Vastgesneeuwd!

Een pijnlijke morgen, na al die weken hopen op sneeuw om m’n eigen quarterpipe in m’n tuintje te kunnen laten gelden, blijkt Gent net gehuld te zijn in een wit laken terwijl ik juist naar het Noorden trek om sneeuw nog eens te zien voor ik weer vergeet wat het juist is. Toen ik dus opstond om 4u45 dacht ik dat ik nog niet goed wakker was, maar een halfuurtje later zag ik nog even wit en kwam ons Mika’tje en ons mama blauw de deur binnen gestapt. Het was dus werkelijk aan het vriezen en aan het sneeuwen. Heel traagjes trokken we met onze slee op 4 wielen, aangedreven door enkele huski’s richting het station. Daar hebben we op tijd de trein kunnen nemen naar Zaventem, waarbij het even moeilijk werd om niet een paar tranen te laten vloeien toen m’n moeder en ons Mika’tje me uitwuifde/-blafte.

Aangekomen in Zaventem verliep alles vrij vlekkeloos. Ik was zo sluw geweest om veel van m’n gewicht in m’n boardbag te steken waar in principe geen limiet op stond – in tegenstelling tot het gewicht van de gewone andere ingechekte bagage (20 kg max.). Onder de verbazende stem van de hostess door (“Amai das veel”) rolden mijn 46 kg gladjes op de band, zonder te moeten bijbetalen. Wel stom dat ik 2x het tarief voor het vervoer van een snowboard moest betalen omdat het 2 vluchten waren, desondanks dat het maar om 1 eindbestemming gaat. ‘k Ben overigens wel nog zo slim geweest om drank in te slaan in de luchthaven, na talloze waarschuwingen dat de drank op m’n eindbestemming zo duur is weet ik die Scandinaviërs toch al even slim af te zijn! M’n U-slot voor m’n fiets heb ik jammer genoeg moeten afgeven. De douane zag er met veel verbeelding een massa-moordwapen in denk ik...

Onze vlucht had een vertraging van een halfuurtje. Overal weerklonk het van de aankondigingen “vlucht vertraagd, vlucht afgelast, vliegtuig ontploft, ...” enzovoorts maar ik dacht “haha, nie met mij zenne”. Jammer genoeg had ik te vroeg gekraaid, onze vlucht werd nog een halfuur uitgesteld, en nog een halfuur en nog een halfuur tot we eindelijk rond 10u30 boardden ipv om 9u. Ik was zodanig moe dat ik direct in slaap viel in m’n zitje, maar tot m’n verbazing stonden we nog evenver toen ik m’n ogen weer opendeed. Vast op zaventem. Het bleek dat onze wielen vastgevroren waren op de grond en ge zag allemaal van die luchtvaartmannekes met haardrogers staan springen rond da wiel. Best komiek. Uiteindelijk zijn we om 13u30 (na 3 u te wachten in een krap zeteltje op het vliegtuig – om zot van te worden) opgestegen om 2u30 later te landen in Riga, Letland. Ge moogt over Russische/Baltische vrouwen trouwens zeggen wa ge wilt, maar ge haalt ze er toch zo uit ze, ze hebben bijna allemaal een kenmerkende gezichtsvorm/grimas en soms waande ik mij zelfs even op de set van Matroesjka’s. We zijn dan om 17u15 lokale tijd geland in Riga (+ 1u) terwijl dat eigenlijk de tijd was dat ik in Helsinki moest zijn. Het was ongeveer -15° C. en er lag overal sneeuw! Het was trouwens ook wel de moeite om vanuit het vliegtuig de bevroren zee onder u te zien ze, dat tesamen met een zonsondergang maakt de vertraging toch best de moeite.

M’n aansluitende vlucht in Riga was echter schoon gaan vliegen zonder mij. In m’n beste Slaavs en met een zweepje in de hand heb ik dan toch een vlucht gekregen naar Helsinki om 19u, tesamen met een ongelooflijk waardevolle cheque! Jammer genoeg deze keer zonder overnachting in het Sheraton maar wel goed voor het grote bedrag van 5 LVL (wat ongeveer 7 euro is denk ik). Vrij mager, maar de koffie en cheescake die ik ervoor in ruil kreeg waren wel meer dan de moeite. Doorgevlogen naar Helsinki waar ik eindelijk toekwam rond 21u30. In de donkerte nog snel verloren lopen en aan tienduizend mensen vragen waar de bus naar Turku vertrok en om welk uur. Twas een beetje het gevoel zoals in Thailand, trachten uw plan te trekken en zelfstandig te zijn terwijl ge geen jota van de taal afkent, maar dan had ik hier nog een snowboard bij, da was eigenlijk het enige verschil. M’n tutor (een finse student die je toegewezen krijgt en die je helpt met alles tijdens je eramsus periode) stuurde me plots een sms dak ni mocht vergeten over te stappen aan de IKEA. Meer wist hij niet te vertellen, ‘just go with the flow’ zei hij. Een geluk dat een vriendelijke Finse dame m’n body language verstond en me begreep wist aan te geven wanneer ik moest overstappen. De Finnen zijn wel heel vriendelijk moet ik zeggen. De buschauffeur daarentegen brabbelt onderweg gewoon iets onverstaanbaars. Net zoals in Thailand zijn dat hier lange busreizen waar te pas en te onpas plots iemand in een godvergeten sneeuwachtig landschap uitstapt (god knows why). Maar desondanks was ik toch blij er te zijn, want Erasmus draait om de ervaring, niet om de studie nietwaar ;)?

Afin, rond 12u30 ben ik eindelijk toegekomen in m’n eindbestemming, Turku te Finland. M’n tutor is een heel vriendelijke pipo die ongelooflijk goed Engels spreekt met een British accent dat er van af druipt (hij doet daar blijkbaar jobkes af en toe). Rond 2u lag ik in m’n bed met aan de overkant zicht op de 1^ste fuif waar ik jammer genoeg op dat moment geen zin in had.

De volgende dag (dinsdag) opgestaan en m’n stoute schoenen aangetrokken om mensen te leren kennen. Roel vertelde me van een Duitser, Kristof, rechtover de deur maar die was er niet. Plots stak er iemand z’n neus van tussen de keukendeur en alles verliep vandaar op rozen. Pavil, een Peruaan, is zeer vriendelijk en grappig, Max, ne Fransman iets minder schattig maar ook heel sympa. Dat zijn voorlopig de buren die ik al heb leren kennen. Maar enkele minuten later wist Max al te vertellen dat hij ging gaan ijsschaatsen met z’n tutor. Gezien vandaag een feestdag is en er nergens iets is te doen of iemand is te bespeuren dachten we dat dat goeie ochtendgymastiek zo zijn voor 2u ’s middags (kwas nog ni te lang wakker). Hop naar de grote openlucht ijsschaatspiste waar Finnen schaatsen en ijshockey spelen. En dan nog in de sneeuw (zie filmke voor uitzicht van m'n kamer)! Want het wit dwarrelde al uit de lucht! Zalig. En direct al nog volk leren kennen. Har ry, de tutor van Max; Helena, de tutor van Xavier (een Brusselaar!); Run, ne Thaïse jongen, en Itchi, een meisje uit Taiwan. Het is al een heel sociale mooie dag geweest waarin we goed hebben kunnen lachen. De zon was echter rap zoek (3u ’s middags), but who cares right?!