The Last Crusade

Mijn laatste dagen in Finland waren een aanloop naar een 3-maand grote sociale kater die mogelijks minstens even lang ging blijven aanslepen. De woensdag was m'n laatste dag in het ziekenhuis waarbij ik nog even de tijd nam om afscheid te nemen van iedereen en m'n sleutels, badge en kiel in te dienen. Mogelijks zou ik deze zomer kunnen terugkomen als ik wil om in het OK te werken als assistent en zo een centje bij te verdienen als zomerjob. Maar ik heb nog niks beslist.

Donderdag was een luilekker dagje. De zon scheen en ik nam de tijd om nog volop te genieten van het gezelschap van m'n internationale vriendenkring. We zijn ondanks het prachtige weer niet buiten gaan spelen maar hebben binnen Carcassonne gespeeld. Misschien een beetje zonde van de mooie dag maar wat kon het me schelen, ik spendeerde m'n laatste uren bij volk dat me dierbaar is geworden over de laatste 3 maand. Tussendoor trachtte ik m'n kamer op te ruimen en te kuisen want de dag erna was het tijd om te gaan. Onze Spanjaarden vroegen met of ik met hen wou mee-eten 's avonds rond een uur of 9, en uiteraard kon ik geen nee zeggen. Ik keek er al naar uit maar ik had niet verwacht dat ze ter mijnen ere de hele keuken zouden versieren met balonnen en de muur versieren met foto's van mij van de laatste 3 maand en een groot bord waarop stond "Sorry you're leaving :(". Zoiets had ik nog nooit meegemaakt, ik was zo geflatteerd, het was net alsof m'n leven in Finland af te lezen was van die muur. Iemand die niet beter wist zou aan de hoevelheid foto's denken dat ik was overleden. Ergens is dat misschien wel waar. Maar het was een schitterende avond die ik nooit zal vergeten, ik werd verwend met Spaanse tortilla, ijscrème, we hebben lekker gebabbeld en gelacht en we hebben onze flessen drank op tafel gesmeten voor we uitgingen naar de Fiesta Latina, ESN's beste fuif totnogtoe. En al bij al vooral één van de beste onvergeetelijkste avonden ooit gedurende mijn kort verblijf, en dat allemaal dankzij onze barmhartige Spanjaarden.




Vrijdag was alweer een zonnige dag, met de hoeveelheid sneeuw die er nog lag was het perfect om Turku aldus te kunnen herinneren. Ik had m'n laastste lunch met m'n tutor Niklas en besloot achteraf om alleen nog wat door Turku te wandelen, te genieten van de zon op een bankje langs de rivier en een cadeau voor de mensen van op mijn verdiep in elkaar te knutselen. Ik had besloten m'n Belgische vlag te betoveren met een gedicht en deze achter te laten in de keuken. Een gedicht dat persoonlijk gericht was naar elke persoon van ons verdiep en dat ze als ze wouden elke dag opnieuw konden lezen of konden gebruiken om de schotels mee af te drogen :). De tijd was dan gekomen om 's avonds iedereen daar te verzamelen en m'n kleine aankondiging te maken. Hollie was er een tijdje voordien al ingeslaagd om een paar tranen bij mij te laten vloeien en kort erna werd het geen haar beter in de keuken toen ik zei dat ik binnen 2 uur iedereen zou verlaten. Het ophangen van de vlag en voorlezen van het gedicht moest dan ook met een krop in de keel, veelvuldige pauzes en een grote zakdoek gebeuren. Het kan alleen maar aantonen hoe graag ik de mensen daar zag en hoe ze een deel van mij zijn geworden. Nog een paar barmhartige knuffels en zoenen van iedereen in onze keuken en elders in The Student Village op mijn afscheidstour en het was tijd om te gaan. Zo is het nu eenmaal.





Gepakt en gezakt stond ik 2u30 later in het putje van de nacht op de luchthaven van Helsinki te wachten tot wanneer 3u later m'n vlucht zou vertrekken. Ik trachtte me wakker te houden en bezig te houden om 1u30 later plots in de mot te krijgen dat ik in de verkeerde vertrekhal zat te wachten en dat ze waarschijnlijk al lang bezig waren aan het inchecken daar waar ik feitelijk moest zijn. Snel m'n polsslag in de lucht gejaagd en gelopen naar de andere hal om gelukkige vast te stellen dat ik nog ruim op tijd was. Jammer genoeg duurde het wel lang eer ik m'n snowboard kon inchecken en betalen zodat ik toch nog bijna m'n vlucht had gemist. Maar eind goed al goed, enkele slapeloze uren, een Starbucks frappucino en een gelukkig weerziens thuis later lig ik in de zetel te hunkeren naar m'n bed terwijl m'n gedachten steeds weer geconfronteerd worden met flarden uit m'n 3 maand-durend avontuur. Zelfs in Zaventem leek iedereen van ver op vrienden van ginter. Morgen toont België zelfs een eerbetoon en schakelt het over op Finse tijd en als dat alles nog niet genoeg in m'n gezicht wrijft wat dacht je dan van "In the Shadows" door de Finse band "The Rasmus" dat ik zweemzalig te horen kreeg op de radio op weg van de luchthaven naar huis. Het is vreemd om terug thuis te komen. Een plaats waar je vroeger dagdagelijks in vertoefde maar nu enkel onwennig vertrouwd aanvoelt. Het is alsof je één van je beste vrienden van lang geleden plots terugziet, maar door de jaren heen de relatie is verwaterd en je eigenlijk niet goed meer weet wat gezegd tegen elkaar. Het is niets nieuws, maar doordat er zoveel is gebeurd is het toch zo anders. Hoe ga je daar in godsnaam mee om?

Het enige wat ik nog wil zeggen voor ik dit hoofdstuk van mijn leven afsluit is dat als iemand die dit leest ooit de kans heeft om op Erasmus te gaan, vergeet al je twijfels, doe zoals Indiana Jones and take the leap of faith en je zal terechtkomen in een wervelwind van vriendschap, liefde en plezier die je voor altijd bij je zal dragen. Dit is één van de beste ervaringen geweest die ik ooit mag hebben meemaken en als ik stil sta bij de gedachte dat ik drie maand geleden in m'n hoofd af en toe twijfels had en zelfs durfde terugkrabbelen dan kan ik nu alleen maar denken dat ik toen een ongelooflijke idioot (nog meer dan nu) was om nog maar zoiets te durven denken. Vrienden kan je overal maken en taal vormt nergens een barrière want op Erasmus is iedereen gelijk en helpt iedereen elkaar. Je kan zoveel leren van andere culturen en nationaliteiten waardoor je thuiskomt met een onschatbare rijkdom aan nieuwe ervaringen, gedachtengoed en onvergetelijke herinneringen. Het enige nadeel is dat je de ervaring beëindigd zoals je ze begonnen bent, met een klein hartje en een handvol tranen...

Zweden's Stockpaardje

Wat steek je in godsnaam uit als je beseft dat je nog maar 2 weken in een vreemd land kunt verblijven en het leven leiden dat je thuis nooit zult hebben? Het enige wat je kan doen uiteraard. Het ervan nemen nemen nemen en ondertussen snakken naar meer meer meer.


Afgelopen maandag was een stressy dag, onze vriend Nils Nyberg ging me komen bezoeken donderdag dus ik moest m'n kamer toch een beetje opsmukken. Maandag is ook laundry day, waarbij je met was van 2 weken ver weer even goed zoet bent. Tussen dit alles door moest ik nog eten en m'n valiezen pakken, want die avond gingen we vertrekken richting Stockholm. Het was een gevecht tegen de tijd. Volledig uitgeblust tegen 19u40 toen het tijd was om onze nieuwe reisgenoten te leren kennen, Esad van Bosnië, Ernesto van Spanje en Maja van Finland. De rest van onze reisgenoten waren oude bekenden, met een groep van 8 trokken we op pad richting de haven van Turku waar de grote Viking Line cruise boot ons stond op te wachten. Een gigantische boot die alles herbergt wat je hartje maar wilt, van tax-free shops waar de Finnen gretig hun alcoholtekorten terug komen bijschaven, restaurants, tot sauna's, kinderspeelkamers en Nintento Wii-speelkamers. Vooral in de laatste twee hebben we ons gretig beziggehouden tijdens onze nachttocht naar Zweden. Jammer genoeg mocht het plezier niet lang duren want één van de hostessen kwam ons met een strak gezicht buitenschoppen terwijl ze beweerde dat de kinderspeelkamer en de wii-kamer enkel voor kinderen was. Wat een belachelijke opmerking zeg. Zever in pakskes! Ondanks veelvuldige discussies over het feit dat er op het kind-gevoel geen leeftijd stond, dat we ons geaffronteerd voelden dat ze insinueerde dat we al oud waren en dat deze spelletjes in de kinder- en wii-kamer duidelijk boven het niveau van de gemiddelde kleuter/peuter waren en meer bedoeld waren voor oudere kinderen zoals ons moesten we toch de zaal verlaten. Belachelijk want er waren geen kinderen in de nabijheid te bespeuren! We hebben die dame haar bitterheid dan maar gestoken op een vermoedelijk slechte jeugd.
We zijn dan maar naar de disco's in de boot getrokken, want deze boot staat immers tijdens de weekend bekend als the party boat of zelfs "Love Boat". De boot waarin je gaat fuiven om zat te worden en "hopelijk" van bil te gaan als je je tenminste nog herinnert hoe het moet. Helaas waren de disco's enkel gevuld met een bevolkingsgroep de onze leeftijd ver oversteeg. De muziek was er ook niet echt naar want om de één of andere reden kan Finse karaoke me toch niet charmeren. Dan maar spelletjes gespeeld en ons bed in gegaan om de volgende dag om 6u30 aan te komen in Stockholm.








Direct ingecheckt in het hostel "the City Backpackers", een groot fancy gedoe met knap interieur en dichtbij alle sights. Jammer genoeg was het weer wel slecht en regenachtig. Daarom hadden we ervoor gekozen om wat museum's te bezoeken, met als eerste op de lijst het Vasaa-museum. Eén van de indrukwekkendste en interessantste ooit uit m'n leven. Het ging over een groot oorlogsschip dat precies uit Pirates of the Carribean komt en vlak voor je neus te is komen te varen. Het was een oud schip uit de jaren 1600 dat in de haven van Stockholm was gekapseist op z'n eerste uittocht en pas 300 jaar later terug is opgevist, nog later is gerestaureerd en nu staat te blinken in het museum. Tegen dat we het museum uit waren was het weer opgeklaard en zijn we richting het oude stadsgedeelte gegaan en hebben we het Nobelmuseum bezocht waar een exposé was over censuur in de pers en opgelegde censuur (van regeringen of bevelhebbers uit naar insiders of mensen die iets uit de doofpot willen houden) met alle gevolgen van dien. Allemaal ontzettend interessant, naast gans het gedoe over Mr. Nobel uiteraard. 's Avonds gegeten in de hostel en binnen getetterd en gedronken tot we nood hadden om in het midden van de nacht een luchtje te gaan scheppen in Stockholm.






De volgende dag was het stralend weer, en hebben we rondgeslenterd door de straten van Stockholm, genietend van het zonnetje dat zo zelden Finland bereikt. Op onze slentertocht heb ik de fabuleuze ontdekking gedaan dat Pipi Langkous van Zweedse origine is, dat Zweeds klinkt als een mengelmoes van Engels, iets dat van veraf mogelijks op Fins trekt en nog wat andere poespas en dat Zweden in tegenstelling tot Finnen niet de neiging hebben om woorden uit te spreken terwijl ze inademen. Verder in de dag zijn we weer naar het mooie oude stadsgedeelte getrokken om daar eigenlijk ook weer niets nuttigs te doen behalve te genieten van het feit er te zijn. Erna nog even gaan shoppen en dan beseft dat we veel te laat waren om onze boot nog op tijd te halen. Gepakt en gezakt zijn we beginnen lopen van de hostel naar de haven waarbij elke meter er wel twee leek en de afstand veel verder was dan we initieel hadden ingeschat. Maar we hebben op 5 minuten na net onze boot gehaald. Er mocht dan ook wel iets spannends in deze trip zitten want voor de rest hebben we eigenlijk geluilekkerd, genoten en alles op het gemak gedaan.







Om 6u30 zijn we dan opgestaan in de boot om het dek te kunnen beklimmen tijdens de zonsopgang en te kunnen genieten van het zicht over de Archipelago van Turku, één van de grootste, of zelfs DE grootste ter wereld, met duizenden eilandjes. Meer woorden moet ik hier niet aan vuil maken denk ik, eilanden en zonsopgang staat garant voor een adembenemend spektakel. Even later waren we in Turku, heb ik m'n gerief afgezet, ontbeten een douche genomen en plichtsbewust naar het ziekenhuis getrokken.

Diezelfde namiddag kwam Nils toe vanuit België. Veel hebben we die dag niet gedaan, de vrijdag daarentegen is hij op pad getrokken door Turku en hebben we in de namiddag inkopen gedaan voor ons groots afscheidsfeest van de zaterdag. Voor meer dan 2 uur lang hebben we in de keuken Finse pannekoeken staan bakken om onze gasten de dag erna mee te kunnen verlekkeren. Dezelfde avond vroeg ons bed in want de zaterdag gingen we gaan snowboarden naar Himos. Om 4u45 zijn we opgestaan want de bus vertrok op het onmenselijke uur van 5u30, of dat had m'n contactpersoon toch gezegd. Met kleine oogjes naar het busstation getrokken om in de kou te blijven staan tot 5u45 en te beseffen dat er geen bus was. Misschien had de dame zich vergist en was het 6u30 opteerde Nils. We zijn dan maar gaan zoeken naar een warme plaats om ondertussen de tijd af te tellen, maar de Hesburger was toe, McDonalds was juist gesloten. Gelukkig konden we schuilen in de tankstation en ons verwarmen met een warme kaakao. Om 6u30 zijn we teruggekeerd en iets later kwam de bus toe die maar om 7u bleek te vertrekken. Veel te vroeg opgestaan voor niks dus, een geluk dat de weg naar daar 3u duurde zodat we in de bus wat konden slapen. Uiteindelijk zijn we rond 12u beginnen snowboarden onder de zon, om even later direct onze Finse Makkara (worsten) te braden in het vuur. Daar hebben we vrij lang gezeten en om 16u30 moesten we al terug naar de bus dus van de 4u30 die we konden snowboarden hebben we er misschien maar 3u van gemaakt. Vrij onnozel als je bedenkt dat je speciaal van zo ver komt om te gaan snowboarden. Maar goed, de bus terug op, terug geslapen om krachten te verzamelen voor ons afscheidsfeest.






De eerste en grootste kitchen party op ons verdiep van dit trimester. Volk van overal uit de Student Village, volk van de salsa en zelfs ESN kwam ons vervoegen om de verjaardag van Hollie en Max en mijn afscheid te vieren. Het was een schitterende avond die uiteindelijk wel lichtjes uit de hand is gelopen door gasten die met bier en onze crème fraishe voor de pannekoeken in het rond begonnen te zwieren. Op hetzelfde moment bleek dat er studenten ergens waren aan het vechten in een ander gebouw en dat vertegenwoordigers van het TYS office (de verhuurders van de studentenkamers) waren aan het "patrouilleren" met de politie. Dik gesjost gezien we geen kitchen party's mogen houden en er dit trimester al vrij veel miserie is geweest met TYS om deze reden. We moesten dus zeker wat opruimen voordat we verder uitgingen naar het stad zei Max. Gelukkig zijn de TYS niet tot bij ons geraakt en leek het alsof er niets was gebeurd toen we ettelijke uren later, na voort te feesten in Onnela, rond 6u30 terug thuis kwamen. Een spetterende avond zonder consequenties, zo moet het!





De dag erna zijn we pas om 18u30 terug opgestaan omdat we eindelijk ons uitgebreid slaaptekort eens van ons wouden schudden. De zondag was dus een korte dag met een ontbijt in de avond, een film ("Young People Fucking", hilarisch en zeker aan te raden) en een spelletje Carcassonne.


De maandag terug naar het ziekenhuis. Nils ging oorspronkelijk Turku verder verkennen maar de jongen kon 's nachts niet slapen omdat we zo laat waren opgestaan op de zondag. Terwijl ik dus lag te dutten en af toe wakker werd om te zien wat hij deed was hij ofwel gaan rondtoeren, zat hij achter de pc of in de badkamer. Toen ik dus om 7u opstond kwam hij net uit de douche en was hij klaar om te gaan slapen. Net of we hielden de wacht voor elkaar in geval er iets zou gebeuren. Enkele uren later was ik terug thuis en zijn we tesamen naar de spa van hotel Caribbia gegaan om te genieten van een plons in het buitenzwembad terwijl sneeuw uit de lucht dwarrelde, maar ook om de glijbanen eens te testen en ons naakt te verwarmen in de sauna's en stoombaden. Het feit dat de Finnen gewoon zijn om naakt te paraderen in de sauna's merk je wel in het ziekenhuis, ze zijn ver van preuts, bij het minste laten de patiënten zonder problemen hun broek zakken. Dezelfde avond zijn we met vrienden Fastscoop gaan spelen, een nieuwe sport die ze trachtten te promoten. Het lijkt een beetje op curveball waarbij je met een instrument een hacky sack ball naar elkaar past in een team van 5 spelers. Vanaf dat je de bal vangt mag je niet meer verderlopen en moet je hem voortpassen tot je uiteindelijk aan het doel geraakt en kunt scoren. Wel een plezante sport, Maria de Finse wiens broer het heeft uitgevonden verzekerde me dat ze het met haar zwak voor België het zeker nog bij ons ging komen introduceren. Nils en ik hebben alvast het privilege gehad om met de creators een spelletje te spelen. Ondertussen bleef en bleef het maar sneeuwen met als gevolg een lekkere verse 20 centimeter op dinsdagochtend 24 maart.



Dinsdag was emotionele dag. Afscheid moeten nemen van Nils tjdens de ochtend waardoor ik m'n gedachten niet op orde kon brengen in het ziekenhuis. Later op de dag heb ik nog tal van mensen tegengekomen die ik niet meer ging zien. Aan alles komt jammer genoeg een einde, m'n enige bittere troost is terug te vinden in de schaarse momenten die ik nog kan delen met anderen en des te meer tracht te koesteren, zoals het dinner partytje op ons verdiep dat nu ongeveer zal beginnen. Tijd dus om te stoppen met schrijven.

Peter en de Chocoladefabriek

Juist wanneer ik er zondag absoluut van zeker was dat het gedaan was met het mooie weer in Turku, alles gesmolten was en ik geen sneeuw meer ging zien voor een jaar, kon ik m'n gezicht de volgende dag in een nieuwe verse 10-tal centimeter ploffen om goed wakker te worden en NIET naar het ziekenhuis te gaan. Ik had besloten om maar thuis te blijven en aan m'n casus te werken en inkopen te doen om dan 's avonds voor de eerste keer zelf Mexicaanse Tortillas te maken. Ik had geen recept dus het werd improviseren, met als resultaat een ovenschotel die meer op een Mexicaanse lasagne leek dan op verschillende tortillas. Maar de smaak viel best nog mee. Ik had alleen zodanig veel dat ik voor de rest van de week tortillas met bruine bonen ga mogen eten en niet veel anders ga kunnen proeven. De reden dat ik niet naar het ziekenhuis was gegaan was dus omdat m'n tutor van dermatologie op verlof was en dat ze nog niets hadden kunnen regelen voor mij. Ik kon dus eigenlijk gewoonweg niet beginnen.

Dinsdag ben ik dan maar naar de Urologie geweest omdat ik toch nog papieren moest laten tekenen en ik urologie toch verdomd interessant vind. M'n tutor wist me overigens het ongelooflijke verhaal te vertellen dat je in Finland na 4 jaar geneeskunde te studeren kunt werken in het ziekenhuis als jobstudent en ook wachten kunt doen. Als je in het 5de jaar zit dan krijg je nog meer verantwoordelijkheid en is je loon gelijk aan dat van de andere artsen-20%. Zo heet hij weekendwachten gedaan van vrijdagavond tot en met zondagnacht in "Health care centres" waarmee hij op zo'n weekend rond de 1200 euro verdiende. Dik in de sjakos amai! Ik wist hem met een triestig gezicht te vertellen dat zulke fantastische verhalen jammer genoeg dikke zever zijn in België. Maar bon, wat ik misschien wel zou kunnen doen in België zoals ik hier heb gedaan is geassisteerd bij een radicale prostatectomie waarbij ik trachtte m'n tutor te verbazen met m'n ondertussen vergaarde kennis van het Fins. Ik vroeg de operatie-verpleegster om een naald ("nuella" in het Fins), maar blijkbaar slaagde ik erin om het woord verkeerd uit te spreken en vroeg ik de verpleegster om mij te likken. Interessante wending, dat zeker, maar zonder resultaat en voor een keer zonder voorbedachte rade. Ze konden er wel goed mee lachen en vonden dat als ik hier zou komen werken in Finland ik verdomd charmant zou mogen zijn als ik alle verpleegster er zou toe willen krijgen om mij te likken. Ik ga zelden een mooie uitdaging als deze uit de weg dus we zien wel nog wat m'n resterende weken me brengen. Om m'n charme-offensief uit te breiden ben ik dan maar 's avonds m'n salsa gaan heropfrissen! De onnozelaar dat ik was wist ik niet dat je hier wekelijks voor slechts 2 euro salsales kunt volgen. Gelukkig wist Oliver, van Estland, me dat te vertellen en hebben we een ganse avond gedanst. Eerst beginners want het was al weer een tijdje geleden en dan bij de gevorderden. Het was best lachen want veel dingen was ik al weer vergeten, maar het is fijn dat alles stilletjes aan terug komt en niemand had er problemen mee, de meisjes konden het best appreciëren. Erna zijn we dan nog met z'n allen op café geweest. Ik kijk al uit naar de volgende week!

Woensdag zijn we dan toch kunnen beginnen met dermatologie. Iedereen was zoals gewoonlijk zeer vriendelijk. De staf dermatologie bestaat uit duizend en één vrouwen en één man (naast ikzelf dan). Tijdens de Finse vergadering heb ik zoals gewoonlijk op de eerste dag m'n tijd nuttig besteed met namen van buiten te leren want hier in Finland is dat toch altijd een uitdaging. Saari, Niina, Stiina, Kimmo, Martti, Peter, Juho, Jani, Jana, Noora, Outi, Eesa, Tommi, Karri, Heidi, Heikki, Pirika, Arto, Ritva, Susanna, ik heb er al een zakske mogen trachten te onthouden. Tot nog toe heb ik wel al vrij interessante dingen gezien, van patiënten met geslachtsziekten tot neurofibromatose, tumoren, erythema exidativum multiforme, actinische keratose and so on. Op de duur als je een patient van kop tot teen bekijkt krijg ik wel de indruk dat als je grote fantasie hebt je eigenlijk van elk vlekje wel iets kan maken en kan beginnnen twijfelen of het al dan niet wel iets pathologisch is.

Donderdag dan weer was wat slaapzuchtig. De avond ervoor zoals gewoonlijk te laat m'n bed in, de nacht zelf slecht geslapen en veel wakker geworden om dan 's ochtends op te staan om het onmenselijke uur van 5u45. Er was een ticketverkoop voor de beruchte "ESN Sea Battle" om 7u30. Een groots event met uitwisselingsstudenten van Zweden en Estland waarbij iedereen 4 dagen lang op eenzelfde grote boot fuift terwijl deze van Helsinki naar Tallin (Estland) vaart, dan naar Stockholm (Zweden) en dan terug naar Helsinki. Elke dag heb je dan een paar uur de tijd om de stad te bezoeken en te bekomen van je kater. Ik kan daar jammer genoeg niet naartoe. Het idee klinkt geweldig, maar aangezien ik niet kan gaan zeg ik maar tegen mezelf "het is maar een fuif op een boot ipv in een café, same old same old". Ik ben immers dan al in België maar onze vriendin Sarah was op verlof en had me gevraagd een ticket voor haar te kopen. Ze wou me er dik voor betalen en als iemand anders haar offer zou overbieden dan zou zij mij dubbel zoveel geven om dat ticketje te gaan halen voor haar. Zo kennen we onze Sarah, party animal tot en met! Vorig trimester was de Sea Battle uitverkocht en hadden veel mensen geen ticket kunnen bemachtigen en aangezien het zo'n populair event is is de enige optie om een ticket te trachten te bemachtigen heel vroeg gaan aanschuiven zoals bij een concert. Met het moreel verplicht gevoel ben ik dus maar opgestaan en naar de unief gegaan om me te verwachten aan een rij van op z'n minst al 30 man. Toen ik toekwam waren er echter maar een stuk of 6. Waarvan er 5 al zaten te wachten van 4u 's ochtends. Ze waren de ganse nacht opgebleven om dan te komen aanschuiven. Om een lang verhaal kort te maken, toen de ticketverkoop begon waren we maar met 15-20 man. Iedereen was dus veel te vroeg opgestaan voor niks. Een ontgoocheling dat er weinig volk was, maar aan de andere kant een grappig en belachelijk gebeuren. Dezelfde dag dan een uurtje later naar de kliniek gegaan, gezien hoe ze een sfincterprothese steken bij de urologen en dan doorgetrokken naar dermatologie voor een namiddagje om dan terug te keren naar het vorige ziekenhuis waar ik stage liep om Sinterklaas te spelen en m'n vorige tutoren Belgisch bier en chocolatjes te geven. Al bij al een barmhartige dag.


Vrijdag weer vroeg op om naar Helsinki te gaan. De eerste stop was een bezoek aan het Finse parlement waar 200 mensen beslissen over het lot van 5 miljoen Finnen. Het toppunt van het bezoek was de supercoole lift. Een gat in de muur waardoor om de zoveel tijd een platform tevoorschijn kwam die je een verdiep hoger of lager bracht. Ongelooflijk! We mochten die normaal niet gebruiken maar aangezien we toeristen zijn en ik slechte oren heb en op m'n badge "007" had geschreven (zie foto) en ondertussen in m'n fantasiewereld was aan het ronddolen als James Bond die een geheim vijandig bolwerk was aan het infiltreren ben ik als enigste toch maar rap naar beneden en terug naar boven gegaan met deze lift. Ik moest immers bij MI6 verslag uitbrengen over deze vijandige technologie. Topervaring nummer 1 in Helsinki!




Derna zijn we de chocoladefabriek van Fazer gaan bezoeken. Fazer is het grootste merk als het op Finse Chocolade aankomt, maar ze produceren ook suikerconfisserie en brood en gebak. Ze exporteren hun producten naar Rusland, de Baltische Staten, Denemarken, Noorwegen en Zweden. Hun cacaobonen zijn afkomstig uit Zuid-Amerika en hun cacao-poeder uit Holland (vraag me niet waarom). Dagdagelijks produceren ze 6 vrachtwagens vol chocolade, goed voor een paar honderd ton als ik me niet vergis, waarvoor ze 100 000 glazen melk per dag voor nodig hebben (als ik me weer niet vergis). We kregen films voorgeschoteld en lessen in de geschiedenis van het Fazer familiebedrijf om dan rond te lopen in de fabriek en overal waar je maar kon chocolade te proeven! Een all you can eat chocoladebuffet zonder ervoor te hoeven betalen. Allerlei smaken, chocolade met munt, met peper, met yoghurt en fraise of met citroen of zelfs met pistache, maar ook tal van confisserie lag onbeperkt voor het grijpen. Nadat we ons ziek hadden gegeten (uiteraard want we zijn studenten en als het gratis of onbeperkt is dan zijn er geen grenzen) mochten we verder rondttoeren en uiteindelijk chocolade kopen in de winkel. Ik had al geen goesting meer in chocolade dus heb ik eigenlijk alleen maar een exclusief ei gekocht. Fazer maakt bepaalde chocolade-eieren waarbij ze de lege schaal van echte eieren gebruiken en deze dan vullen met chocolade. Schijnt lekker te zijn, ik moet het alleen nog maar proberen. Hoe dan ook, ik had ook al zelf "illegaal" een paar chocoladebars "meegesnoept" van het vorige buffet. Het mocht in principe niet, but I'm living life on the wild side en binnen 2 weken vlucht ik toch het land uit, dus tegen dat weten dat er 2 chocoladebars ontbreken en ontdekt hebben wie de dader was ben ik toch al lang verdwenen... Het idiote was natuurlijk dat ik dan met die bars in m'n broekzak de chocoladewinkel van de fabriek ben binnengelopen waar dezelfde bars evident ook voor het grijpen lagen. Ik had dus plots beseft dat ik misschien nog voor die bars die ik in m'n zakken had ging mogen betalen als ik de winkel zou buitengaan, oe stom kunde zijn. Gans de weg door de chocoladefabriek geheimelijk chocolade smokkelen en de bars uit het oog van camera's, personeelsleden en de gids te houden om dan er faligrant mee in de winkel te gaan binnenlopen. Gelukkig ben ik er sluw in geslaagd om de aandacht van de kassierster volledig op het witte ei dat ik ging kopen te houden zodat ze verblind was voor de bars chocolade die verstopt waren in m'n broekzakken. Vlak voordat we buiten gingen kregen we dan nog een giftbag met chocolade, brood en koekjes voor onderweg, met de complimenten van onze nieuwe beste vriend Karl Fazer!




Voor de rest van de dag hebben we wat rondgedoold in Helsinki, we hadden geluk want het was een zonnige dag, we hebben wat kerken en kathedraals bezocht, de haven en ook de boot genomen naar Suomenlinna, een eiland voor de kust van Helsinki waar vroeger een burcht op stond om Helsinki te verdedigen. Het mooiste eraan was uitwaaien op het bovendek met zicht op de bevroren zee en aandachtig kijken hoe onze boot er in sloeg het ijs voor zich te breken met de zonsondergang op de achtergrond...




Zaterdag was een werkdag. Ik heb lekker lang uitgeslapen (ik weet dat dit het vorige tegenspreekt ma afin) om dan wakker te worden met kanelli-pulla en the IT Crowd. Daarna heb ik ongeveer een ganse dag aan m'n casussen gesleuteld. 's Avonds was ik het uiteraard kotsbeu en was het meer dan tijd om welverdiend te ontspannen. In de vleugel naast ons (3B) was een verjaardagsfeest van een Spaans meisje. Tania. Ik kende ze niet, maar dat deed er niet toe, de rest van de Spanjaarden die ik ken kenden ze wel dus ging ik met hen meegaan. Meestal komt toch iedereen van gans de Student Village op die feestjes af, of ze nu de gastheer kennen of niet, het maakt eigenlijk niet uit. We zijn dan beginnen drinken in onze keuken (3C) en voordat we het wisten vielen er nog 15 Spanjaarden onze keuken binnen, tesamen met de jarige die eigenlijk in haar keuken moest zijn. Zeer vreemd. Maar zeker niet minder gezellig. Uiteindelijk bestond gans de avond eigenlijk uit drinken, tetteren en van vleugel naar vleugel lopen om zo gans de Student Village af te toeren en tegen iedereen goeiendag zeggen. Uiteindelijk gingen we uitgaan naar Onnela en onze beste vriend Pavel ging mee, maar de jongen z'n siesta was uitgelopen en hij was in slaap gevallen. Dan zijn we maar zonder hem de bloemetjes gaan buitenzetten, want het was één van de laatste keren dat ik dat zou kunnen doen hier. En het was meer dan de moeite. Deze keer had ik niet zooooo diep in het glas gekeken zodat ik op z'n minst nog vrij deftig kon dansen, ik heb nu ondervonden dat dat beter is en kijk dan ook al uit naar volgende week wanneer we een groots afscheidsfeest geven waarbij onze Nils Nyberg de Belgische eregast zal zijn.


Zondag ben ik eens zonder kater opgestaan, ik had maar 6u geslapen maar voelde me verbazingwekkend fit. Ik heb naar Niiko and the Flight before Christmas gekeken (een Finse animatiefilm) en ben dan gaan lopen. En 's middags hebben we op ons gemak een ganse dag gezelschapsspelletjes gespeeld. Een rustige dag dus. Ik heb eindelijk gedaan met al m'n casussen te schrijven die ik wou schrijven dus ik kan het hier de komende twee weken overdreven bont maken want ik heb niks meer te doen (op m'n stages dermatologie na). Gelukkig is er nog een studente geneeskunde in m'n gang die me weer kan oplappen moesten de gevolgen uit de hand lopen..

Spelen met de beurs

Een trage week in Turku. Deze week bestond uit een terugkeer naar de harde realiteit. Een besef dat ik nog maar 4 weken had en ik toch beter eens een casus of meerdere casussen zou beginnen typen voor de unief thuis. Er is dus niet veel spannends gebeurd want ik heb vooral achter m'n laptop gezeten en getypt, getypt en getypt, met als resultaat dat m'n tutor urologie gewoonweg verstomd was van m'n casus. Wat natuurlijk goed is!

Afin, in het orthopedisch operatiekwartier heb ik afgelopen week nog een decompressie van een spinaal kanaal stenose meegevolgd. Terwijl de chirurg zich een weg baande langs de duraalzak (waar het ruggenmerk en de zenuwbanen in lopen [in een kanaal door de wervelkolom]) treedde er jammer genoeg een complicatie op en ontstond er een longitudinale scheur in deze zak waardoor het cerebrospinaalvocht alle kanten opliep. De patiënt was, zoals bij vele operaties hier in Finland, maar half verdoofd (epiduraal) en die bleef om de één of andere reden maar boegeren wat het er voor de chirurg uiteraard verre van eenvoudiger op maakte om de duraalzak toe te naaien met z'n micro-chirurgische instrumenten. Eventjes een spannend moment dus, maar onze goochelaar was er in geslaagd en alles is goed en wel afgelopen. Vorige keer had ik al eens een heupprothese meegemaakt, nu stond er een knieprothese op het menu. Hetzelfde dus, maar anders, met het interessante feit dat het een patiënt betrof met "tobramycine resistente pseudomonas aeruginosa". Aangezien Finland er prat op gaat dat het quasi geen enkele resistente kiemen huisvestigt in vergelijking met andere landen in Europa waren de steriele voorzorgen dan ook op en top. De helft van het OK werd verhuisd, alle onnodige zaken buiten. Al de rest werd in een plastiek zak gekleed, iedereen andere schoenen en kleren aan, mutsen, mondmaskers en wat nog allemaal. En dan zien da je de steriliteit niet verprutst uiteraard. De operatie was weer op en top technisch. Het is toch verbazingwekkend om te zien hoeveel instrumenten er bij komen te kijken die allemaal op de één of andere manier in elkaar passen als onderdelen van een grote puzzel en waarmee ze elke stap van de operatie zorgvuldig kunnen uitmeten en markeren zodat de patiënt niet met een scheve knie komt te staan. Het was een fijne operatie om te zien maar op het einde was ik toch een beetje stomverbaasd. De prothese was gestoken en we legden de patient z'n been neer terwijl de chirurg tegen mij zei, "hou u al maar klaar met de zuiger" (maar dan in het Fins). Nietsverwachtend begon die patiënt plots langs alle kanten te overvloedig te bloeden totdat de vloer in het rood herschilderd was. Zo stom als ik was heb ik er toch een goeie 20 minuten moeten over doen om het verband te leggen tussen dit tafereel en iets dat rond het bovenbeen gespannen was en op een cuff leek (zoals van een bloeddrukmeter). Tijdens heel de operatie was die cuff dus gewoon opgeblazen wat de bloedtoevoer afsnoerde. Dat is tevens ook de reden waarom er een tijdsdruk zit op deze operatie.

Woensdagavond stond de grote "Bounce Around the World" party op het menu. Een nieuwe erasmus-fuif waar ik met grote ogen naar uitkeek omdat je dan nog eens veel bekend volk tegenkomt en nog eens goed plat tegen de grond kunt gaan. Bovendien waren er allerlei dingen te winnen, van cruise-tickets tot etentjes, drankjes enzovoorts. Jammer genoeg waren we om de één of andere reden niet zo goed vertegenwoordigd en is wat mij betreft de fuif wat in het water gevallen. Zelfs m'n aperitief, de 1 liter Glögli, het Finse kerstdrankje (vergelijkbaar met Glühwein, maar toch iets anders), met de liter rode wijn die ik op de kop had getikt bij de Russen liet het afweten. Het bittere gevoel van de drank bleef achter in m'n maag en had zich gemanifesteerd onder een zwaar gevoel in plaats van een gelukzalig gevoel in m'n hoofd. Ik beschuldig de Russen van me een fles rode wijn verkocht te hebben waar niet eens alcohol in zat! Maar wat maakt het uit, met hun strikte visum-maatregelen ga ik daar toch niet direct terug geraken om te gaan klagen. Desondanks het feit dat de fuif niet zo goed was ben ik er op de één of andere magische manier toch in geslaagd om weer als één van de laatste van het feest af te druipen en in een gat in de nacht in m'n bed te kruipen om de volgende dag terug op te staan om naar de kliniek te gaan. Niets nieuws onder de zon, afgezien van het feit dat ik deze keer bewust ben blijven liggen. Aangezien ik in de kliniek had gezegd dat ik mogelijks 2 dagen traumatologie ging doen en er dus de donderdag en vrijdag niet ging zijn op hun dienst, heb ik er van geprofiteerd om eens uit te slapen en erna wat verder te werken aan m'n casussen. M'n stage traumatologie was immers in het water gevallen en de instrumentele spondylodesis op het orthopedisch OK was niet iets waarvan ik dacht dat ik veel ging kunnen zien of assisteren gezien dat die meestal minimaal invasief werken thv de rug en er al een andere chirurg ging assisteren.

Ander goed nieuws kwam deze week van het thuisfront, onze universiteit weliswaar. Blijkt dat onze erasmusbeurs verhoogt is met een bedrag van 100 euro/maand. Wat dus wil zeggen dat ik 300 euro extra kan besteden aan mijn eigen gepersonaliseerde "GWP's" ;). Wat al direct meer dan geroepen kwam gezien ik de vrijdag de kans had genomen om "in het kader van mijn stage traumatologie" op cottage weekend te gaan te Lahti, waar ik met enkele andere geneeskunde studenten een mini-congres zou houden over "De impact van Finse slechte weersomstandigheden om de incidentie van traumatologische letsels.". Zever in pakskes dus, gewoonweg dikke vette congé. Lahti is een klein ski-oord te midden Finland, iets boven Helsinki gelegen. Dit weekend was speciaal want er was een internationale competitie van schansspringen, maar ook can cross-country skieën. De vrijdag zijn we vroeg vertrokken met de trein richting Lahti om daar eigenlijk veel te vroeg toe te komen, rond te slenteren in het stad en ons vol te proppen in het "Rax, golden pizza buffet". Iets waar ik nog nooit van had gehoord, maar blijkbaar hebben ze het ook in Turku. Voor slechts 8 euro zoveel drinken en koffie en chocolademelk en cappucino enzovoorts als je maar wilt, tesamen met soep, brood, allerlei pizza's, lasagne, worsten en balletjes en een uitgebreid saladebuffet en nog veel meer. Zeker niet slecht dus! Nog even snel wat boodschappen gedaan hierna waar we poeder hebben gezien om je eigen bier te maken "just add water".


Wijselijk genoeg zijn we hiervan ver uit de buurt gebleven. Dan de bus op om vast te stellen dat we de verkeerde bus hadden gepakt, weer uitstappen dus en een andere bus weer in. Die chauffeur wou ons terug doen betalen maar we hebben ons mannetje gestaan, hem psychologisch afgetroefd en terecht gratis op de bus gereden richting cottage. Op het einde van de lijn bleken we dan veel te ver te zijn en moesten we weer een stuk terug met dezelfde bus (waarvan de chauffeur onderweg ergens een metamorfose was ondergaan en ondertussen 30 jaar jonger was geworden op de één of andere manier). Eens we van de bus waren gestapt hadden we jammer nog altijd geen flauw idee van waar we naartoe moesten. Na duizend-en-één telefoontjes naar onze cottage-huurbaas en het gezaag van de meisjes dat we verloren waren en het nooit gingen vinden waren we eindelijk goed toegekomen. Ondanks het feit dat Lahti een vrij grote stad is zoals Turku, bevond onze cottage zich op de rand van de stad precies in the middle of nowhere, temidden van de natuur en vlak aan een meer. Prachtig! Direct onze cottage binnengestormd, de biertjes koel gezet en de sauna gecheckt. Het meer was superdik bevroren en onze huurbaas had ons voorzien met gerief waarmee we een gat in het ijs konden maken om te ijsberen naar een sauna-sessie. Zo gezegd zo gedaan en wegens het gebrek aan power-tools konden we eindelijk een paar uur later genieten van onze sauna langs het meer, met een biertje in de hand en een voet of twee in het besneeuwde land.







De zaterdag zijn we er dan op uit getrokken om te gaan langlaufen. Na m'n vorige mislukte poging in de Ardennen vele jaren terug was ik vastberaden om het nog een kans te geven. Dat was immers waarvoor we naar hier waren gekomen. We trokken onze latten aan en begaven ons op het grootste bevroren meer van Lahti om daar enkele uren van eiland naar eiland te trekken en te genieten van het uitzicht. Jammer genoeg geen zonnige dag en jammer genoeg had ik de techniek niet voldoende onder de knie om er van te kunnen genieten. Het eilandje met de accomodatie van een dakloze op (zetels, tafels, hout, een tentje en een vuurrooster) was echter wel volop genieten. Ons brood opgegeten, een vuurtje gemaakt en onze Finse makkara (dikke worsten) lekker geroosterd in het vuur. Dan de latten terug aangedaan, in de diepsneeuw geploeterd en op ons gemak teruggekeerd. Tegen het einde van de dag (na 18 km) kon ik het wel, maar het is toch mijn sport niet, geef mij maar ijsschaatsen of downhill skieën. Langlaufen is net alsof je tracht te lopen maar er niet kunt in slagen omdat de éne of andere onnozelaar lange tandenstokers aan je schoenen heeft vastgebonden. Maar goed, het was de ervaring waard. Erna zijn we naar het stad getrokken, wat naar de skischans wedstrijd gegaapt, die trouwens toch niet zo indrukwekkend leek, althans toch niet van ver waar je gewoon af en toe eens een stipje zag vliegen. Het is een sport die een enorme kick moet geven, maar als je er een stuk of drie hebt zien springen dan imiteert de vierde toch maar de eerste drie. 's Avonds stond vanzelfsprekend dezelfde klassieke sauna-activiteit op het programma.




De volgende dag zijn we gaan hiken. Met onze grote rugzakken op de rug hebben we een dikke 10-15 km zitten wandelen, door de diepsneeuw, over het meer, de bossen in, langs de paarden om uit te komen in het grote meer van Lahti en onze tocht verder te zetten naar het eerste de beste Makkara-halte en busstation om huiswaarts te keren. Het leek op een trektocht door Middel-aarde, maar de zon scheen dus het was echt wel genieten. En zo zijn we uiteindelijk 's avonds terug geraakt in Turku om vast te stellen dat quasi al het ijs is weggesmolten en het een pak veiliger is om rond te wandelen. Jammer genoeg betekent dat dat er ook veel sneeuw weg is. Wat morgen brengt weet ik nog niet want het blijkt dat mijn tutor voor de stage dermatologie, die ik moet beginnen, de ganse week op verlof is. Zou ik dan ook verlof moeten nemen of toch maar niet...? Ik zal er misschien eerst eens een nachtje over slapen!

De Kotmadam

Terwijl ik vorige week m'n blog was aan het updaten vlogen Ann en Peter veilig terug naar huis. Eens aangekomen in Brussel slaagde toeval er in om hen tegen het lijf van Sven te laten lopen. M'n volgende gast die op het punt stond te vertrekken uit Brussel. Het logische gevolg van al dat bezoek is dat ik met het idee begin te spelen van hier te blijven wonen en werken en terwijl m'n kamer uit te baten als een guesthouse, van geslacht te veranderen en me te laten herdopen onder de naam "Kotmadam". Maar dat zal er jammer genoeg waarschijnlijk niet van komen.

Hoe dan ook, ik ben begonnen op Orthopedie en heb al een aantal procedures daar gezien, wat consultaties en handchirurgie. Overlaatst had ik het steken van een heupprothese meegevolgd. Dat was wel vrij verbluffend, zo snel dat die orthopedisten te werk gingen! Net een chirurgische drive-in, ik beeld me al de patiënt in die langs een microfoon-speaker passeert waaruit de stem klinkt "En wat mag het zijn voor meneer?", "Voor mij graag één heupprothese om mee te nemen alstublieft.", "Komt er onmiddelijk aan, u mag al doorrijden hoor!". Ik weet niet of ze zorgzaam tewerk moeten gaan of niet, maar het ging volgens mij te snel om dat te doen, het was opensnijden, coaguleren, hakken, boren, de bijtel gebruiken, prothese steken, toenaaien en wegwezen. We moesten een soort helm dragen waarover een scherm werd geinstalleerd. Daardoor hadden we een groot veilig masker/helm met airco vanbinnen en een gigantisch visier. En dat was in feite wel nodig want eens die orthopedisten beginnen te hakken, boren en de hamer en beitel beginnen te gebruiken kan er wel eens het één en het ander in het rond vliegen (bloed, botfragmenten, beenmerg,...).
Een indrukwekkende operatie dus. Die wou ik wel nog es zien! Voor de rest gebeurt er niet zoveel speciaals in het OK behalve dat de operatieverpleegsters vastberaden zijn m'n Finse taalkennis uit te breiden onder de vorm van Finse chirurgische instrumentenleer. Een andere anekdote was de operatie bij de handchirurgen waarbij plots de patiënt wakker werd uit de anesthesie en ferm begon te rollebollen op de operatietafel. Even paniek, onsteriel gaan en de patiënt vasthouden terwijl de rest hem terug plat spoot. De patiënten krijgen toch ook nooit iets voor het zeggen ;).
Ik heb overigens nog geleerd vanwaar de naam "Suomi" komt. Suomi is het Finse woord voor Finland. Dat wist ik al, maar blijkt dat het in feite betekend "Land of the Swamps". Ziezo dat weten we nu ook! Bovendien blijkt het dus dat een arts hier in het ziekenhuis 7u30 lang moet aanwezig zijn. Dus van 8u tot 15u30 ongeveer. Als het werk echter al gedaan is om 12u, dan wordt er nog wat getetterd, eventueel papierwerk gedaan of er wordt gewoon naar de wereldcompetitie langlauf gekeken op internet. Ik weet nu al dat moest dit een zuiver Engelstalig land zijn, dan zou ik hier komen wonen en werken, amai! Maar elke dag herinnert me er aan dat dit helaas niet het geval is en we redden ons dan maar door het dagelijkse leven met de beperkte Finse woordenschat. Ik heb wel bijgeleerd hoe ik me kan voorstellen "Mun nimeni on Peter" of anders gezegd "My name is Peter", dat klinkt toch dat ietsje eenvoudiger.


Dezelfde namiddag heb ik Sven meegenomen naar "Fastlaskiainen". Een studentikoos event waarbij studenten van gans over Turku de opdracht gekregen hadden teams samen te stellen en slee's te bouwen om dan allemaal met de sjiekste slee de helling af te glijden. Er waren cake's, telefooncellen, boten, tanks, zelfs een batmobiel en nog zo veel meer. Jammer genoeg waren we te laat toegekomen omdat ik nog in het ziekenhuis zat. Tegen dat we er waren was dus eigenlijk de wedstrijd al gedaan en was er niet meer veel te beleven. Er waren nog wat worsten en warme drankjes en je kon zelf nog naar beneden glijden maar het eigenlijke event was al afgelopen. Ik heb me dan maar moeten tevreden stellen met foto's op facebook en zelf meermaals met Sven van de helling te glijden. Kun je trouwens geloven dat hij dat nog nooit had gedaan op een poepeslee?!



De volgende dag wat heelkunde en consultaties. Ik weet niet waarom, maar telkens ik hier consultaties meevolg beginnen mijn ogen heel zwaar door te wegen. Zou het Fins me in slaap wiegen? Ik was een paar keer bijna omvergevallen van vermoeidheid en de verpleegster had het in de mot. Ik moest echter op m'n tanden blijven bijten maar eens thuis ben ik direct voor een half uur in m'n bed gekropen terwijl Sven op het water van Naantali zat te lopen. Jammer genoeg heb ik m'n wekkers niet horen aflopen en werd het halfuurtje 2 uur. Verschrikt en kwaad op mezelf dat ik hierdoor Sven misschien liet verdwalen in Finland en dat hij mogelijks al ergens ondergekoeld in een hoekje een bevroren plas zat bij te vullen met z'n overvloed aan tranen ben ik dan maar opgestaan. Hem ge-SMSt en meneer zat in de kathedraal naar een concert te luisteren. Ik ben dan daar naartoe gegaan en we zijn dan het muziekmuseum (Sibeliusmuseum) gaan bezoeken waar we ook een concertje konden meepikken. Zo goed was het concert nu wel niet maar bon.


De donderdag dan heb ik een dagje vrijaf genomen om Sven eens in te lijven in enkele Finse tradities. We begonnen onze dag met de overheerlijke vers gebakken "kanelli-pulla", een soort kaneelontbijtkoeken. Dan zijn we een pannenkoek gaan eten, hebben we wat boodschappen gedaan in het stad waaronder de essentiële fles Minttuu gekocht. Dan de bus op naar Ruissalo om wat rond te wandelen in de natuur en te genieten van enkele onschatbare uitzichten. Dit was trouwens de plaats waar ik voor het eerst na 2 maand ben uitgegleden op het ijs. Op een helling tussen de bomen lag onder de sneeuw een gigantische laag ijs, ik zette een stap op de sneeuw en zwieeeep, onderuit! Sven heeft dan maar veilig verder gegleden op z'n gat. Enkele meters verder gingen we verder te voet om direct weer hetzelfde scenario mee te maken! Maar het kon onze dag niet kapot maken! We zijn verder door de Finse wildernis gedarteld en hebben dan een utopisch plaatsje gevonden om mijn aller-aller-allereerste sneeuwman ooit te maken. Drieëntwintig jaar had ik er op moeten wachten, maar eindelijk was het zover. Sven was sneeuwmannen al beu en na onze dagelijkse discussie over seksuele geaardheden wou hij z'n punt bewijzen en heeft hij een sneeuwvrouw gemaakt. Na onze kunstwerken te vereeuwigen zijn we naar Avantosauna getrokken om die heerlijke combinatie van sauna en zwemmen in het ijs nog eens aan Sven mee te geven.





Vrijdagochtend is Sven dan heel vroeg naar huis gegaan en ik ben terug in m'n bed gekropen om iets later naar de kliniek te gaan. Vrijdagavond hadden we op ons verdiep een dinner party waarbij iedereen in teams iets moest koken. Jammer genoeg heeft iedereen zowat allemaal dezelfde ingrediënten gebruikt. Zetmeel en ei. Patatten, pasta, brood en ei dus. De Spaanse meiskes waren zo vindingrijk geweest om halfdoorgesneden hardgekookte eieren te combineren met een vulling van ei+ham+tonijn. Kortom ei met ei. Geniaal. Aga van Polen had brood, met een eiersalade en wat andere groentjes. Met andere woorden, brood met ei. Sarah had Spaanse tortilla gemaakt, en iedereen weet waaruit dat bestaat: olie, ajuin, ongelooflijk veel patatten... en ei. De andere Duitse meisjes wouden de salade tour opgaan en hebben aardappelsalade gemaakt. Nog meer patatten... maar zonder ei, we geraken nog ergens. Ik heb spaghetti carbonara gemaakt, waarbij de saus eigenlijk ook maar bestaat uit look, ajuin, spek, room en... u raadt het al... ei. Het desert was gelukkig genoeg niet volledig in hetzelfde thema. De Spaanse meiskes hadden appels gemaakt met een kaneel en chocoladesaus vulling en Andreu verbaasde ons weer met z'n ongelooflijke chocoladecake (waarin wel eieren zitten maar die hebben we weggedacht)


.

De zaterdag wat gewerkt, gelopen en me klaar gemaakt voor een afscheidsfeestje. Simon, een vlaming die ik op Valentijnsavond had leren kennen in het Sibeliusmuseum had me uitgenodigd. Hij vertrekt binnenkort voor 4 maand naar Griekenland en wou toch niet ongemerkt Finland verlaten. Om 19u 's avonds dus bij de Simon voor een sauna. Met 7 man poedelnaakt dat kot in, om vervolgens elkaar te spanken met een vihta. Dat is eigenlijk een bos takken met blaadjes die naar thee ruikt en dat je verwarmt over de sauna om die daarna als een soort zweep te gebruiken en je lichaam willekeurig ermee vertroetelt. Eens dat de 100°C. ons wat teveel begon te worden zijn we zo snel mogelijk poedelnaakt langs de vrouwen gelopen, de uitgang gezocht, de baan overgestoken en de besneeuwde heuvel beklommen om er dan af te rollen, sneeuw naar elkaar te smijten, auto's en groepen van 20 kinderen te paseren, terug naar binnen te lopen, uit te glijden, te vallen en dan te kijken wie het kleinste pietje had. Onvergetelijk en je kan er natuurlijk maar niet genoeg van krijgen, en nog es en nog es en nog es! Toen we uiteindelijk zelfs ons pietje niet meer konden zien zijn we maar gestopt met de sauna en sneeuw en hebben we ons buikje gevuld met Belgische frietjes en allerlei geestrijke dranken en hebben we zelfs twister gespeeld. Daarna zijn we getrokken naar Börs om daar te gaan feesten, dansen en te genieten van salsa concerten en samba optredens. Alweer een geslaagde week dus!