Spelen met de beurs

Een trage week in Turku. Deze week bestond uit een terugkeer naar de harde realiteit. Een besef dat ik nog maar 4 weken had en ik toch beter eens een casus of meerdere casussen zou beginnen typen voor de unief thuis. Er is dus niet veel spannends gebeurd want ik heb vooral achter m'n laptop gezeten en getypt, getypt en getypt, met als resultaat dat m'n tutor urologie gewoonweg verstomd was van m'n casus. Wat natuurlijk goed is!

Afin, in het orthopedisch operatiekwartier heb ik afgelopen week nog een decompressie van een spinaal kanaal stenose meegevolgd. Terwijl de chirurg zich een weg baande langs de duraalzak (waar het ruggenmerk en de zenuwbanen in lopen [in een kanaal door de wervelkolom]) treedde er jammer genoeg een complicatie op en ontstond er een longitudinale scheur in deze zak waardoor het cerebrospinaalvocht alle kanten opliep. De patiënt was, zoals bij vele operaties hier in Finland, maar half verdoofd (epiduraal) en die bleef om de één of andere reden maar boegeren wat het er voor de chirurg uiteraard verre van eenvoudiger op maakte om de duraalzak toe te naaien met z'n micro-chirurgische instrumenten. Eventjes een spannend moment dus, maar onze goochelaar was er in geslaagd en alles is goed en wel afgelopen. Vorige keer had ik al eens een heupprothese meegemaakt, nu stond er een knieprothese op het menu. Hetzelfde dus, maar anders, met het interessante feit dat het een patiënt betrof met "tobramycine resistente pseudomonas aeruginosa". Aangezien Finland er prat op gaat dat het quasi geen enkele resistente kiemen huisvestigt in vergelijking met andere landen in Europa waren de steriele voorzorgen dan ook op en top. De helft van het OK werd verhuisd, alle onnodige zaken buiten. Al de rest werd in een plastiek zak gekleed, iedereen andere schoenen en kleren aan, mutsen, mondmaskers en wat nog allemaal. En dan zien da je de steriliteit niet verprutst uiteraard. De operatie was weer op en top technisch. Het is toch verbazingwekkend om te zien hoeveel instrumenten er bij komen te kijken die allemaal op de één of andere manier in elkaar passen als onderdelen van een grote puzzel en waarmee ze elke stap van de operatie zorgvuldig kunnen uitmeten en markeren zodat de patiënt niet met een scheve knie komt te staan. Het was een fijne operatie om te zien maar op het einde was ik toch een beetje stomverbaasd. De prothese was gestoken en we legden de patient z'n been neer terwijl de chirurg tegen mij zei, "hou u al maar klaar met de zuiger" (maar dan in het Fins). Nietsverwachtend begon die patiënt plots langs alle kanten te overvloedig te bloeden totdat de vloer in het rood herschilderd was. Zo stom als ik was heb ik er toch een goeie 20 minuten moeten over doen om het verband te leggen tussen dit tafereel en iets dat rond het bovenbeen gespannen was en op een cuff leek (zoals van een bloeddrukmeter). Tijdens heel de operatie was die cuff dus gewoon opgeblazen wat de bloedtoevoer afsnoerde. Dat is tevens ook de reden waarom er een tijdsdruk zit op deze operatie.

Woensdagavond stond de grote "Bounce Around the World" party op het menu. Een nieuwe erasmus-fuif waar ik met grote ogen naar uitkeek omdat je dan nog eens veel bekend volk tegenkomt en nog eens goed plat tegen de grond kunt gaan. Bovendien waren er allerlei dingen te winnen, van cruise-tickets tot etentjes, drankjes enzovoorts. Jammer genoeg waren we om de één of andere reden niet zo goed vertegenwoordigd en is wat mij betreft de fuif wat in het water gevallen. Zelfs m'n aperitief, de 1 liter Glögli, het Finse kerstdrankje (vergelijkbaar met Glühwein, maar toch iets anders), met de liter rode wijn die ik op de kop had getikt bij de Russen liet het afweten. Het bittere gevoel van de drank bleef achter in m'n maag en had zich gemanifesteerd onder een zwaar gevoel in plaats van een gelukzalig gevoel in m'n hoofd. Ik beschuldig de Russen van me een fles rode wijn verkocht te hebben waar niet eens alcohol in zat! Maar wat maakt het uit, met hun strikte visum-maatregelen ga ik daar toch niet direct terug geraken om te gaan klagen. Desondanks het feit dat de fuif niet zo goed was ben ik er op de één of andere magische manier toch in geslaagd om weer als één van de laatste van het feest af te druipen en in een gat in de nacht in m'n bed te kruipen om de volgende dag terug op te staan om naar de kliniek te gaan. Niets nieuws onder de zon, afgezien van het feit dat ik deze keer bewust ben blijven liggen. Aangezien ik in de kliniek had gezegd dat ik mogelijks 2 dagen traumatologie ging doen en er dus de donderdag en vrijdag niet ging zijn op hun dienst, heb ik er van geprofiteerd om eens uit te slapen en erna wat verder te werken aan m'n casussen. M'n stage traumatologie was immers in het water gevallen en de instrumentele spondylodesis op het orthopedisch OK was niet iets waarvan ik dacht dat ik veel ging kunnen zien of assisteren gezien dat die meestal minimaal invasief werken thv de rug en er al een andere chirurg ging assisteren.

Ander goed nieuws kwam deze week van het thuisfront, onze universiteit weliswaar. Blijkt dat onze erasmusbeurs verhoogt is met een bedrag van 100 euro/maand. Wat dus wil zeggen dat ik 300 euro extra kan besteden aan mijn eigen gepersonaliseerde "GWP's" ;). Wat al direct meer dan geroepen kwam gezien ik de vrijdag de kans had genomen om "in het kader van mijn stage traumatologie" op cottage weekend te gaan te Lahti, waar ik met enkele andere geneeskunde studenten een mini-congres zou houden over "De impact van Finse slechte weersomstandigheden om de incidentie van traumatologische letsels.". Zever in pakskes dus, gewoonweg dikke vette congé. Lahti is een klein ski-oord te midden Finland, iets boven Helsinki gelegen. Dit weekend was speciaal want er was een internationale competitie van schansspringen, maar ook can cross-country skieën. De vrijdag zijn we vroeg vertrokken met de trein richting Lahti om daar eigenlijk veel te vroeg toe te komen, rond te slenteren in het stad en ons vol te proppen in het "Rax, golden pizza buffet". Iets waar ik nog nooit van had gehoord, maar blijkbaar hebben ze het ook in Turku. Voor slechts 8 euro zoveel drinken en koffie en chocolademelk en cappucino enzovoorts als je maar wilt, tesamen met soep, brood, allerlei pizza's, lasagne, worsten en balletjes en een uitgebreid saladebuffet en nog veel meer. Zeker niet slecht dus! Nog even snel wat boodschappen gedaan hierna waar we poeder hebben gezien om je eigen bier te maken "just add water".


Wijselijk genoeg zijn we hiervan ver uit de buurt gebleven. Dan de bus op om vast te stellen dat we de verkeerde bus hadden gepakt, weer uitstappen dus en een andere bus weer in. Die chauffeur wou ons terug doen betalen maar we hebben ons mannetje gestaan, hem psychologisch afgetroefd en terecht gratis op de bus gereden richting cottage. Op het einde van de lijn bleken we dan veel te ver te zijn en moesten we weer een stuk terug met dezelfde bus (waarvan de chauffeur onderweg ergens een metamorfose was ondergaan en ondertussen 30 jaar jonger was geworden op de één of andere manier). Eens we van de bus waren gestapt hadden we jammer nog altijd geen flauw idee van waar we naartoe moesten. Na duizend-en-één telefoontjes naar onze cottage-huurbaas en het gezaag van de meisjes dat we verloren waren en het nooit gingen vinden waren we eindelijk goed toegekomen. Ondanks het feit dat Lahti een vrij grote stad is zoals Turku, bevond onze cottage zich op de rand van de stad precies in the middle of nowhere, temidden van de natuur en vlak aan een meer. Prachtig! Direct onze cottage binnengestormd, de biertjes koel gezet en de sauna gecheckt. Het meer was superdik bevroren en onze huurbaas had ons voorzien met gerief waarmee we een gat in het ijs konden maken om te ijsberen naar een sauna-sessie. Zo gezegd zo gedaan en wegens het gebrek aan power-tools konden we eindelijk een paar uur later genieten van onze sauna langs het meer, met een biertje in de hand en een voet of twee in het besneeuwde land.







De zaterdag zijn we er dan op uit getrokken om te gaan langlaufen. Na m'n vorige mislukte poging in de Ardennen vele jaren terug was ik vastberaden om het nog een kans te geven. Dat was immers waarvoor we naar hier waren gekomen. We trokken onze latten aan en begaven ons op het grootste bevroren meer van Lahti om daar enkele uren van eiland naar eiland te trekken en te genieten van het uitzicht. Jammer genoeg geen zonnige dag en jammer genoeg had ik de techniek niet voldoende onder de knie om er van te kunnen genieten. Het eilandje met de accomodatie van een dakloze op (zetels, tafels, hout, een tentje en een vuurrooster) was echter wel volop genieten. Ons brood opgegeten, een vuurtje gemaakt en onze Finse makkara (dikke worsten) lekker geroosterd in het vuur. Dan de latten terug aangedaan, in de diepsneeuw geploeterd en op ons gemak teruggekeerd. Tegen het einde van de dag (na 18 km) kon ik het wel, maar het is toch mijn sport niet, geef mij maar ijsschaatsen of downhill skieën. Langlaufen is net alsof je tracht te lopen maar er niet kunt in slagen omdat de éne of andere onnozelaar lange tandenstokers aan je schoenen heeft vastgebonden. Maar goed, het was de ervaring waard. Erna zijn we naar het stad getrokken, wat naar de skischans wedstrijd gegaapt, die trouwens toch niet zo indrukwekkend leek, althans toch niet van ver waar je gewoon af en toe eens een stipje zag vliegen. Het is een sport die een enorme kick moet geven, maar als je er een stuk of drie hebt zien springen dan imiteert de vierde toch maar de eerste drie. 's Avonds stond vanzelfsprekend dezelfde klassieke sauna-activiteit op het programma.




De volgende dag zijn we gaan hiken. Met onze grote rugzakken op de rug hebben we een dikke 10-15 km zitten wandelen, door de diepsneeuw, over het meer, de bossen in, langs de paarden om uit te komen in het grote meer van Lahti en onze tocht verder te zetten naar het eerste de beste Makkara-halte en busstation om huiswaarts te keren. Het leek op een trektocht door Middel-aarde, maar de zon scheen dus het was echt wel genieten. En zo zijn we uiteindelijk 's avonds terug geraakt in Turku om vast te stellen dat quasi al het ijs is weggesmolten en het een pak veiliger is om rond te wandelen. Jammer genoeg betekent dat dat er ook veel sneeuw weg is. Wat morgen brengt weet ik nog niet want het blijkt dat mijn tutor voor de stage dermatologie, die ik moet beginnen, de ganse week op verlof is. Zou ik dan ook verlof moeten nemen of toch maar niet...? Ik zal er misschien eerst eens een nachtje over slapen!