelijk en helpt iedereen elkaar. Je kan zoveel leren van andere culturen en nationaliteiten waardoor je thuiskomt met een onschatbare rijkdom aan nieuwe ervaringen, gedachtengoed en onvergetelijke herinneringen. Het enige nadeel is dat je de ervaring beëindigd zoals je ze begonnen bent, met een klein hartje en een handvol tranen...