The North Place

Dinsdagavond 3 februari, -3° C. We pakken onze zak en vertrekken en masse met bijna gans de Student Village richting Kauppatori, de centrale markt. Onze bus wacht ons daar op om ons te diep in het Lapse land te brengen.

De busrit was hels. Ik had nog niet veel Finse dwergen gezien maar ik was er toch vrij van overtuigd dat deze bus voor hen was ontworpen. Is beenruimte nu werkelijk zoveel gevraagd? Slaap vatten was een uitdaging en vertaalde zich eerder in knikkebollen, ogen openen, weer toedoen, weer openen om telkens maar opnieuw vast te stellen dat deze nacht eeuwig duurde. Met kleine ogen en ontwenningsverschijnselen van de anderzijds dagelijkse dosis caffeïne kwamen we op onze eerste stop toe op woensdagochtend. Deze was (alweer?) toevallig genoeg Rovaniemi. Na even bij te praten met de Kerstman over wat we allebei in de afgelopen week hebben gedaan zetten we onze reis voort richting het Noorden (dus nog hoger dan de noordpoolcirkel). Ik moet wel zeggen dat deze Kerstman niet dezelfde is als die dat ik een week en een half ofzo geleden had gezien. Er zijn dus meerdere Kerstmannen, een interessante bevinding, al zeg ik het zelf. We hadden met onze groep alweer een fijne foto gemaakt maar jammer genoeg moest ik een uur later op de bus vaststellen dat ik ze was kwijtgeraakt. Ik heb dan maar brand geroepen, uit de bus gesproken en richting Santa's Little Helper gelopen in de Christmas shop. Gelukkig had ik daar m'n foto achtergelaten toen ik een foto wou nemen van haar. Eind goed al goed dus, klinkt als een kerstverhaal waar je bij moet huilen.



Een kleine twee tot drie uur later kwamen we toe in Levi, onze eindbestemming. Finland's populairste ski-oord. Levi wist ons te charmeren met de openingsuren van z'n skipistes, maar liefst vanaf 10 uur 's ochtends tot 20u 's avonds! En ik moet zeggen, snowboarden in de donkerte op verlichte pistes is toch sjiek. Surtout als je het kan doen over een gans gebied en dus niet enkel op 1 magere piste. Als pluspunt was er dan nog dat er op die uren van de dag nog minder volk was en ik dus vaak heel alleen afdalingen maakte vanaf Levi's hoogtepunten (rond de belachelijke 500 meter jammer genoeg, ma bon). Als dat nog niet genoeg is dan kon het zelf zijn dat je je op vers geploegde pistes bevond, want ze begonnen de pistes al te hertrekken vanaf 18u30 's avonds. We konden het ons natuurlijk ook niet laten om eens de verkeerde kant op te slaan een piste te nemen die niet verlicht was. Het leek een gewaagd idee dat niet kon mislopen totdat na een afdaling van 50 meter het me toch bleek dat er minder maanlicht was dan ik eerst had gedacht. Het was niet evident om de zijkant van de piste te zien, desondanks het feit dat ze geflankeerd werd door bomen en er dus feitelijk weinig kon mislopen. Maar het was een goede oefening, want je moet je leren concentreren op de sneeuw en het gevoel dat ze je geeft. Je blind staren op het reliëf en alle verwachtingen van dien is niet meer mogelijk. Op een iets verdere, parallel lopende, piste was er wel verlichting en alweer een massa bomen. We zijn dan ook maar eens tussen die bomen in de poedersneeuw gaan snowboarden. Alles verliep vlekkeloos tot ik m'n controle verloor, een plotse hindernis onder de vorm van een boomstronk in een bocht tussen twee andere bomen zag tevoorschijn getoverd komen en ik bruusk moest remmen om dan tegen de boom te knallen. Gelukkig had ik zo goed als al m'n snelheid kunnen afremmen waardoor m'n contact met de boom eerder liefdevol dan geweldadig was, maar ik was al blij dat het maar dat was en dat ik niet tegen de boomstronk was aangevlogen.




We verbleven met 10 man in een soort chaletje. Pavel van Peru, Andreu uit Spanje, Sarah uit Duitsland, Kristian uit Oostenrijk, Céline uit Frankrijk, Albert uit Spanje, Anna uit Spanje, Anna uit Spanje, Anna uit Spanje en ik vormden een gezellige bende. Op dag 1 staken we de open haard in brand, zonden we rooksignalen naar de indianen hoog in de bergtoppen van Levi en ging ons rookalarm af. Op dag twee bevonden we ons terug in hevige gesprekken met de indianen hogerop. Op dag drie werd het zo erg dat helft van ons die in de sauna zaten werden buitengerookt door onze vuurstokers in de living. Toen we gingen kijken wat er aan de hand was was het één en al chaos. Sarah zat elk raam dat ze vond open te draaien. Kristian sloeg de glazen deuren in, Albert stond met z'n handen in z'n haren in het Spaans de open haard uit te schelden en Pavel zat met bulderlach en een kussen de rook van de lampen weg te waaien terwijl Céline het deuntje van de rookdetector zat mee te neurieën. Een hilarisch zicht dat er nog beter op werd toen Sarah me zag en zei "It's smoking so bad.", waarop ik haar vroeg "Sarah, why don't you just put out the fire then?", waarop ze intelligent wist te antwoorden "Because it's too cold in here! It's only 8 degrees!". Ik weet niet of ze er in sloeg om het verband te leggen dus de kamertemperatuur en alle ramen en deuren die openstonden, maar het deed er niet toe, situatiehumor is m'n lievelingskost. We mochten dan af en toe moeite hebben om een deftig vuur aan te steken (alhoewel we er altijd uiteindelijk in slaagden), koken konden we als de beste. Op dag 1 lekker Spaanse tortilla met tomaatjes, bruscetta en sangria, gevolgd door chocoladecake. Op dag twee, worsten en pizza's in het vuur. Op dag drie gratin met verse pannekoeken en alweer chocoladecake.



De temperaturen waren weliswaar minder tropisch dan in Turku. M'n bitter verlangen om echte koude mee te maken werd meemaals verzadigd. Met temperaturen van gemiddeld -23° C. dagelijks kon je wel eens een stijve tepel hier en daar bespeuren. Die temperatuur was op zich niet echt koud, maar de wind die er bij kwam deed de temperatuur dalen tot op -35 tot -40°C. En dat was embarmelijk. Het was de soort koude waarbij je op de top stond, een foto wou trekken en je handen begonnen pijn te doen vanaf je ze uit je handschoen haalde tot 5 minuten of langer nadat je ze er terug had ingestoken. Het was de soort koude waarbij je je hoofd volledig in je sjaal wikkelde om dan vast te stellen dat je warme adem spontaan bevroor op de stof en je neus en al de rest even erg in de kou zat, maar alleen van de wind was afgeschermd. Het was de soort koude waarvoor je de persoon die de warme chocomelk heeft uitgevonden de hemelen in prijst. Het was de soort koude waarbij je een traan laat en iets later vaststelt dat al je wimpers in het wit zijn gehuld en zijn bevroren. Het was de soort koude die je van je afbijt tot je stukken tanden verliest en je ondertussen afvraagt wanneer je die linkervoet terug gaat voelen. Het was de soort koude waarbij je je afvraagt of wild plassen wel een goed idee is en je beter niet even in het belang van enig nageslacht zou wachten. Het was tenslotte ook de soort koude waarin je af en toe onderdak zoekt in een Finse "kota" (een soort op tipi-gelijkende hut) om je te warmen aan het vuur en worsten te roosteren tot je je fit genoeg voelt om een nieuwe zelfmoordpoging te ondergaan. Vooral de Spanjaarden waren hier experts in en kozen er liever voor om zich te verschuilen in een kota en een gans buffet op poten te stellen met brood, worsten, kip en wat nog allemaal, dan buiten te gaan rondneuzen.

Ook op de sneeuwscooter en op de husky safari was het helse pijn ter hoogte van de handen en tenen. De husky's waren in topvorm. Veel sneller dan in Rovaniemi. Het traject was een pak korter, maar met veel meer bulten. Als je je ogen toedeed kon je je inbeelden dat je aan het wild water raften was, zo op en neer vliegen dat onze slee deed! Een koppel enkele sleëen voor ons vloog zelfs uit de bocht en kon de husky's die weg waren met de slee niet meer inhalen. Slechts 500 meter verder wou een ander koppel plots veranderen van bestuurder, maar de jongen wist blijkbaar niet dat er wel ter aller tijde iemand op de rem moest staan. Resultaat: in het midden van de wissel waren de honden ervan door met de slee. Het meisje viel omver van het verschot en de jongen zette de nutteloze achtervolging in, zonder succes. Het koppel achter hen bevond zich net aan een splitsing, maar de honden kozen de volgens hen verkeerde richting waardoor zij moesten wachten en wij als laatste hulp moesten gaan halen bij de gids en de rest van de groep die al ver in het woud vervlogen waren. Op weg naar de rest van de groep kwam onze gids ons tegemoed gelopen en zei ons dat we moesten stoppen, blijkbaar waren wij verkeerd en moesten wij onze slee keren terwijl degenen die op ons zaten te wachten wel de juiste bocht waren ingegaan. Kortom, alle vijf voeten liep er wel iets fout. Grappig, maar tegelijk een pijnlijke zaak aangezien het onze warme terugkomst steeds maar verder en verder van ons verwijderde. M'n hand en toe grabbers konden me helaas geen soelaas brengen want die onnozele brol krijg ik maar niet aan de praat. De spontane warmte die het gedurende enkele uren moet brengen blijft zoek.

Wat ons wel bekoorde aan de koude was het extreme contrast. Bevries buiten, kom thuis, trek je zwempak aan, pak een biertje, zweet je te pletter in de sauna en ga dan buiten in de sneeuw duiken. Je voelt je herboren en je wordt er aan verslaafd. Het eindigt nooit bij één sprong en voordat je het weet loop je in je blote voeten, borstkas en achterste rondjes in de sneeuw rond de châlet terwijl je het uitschreeuwt van de koude.

Het stuk waarbij je terugkomt van je rondje en de deur van de châlet dicht aantreft is dan natuurlijk wel minder leuk. Je mag zolang duwen op de bel als je wilt, maar elke seconde lijkt een eeuw te duren als je met je blote voeten op de sneeuw staat te trappelen. De vrijdagavond zelf had ESN nog een fuif georganiseerd in een châletje en voor gratis drank gezorgd. Erna gingen we allemaal gezamelijk naar een karaoke-fuif in downtown Levi. Lekker beschonken waren we weer in de lach geschoten toen Sarah vroeg "Can you Change my 10 euro's into5?", "Sure Sarah, you give me your 10 and I'll give you 5!".

De ijzige kou zou het noorderlicht doen dansen en toen ik op de laatste avond (zaterdag) buiten ging om te kijken of ze zich zouden laten zien, liep ik snel terug naar binnen om luidkeels te roepen dat het noorderlicht te zien was. "Quickly quickly" zei ik, iedereen liep opgefokt naar buiten en toen ze met hun hoofd naar de hemel stonden te staren volgde m'n droge "Aaaah too bad, you just missed it!". Het was niet mooi, ik weet het, ik had ze eigenlijk zelf ook graag gezien, maar het is er niet van gekomen. Ik zal dus moeten terugkeren naar Lapland. Derde keer goeie keer?


Zondag vertrokken we dan weer rond 11u30 richting Turku. Eerste stop, alweer Rovaniemi, deze keer waren we echter niet veel verder geraakt dan de McDonalds. Tweede stop: the biggest ice castle in the world in Kemi. We hebben het echter enkel en alleen maar van buiten gezien en niet van binnen. Van buitenaf was het niet zoveel speciaals, maar van binnenin moet het wel heel spectaculair zijn heb ik gehoord. Enkele stops later wist onze buschauffeur met veel moeite toe te komen in Turku. Door de gladde wegen was het jammer genoeg een afschuwelijk uur. Kwart na 5 op maandagochtend. Een halfuurtje later vond ik eindelijk m'n bed om dan om 7u30 terug op te staan om onderweg naar het ziekenhuis om m'n nieuwe stage gastro-intestinale heelkunde aan te vatten vast te stellen dat Turku omgetoverd is in een gigantische ijzige vlakte. Op alle wegen liggen enkele centimeters ijs omdat het de dag ervoor zo hard had geregend. Met kleine oogjes ben in veilig en wel toegekomen in het ziekenhuis om alweer aan een nieuwe dag te beginnen. Zeg nu nog eens dat het leven van een Erasmusstudent niet zwaar is?!

P.S.: Nils, ik moet tot eind maart "stage" lopen. Wa hadde in gedachten mss? Zitte ni meer in Ecuador ofwa?!