Peter en de Chocoladefabriek

Juist wanneer ik er zondag absoluut van zeker was dat het gedaan was met het mooie weer in Turku, alles gesmolten was en ik geen sneeuw meer ging zien voor een jaar, kon ik m'n gezicht de volgende dag in een nieuwe verse 10-tal centimeter ploffen om goed wakker te worden en NIET naar het ziekenhuis te gaan. Ik had besloten om maar thuis te blijven en aan m'n casus te werken en inkopen te doen om dan 's avonds voor de eerste keer zelf Mexicaanse Tortillas te maken. Ik had geen recept dus het werd improviseren, met als resultaat een ovenschotel die meer op een Mexicaanse lasagne leek dan op verschillende tortillas. Maar de smaak viel best nog mee. Ik had alleen zodanig veel dat ik voor de rest van de week tortillas met bruine bonen ga mogen eten en niet veel anders ga kunnen proeven. De reden dat ik niet naar het ziekenhuis was gegaan was dus omdat m'n tutor van dermatologie op verlof was en dat ze nog niets hadden kunnen regelen voor mij. Ik kon dus eigenlijk gewoonweg niet beginnen.

Dinsdag ben ik dan maar naar de Urologie geweest omdat ik toch nog papieren moest laten tekenen en ik urologie toch verdomd interessant vind. M'n tutor wist me overigens het ongelooflijke verhaal te vertellen dat je in Finland na 4 jaar geneeskunde te studeren kunt werken in het ziekenhuis als jobstudent en ook wachten kunt doen. Als je in het 5de jaar zit dan krijg je nog meer verantwoordelijkheid en is je loon gelijk aan dat van de andere artsen-20%. Zo heet hij weekendwachten gedaan van vrijdagavond tot en met zondagnacht in "Health care centres" waarmee hij op zo'n weekend rond de 1200 euro verdiende. Dik in de sjakos amai! Ik wist hem met een triestig gezicht te vertellen dat zulke fantastische verhalen jammer genoeg dikke zever zijn in België. Maar bon, wat ik misschien wel zou kunnen doen in België zoals ik hier heb gedaan is geassisteerd bij een radicale prostatectomie waarbij ik trachtte m'n tutor te verbazen met m'n ondertussen vergaarde kennis van het Fins. Ik vroeg de operatie-verpleegster om een naald ("nuella" in het Fins), maar blijkbaar slaagde ik erin om het woord verkeerd uit te spreken en vroeg ik de verpleegster om mij te likken. Interessante wending, dat zeker, maar zonder resultaat en voor een keer zonder voorbedachte rade. Ze konden er wel goed mee lachen en vonden dat als ik hier zou komen werken in Finland ik verdomd charmant zou mogen zijn als ik alle verpleegster er zou toe willen krijgen om mij te likken. Ik ga zelden een mooie uitdaging als deze uit de weg dus we zien wel nog wat m'n resterende weken me brengen. Om m'n charme-offensief uit te breiden ben ik dan maar 's avonds m'n salsa gaan heropfrissen! De onnozelaar dat ik was wist ik niet dat je hier wekelijks voor slechts 2 euro salsales kunt volgen. Gelukkig wist Oliver, van Estland, me dat te vertellen en hebben we een ganse avond gedanst. Eerst beginners want het was al weer een tijdje geleden en dan bij de gevorderden. Het was best lachen want veel dingen was ik al weer vergeten, maar het is fijn dat alles stilletjes aan terug komt en niemand had er problemen mee, de meisjes konden het best appreciëren. Erna zijn we dan nog met z'n allen op café geweest. Ik kijk al uit naar de volgende week!

Woensdag zijn we dan toch kunnen beginnen met dermatologie. Iedereen was zoals gewoonlijk zeer vriendelijk. De staf dermatologie bestaat uit duizend en één vrouwen en één man (naast ikzelf dan). Tijdens de Finse vergadering heb ik zoals gewoonlijk op de eerste dag m'n tijd nuttig besteed met namen van buiten te leren want hier in Finland is dat toch altijd een uitdaging. Saari, Niina, Stiina, Kimmo, Martti, Peter, Juho, Jani, Jana, Noora, Outi, Eesa, Tommi, Karri, Heidi, Heikki, Pirika, Arto, Ritva, Susanna, ik heb er al een zakske mogen trachten te onthouden. Tot nog toe heb ik wel al vrij interessante dingen gezien, van patiënten met geslachtsziekten tot neurofibromatose, tumoren, erythema exidativum multiforme, actinische keratose and so on. Op de duur als je een patient van kop tot teen bekijkt krijg ik wel de indruk dat als je grote fantasie hebt je eigenlijk van elk vlekje wel iets kan maken en kan beginnnen twijfelen of het al dan niet wel iets pathologisch is.

Donderdag dan weer was wat slaapzuchtig. De avond ervoor zoals gewoonlijk te laat m'n bed in, de nacht zelf slecht geslapen en veel wakker geworden om dan 's ochtends op te staan om het onmenselijke uur van 5u45. Er was een ticketverkoop voor de beruchte "ESN Sea Battle" om 7u30. Een groots event met uitwisselingsstudenten van Zweden en Estland waarbij iedereen 4 dagen lang op eenzelfde grote boot fuift terwijl deze van Helsinki naar Tallin (Estland) vaart, dan naar Stockholm (Zweden) en dan terug naar Helsinki. Elke dag heb je dan een paar uur de tijd om de stad te bezoeken en te bekomen van je kater. Ik kan daar jammer genoeg niet naartoe. Het idee klinkt geweldig, maar aangezien ik niet kan gaan zeg ik maar tegen mezelf "het is maar een fuif op een boot ipv in een café, same old same old". Ik ben immers dan al in België maar onze vriendin Sarah was op verlof en had me gevraagd een ticket voor haar te kopen. Ze wou me er dik voor betalen en als iemand anders haar offer zou overbieden dan zou zij mij dubbel zoveel geven om dat ticketje te gaan halen voor haar. Zo kennen we onze Sarah, party animal tot en met! Vorig trimester was de Sea Battle uitverkocht en hadden veel mensen geen ticket kunnen bemachtigen en aangezien het zo'n populair event is is de enige optie om een ticket te trachten te bemachtigen heel vroeg gaan aanschuiven zoals bij een concert. Met het moreel verplicht gevoel ben ik dus maar opgestaan en naar de unief gegaan om me te verwachten aan een rij van op z'n minst al 30 man. Toen ik toekwam waren er echter maar een stuk of 6. Waarvan er 5 al zaten te wachten van 4u 's ochtends. Ze waren de ganse nacht opgebleven om dan te komen aanschuiven. Om een lang verhaal kort te maken, toen de ticketverkoop begon waren we maar met 15-20 man. Iedereen was dus veel te vroeg opgestaan voor niks. Een ontgoocheling dat er weinig volk was, maar aan de andere kant een grappig en belachelijk gebeuren. Dezelfde dag dan een uurtje later naar de kliniek gegaan, gezien hoe ze een sfincterprothese steken bij de urologen en dan doorgetrokken naar dermatologie voor een namiddagje om dan terug te keren naar het vorige ziekenhuis waar ik stage liep om Sinterklaas te spelen en m'n vorige tutoren Belgisch bier en chocolatjes te geven. Al bij al een barmhartige dag.


Vrijdag weer vroeg op om naar Helsinki te gaan. De eerste stop was een bezoek aan het Finse parlement waar 200 mensen beslissen over het lot van 5 miljoen Finnen. Het toppunt van het bezoek was de supercoole lift. Een gat in de muur waardoor om de zoveel tijd een platform tevoorschijn kwam die je een verdiep hoger of lager bracht. Ongelooflijk! We mochten die normaal niet gebruiken maar aangezien we toeristen zijn en ik slechte oren heb en op m'n badge "007" had geschreven (zie foto) en ondertussen in m'n fantasiewereld was aan het ronddolen als James Bond die een geheim vijandig bolwerk was aan het infiltreren ben ik als enigste toch maar rap naar beneden en terug naar boven gegaan met deze lift. Ik moest immers bij MI6 verslag uitbrengen over deze vijandige technologie. Topervaring nummer 1 in Helsinki!




Derna zijn we de chocoladefabriek van Fazer gaan bezoeken. Fazer is het grootste merk als het op Finse Chocolade aankomt, maar ze produceren ook suikerconfisserie en brood en gebak. Ze exporteren hun producten naar Rusland, de Baltische Staten, Denemarken, Noorwegen en Zweden. Hun cacaobonen zijn afkomstig uit Zuid-Amerika en hun cacao-poeder uit Holland (vraag me niet waarom). Dagdagelijks produceren ze 6 vrachtwagens vol chocolade, goed voor een paar honderd ton als ik me niet vergis, waarvoor ze 100 000 glazen melk per dag voor nodig hebben (als ik me weer niet vergis). We kregen films voorgeschoteld en lessen in de geschiedenis van het Fazer familiebedrijf om dan rond te lopen in de fabriek en overal waar je maar kon chocolade te proeven! Een all you can eat chocoladebuffet zonder ervoor te hoeven betalen. Allerlei smaken, chocolade met munt, met peper, met yoghurt en fraise of met citroen of zelfs met pistache, maar ook tal van confisserie lag onbeperkt voor het grijpen. Nadat we ons ziek hadden gegeten (uiteraard want we zijn studenten en als het gratis of onbeperkt is dan zijn er geen grenzen) mochten we verder rondttoeren en uiteindelijk chocolade kopen in de winkel. Ik had al geen goesting meer in chocolade dus heb ik eigenlijk alleen maar een exclusief ei gekocht. Fazer maakt bepaalde chocolade-eieren waarbij ze de lege schaal van echte eieren gebruiken en deze dan vullen met chocolade. Schijnt lekker te zijn, ik moet het alleen nog maar proberen. Hoe dan ook, ik had ook al zelf "illegaal" een paar chocoladebars "meegesnoept" van het vorige buffet. Het mocht in principe niet, but I'm living life on the wild side en binnen 2 weken vlucht ik toch het land uit, dus tegen dat weten dat er 2 chocoladebars ontbreken en ontdekt hebben wie de dader was ben ik toch al lang verdwenen... Het idiote was natuurlijk dat ik dan met die bars in m'n broekzak de chocoladewinkel van de fabriek ben binnengelopen waar dezelfde bars evident ook voor het grijpen lagen. Ik had dus plots beseft dat ik misschien nog voor die bars die ik in m'n zakken had ging mogen betalen als ik de winkel zou buitengaan, oe stom kunde zijn. Gans de weg door de chocoladefabriek geheimelijk chocolade smokkelen en de bars uit het oog van camera's, personeelsleden en de gids te houden om dan er faligrant mee in de winkel te gaan binnenlopen. Gelukkig ben ik er sluw in geslaagd om de aandacht van de kassierster volledig op het witte ei dat ik ging kopen te houden zodat ze verblind was voor de bars chocolade die verstopt waren in m'n broekzakken. Vlak voordat we buiten gingen kregen we dan nog een giftbag met chocolade, brood en koekjes voor onderweg, met de complimenten van onze nieuwe beste vriend Karl Fazer!




Voor de rest van de dag hebben we wat rondgedoold in Helsinki, we hadden geluk want het was een zonnige dag, we hebben wat kerken en kathedraals bezocht, de haven en ook de boot genomen naar Suomenlinna, een eiland voor de kust van Helsinki waar vroeger een burcht op stond om Helsinki te verdedigen. Het mooiste eraan was uitwaaien op het bovendek met zicht op de bevroren zee en aandachtig kijken hoe onze boot er in sloeg het ijs voor zich te breken met de zonsondergang op de achtergrond...




Zaterdag was een werkdag. Ik heb lekker lang uitgeslapen (ik weet dat dit het vorige tegenspreekt ma afin) om dan wakker te worden met kanelli-pulla en the IT Crowd. Daarna heb ik ongeveer een ganse dag aan m'n casussen gesleuteld. 's Avonds was ik het uiteraard kotsbeu en was het meer dan tijd om welverdiend te ontspannen. In de vleugel naast ons (3B) was een verjaardagsfeest van een Spaans meisje. Tania. Ik kende ze niet, maar dat deed er niet toe, de rest van de Spanjaarden die ik ken kenden ze wel dus ging ik met hen meegaan. Meestal komt toch iedereen van gans de Student Village op die feestjes af, of ze nu de gastheer kennen of niet, het maakt eigenlijk niet uit. We zijn dan beginnen drinken in onze keuken (3C) en voordat we het wisten vielen er nog 15 Spanjaarden onze keuken binnen, tesamen met de jarige die eigenlijk in haar keuken moest zijn. Zeer vreemd. Maar zeker niet minder gezellig. Uiteindelijk bestond gans de avond eigenlijk uit drinken, tetteren en van vleugel naar vleugel lopen om zo gans de Student Village af te toeren en tegen iedereen goeiendag zeggen. Uiteindelijk gingen we uitgaan naar Onnela en onze beste vriend Pavel ging mee, maar de jongen z'n siesta was uitgelopen en hij was in slaap gevallen. Dan zijn we maar zonder hem de bloemetjes gaan buitenzetten, want het was één van de laatste keren dat ik dat zou kunnen doen hier. En het was meer dan de moeite. Deze keer had ik niet zooooo diep in het glas gekeken zodat ik op z'n minst nog vrij deftig kon dansen, ik heb nu ondervonden dat dat beter is en kijk dan ook al uit naar volgende week wanneer we een groots afscheidsfeest geven waarbij onze Nils Nyberg de Belgische eregast zal zijn.


Zondag ben ik eens zonder kater opgestaan, ik had maar 6u geslapen maar voelde me verbazingwekkend fit. Ik heb naar Niiko and the Flight before Christmas gekeken (een Finse animatiefilm) en ben dan gaan lopen. En 's middags hebben we op ons gemak een ganse dag gezelschapsspelletjes gespeeld. Een rustige dag dus. Ik heb eindelijk gedaan met al m'n casussen te schrijven die ik wou schrijven dus ik kan het hier de komende twee weken overdreven bont maken want ik heb niks meer te doen (op m'n stages dermatologie na). Gelukkig is er nog een studente geneeskunde in m'n gang die me weer kan oplappen moesten de gevolgen uit de hand lopen..