From Russia with Love

Turku ligt nog steeds bedolven onder een dikke ijslaag. Elke dag tart ik opnieuw m'n geluk door met m'n fiets het ongure weer te trotseren op m'n neverending questee naar het ziekenhuis. In zekere zin riskeer ik m'n leven om dat van anderen erop vooruit te helpen (let er vooral op hoe ik zeer bewust de woorden "genezen" of "leven redden" niet gebruik wegens onvoldoende training tot dusver). Een heldhaftige taak behelst het leven van een student geneeskunde, zoveel is zeker. Met m'n haviksogen die dagdagelijks de open buiken van mensen van over de hele wereld doorpriemen heb ik weer het één en het ander kunnen observeren. Zo lijkt het mij te zijn dat er toch wel een aantal chirurgen last hebben van bevende handen. Ik weet niet in welke mate dit normaal is, maar gezien het leven in Finland gecharmeerd wordt door dagelijks alcoholgebruik vraag ik me af en toe wel eens af of er geen chirurgen zijn die af en toe teveel drinken en dan overdag een beetje ontwenning vertonen. Zeker bij diegenen die dan nog een mooie roze blos op de kaken hebben. Maar het zijn ongetwijfeld wilde fantasieën die de realiteit niet raken. Ondertussen heb ik wel gevonden wat me in chirurgie kan doen kokhalzen. Terwijl iedereen zich vaak afvraagt hoe wij geneeskunde studenten tegen alles kunnen dat we zien en af en toe niet van hun sussen draaien heb ik m'n meuze gevonden. Stront. Na veelvuldige malen kankers te hebben verwijderd van de dikke darm kan ik er niet meer tegen. De darm verwijderen is niets, maar het stuk erna wanneer de darm op een tafel wordt gesmeten en deze wordt opengesneden om de tumor van dichtbij te bekijken is walgelijk. De darmen worden niet voorbereid dus terwijl de chirurg de darm open knipt geraakt die arme schaar besmeurd met etensresten van god-weet-wat en begint ieder's persoonlijk parfum de lucht te aromatiseren. Het is je sterk houden op dat moment en je afkeuring achter je mondmasker verbergen en de ettelijke seconden doorbijten tot je veiligheid vind in de "frisse lucht" van de gang van het OK, of liever nog het koffielokaal. Het zijn situaties als deze die me overigens geleerd hebben dat ik niet meer van stoma's hou. Zeker niet op een nuchtere maag 's ochtends. Om de één of andere reden heb ik, in tegenstelling tot gastro-enterologische chirurgen, geen behoefte aan het zien van meerdere rijk gevulde zakken met bruine, groene of rode brij 's ochtends, bwaak!

Andere operaties liggen me dan hygiënisch gezien veel meer, zoals laparoscopisch herstel van een liesbreuk. Jammer genoeg snapte ik er wel geen reet van (let op de woordspeling ;)). Een laparoscopische verwijdering van de galblaas dan weer kan ook wel charmant zijn en de verbeelding tarten. Als je in elk geel steentje de vorm van Pacman ziet of begint te zoeken dan weet je toch ook dat het tijd is om naar huis te gaan. Het ongeluk treft je wel als je dan voldaan naar huis fietst om onderweg de 2de vieze Fin van Finland (na de conducteur op de Santa Claus Express naar Rovaniemi) tegen te komen. Turku ligt zodanig bedolven onder sneeuw en ijs dat je het fietspad niet ziet en je vaak niet week of je nu moet rijden op een fietspad dat ergens op het voetpad ligt of dat je op de baan moet rijden. Ik versta bijna geen woord Fins maar je mag nog van Mars zijn en je zou begrepen hebben dat die gefrustreerde man die duidelijk uit z'n winterslaap was gewekt, het verre van apprecieerde dat je op het voetpad reed. En hij bleef maar schreeuwen, het verbaasde me dat hij er niet in was gestikt. M'n zoete wraak zal alvast een keelonsteking voor hem geweest zijn de volgende dag, of dat konden we toch maar hopen.

Maar goed, terwijl Peter en Ann waren gaan snowboarden naar Himos,hield ik me dus bezig met dergelijke zaken. Alhoewel dat op afgelopen dinsdag er een grote ijshockey match was waar we met een stuk of 100 uitwisselingsstudenten naartoe zijn gegaan. Het grappige was dat je geen eigen drank mocht meenemen naar de zitplaatsen. Studenten kennende is de kans groot dat dit gebeurt (uiteraard). De man die verantwoordelijk is voor het filmen van mooie gezichten die op het grote scherm mogen verschijnen vond een grote groep uitwisselingsstudenten meer dan aantrekkelijk en we mochten dan ook op regelmatige basis het hele stadion begroeten. Het moest uiteraard wel lukken dat op een bepaald moment die toevallig iemand filmde van onze groep die net met z'n twee biertjes in z'n handen zat. Toen die zichzelf op het grote scherm zag, trok hij een extreem verbaasd gezicht waarop "Oeioei" in internationale taal was op af te lezen en trachtte hij snel nog z'n blikjes te verbergen. Te laat natuurlijk, nog geen minuut later stond de security er al naast om de jongen z'n levenselixir in beslag te nemen. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien... . Na de overwinning voor ons team uit te schreeuwen zijn we naar een bingo avond getrokken. Je koopt een drankje in een café en mag gratis meedoen aan de bingo! Sweet deal! Alhoewel bingo me niet bepaald spannend leek tenzij je behoort tot de 3de leeftijd en een voorgeschiedenis hebt van hartlijden werd ik toch meegesleurd. Ik moet zeggen dat het eigenlijk heel fijn is, ik was vergeten hoe spannend het kan zijn als je in grote groep tesamen bingo speelt en elkaar probeert de loef af te steken als je elk nog maar een paar cijfertjes nodig hebt. Moest ik een pacemaker-patient geweest zijn, ik zou nieuwe batterijen nodig gehad hebben op het einde van de avond. Jammer genoeg heb ik niets gewonnen, maar dat heeft m'n hartje niet belet van af en toe tekeer te gaan.

Afin, terwijl de dagen voorbij gingen de de chirurgen een openbare telemark ski-verkoop hielden in het OK hebben wij besloten van eens te gaan rondneuzen in het verre dichtbije Oosten. Rusland. Het land waar de Bigmac slechts 1,5 euro kost, je een halve liter wodka kan kopen voor 3 euro en beeldmooie vrouwen schaars gekleed het straatbeeld opfleuren alsof ze net van hun halftijdse broodwinning als luxeprostituee komen. De avond voor ons vertrek nog snel een gezellig etentje in Harald's, het viking restaurant, om onze reisgenoten beter te leren kennen. Laat thuis gekomen, drie uur later opgestaan en vertrokken op de bus. We waren al blij dat onze visa's waren goedgekeurd want op de grenscontrole valt er toch niet te lachen met de Russen. Je mag je bril al omtoveren tot een sterrenkijker en zelfs dan nog zal je waarschijnlijk nooit een rimpeltje kunnen bespeuren dat mogelijks het begin is van een glimlach. Maar goed, de grenscontrole hebben we overleefd en iets later zijn we toegekomen op Paradise Beach. Een locatie dat vroeger behoorde tot Finland (dat overigens heel veel grondgebied aan Rusland heeft verloren tijdens de 2de wereldoorlog) en in feite een zomerse bestemming is aan de zee. Het fijne is nu dat de zee volledig toegevroren was en dat wij er dus even zijn gaan op lopen en springen en doen. Het is wel een vreemd zicht om een eindeloze witte vlakte en een denkbeeldige kuststrook waar te nemen om je dan in te beelden hoe het er uit zou zien in de zomer, of om het te trachten vergelijken met Oostende en dan te zeggen 'Ja dit zou wel eens een strand kunnen zijn nu dat je het zegt.'

Sint-Petersburg (ook wel nog Leningrad genoemd onder de veteranen) zelf slaagde erin m'n verwachtingen van Rusland te vervullen. Ik had jammer genoeg wel gedacht dat ik het mooier zou vinden, maar uiteindelijk is het een te grote stad voor mij. Veel boulevards en wel mooie gebouwen, maar je voelt je er zo klein in dat het eigenlijk m'n ding niet is. En de Russen trekken altijd een vies gezicht, de énige Rus die ik al meerdere keren heb zien lachen is ons Babushka (bomma), maar die woont thuis in Oostende. De Russen trekken in grote massa's dagdagelijks door de metro. Roltrappen af, metro in, roltrappen op en ze hebben allemaal dezelfde blik; nors. Kwaad. Boosaardig. Plannen smedend voor de wereld te veroveren. Ik weet het niet maar ze zien er niet gelukkig uit. Mensen wisten me te vertellen dat ze zeer openhartig zijn als je ze persoonlijk leert kennen, wat goed en wel kan zijn, maar hun dagelijkse vertoning weet me toch niet te charmeren. Soms werden we wel eens aangesproken door Russen, maar helaas door ongure types en dan uiteraard ook in het Russisch zodat we er geen knijt van verstonden. Je wordt er als toerist nogal bekeken, maar je kan je dan ook niet verbergen want vanaf je durft te lachen ben je gezien. Ze lijken ook allemaal op Russen, wij als Belgen daarentegen niet. Zoals je een Chinees of een Hollander kan herkennen, kan je een Rus herkennen (vooral de typische Russische hoeden zijn ook een weggever). En quasi niemand spreekt Engels! Om dan nog maar te spreken van hun alfabet, de P is een R, een D is een raar vierkant, de L is iets dat trekt op het teken "pi" van in de wiskunde en wat weet ik nog allemaal. Als je je verveelt en een uitdaging zoekt, probeer dan eens met een map in het normale alfabet een restaurant te zoeken in Sint Petersburg om dan vast te stelling dat alle straatnamen die op de gebouwen kleven uitsluitend in het Russisch alfabet zijn. Op zulke momenten mag je je vrouwelijke intuïtie als man gebruiken om trachten uit te vissen welke letter welke zou kunnen zijn, niemand zal het je kwalijk nemen, want als je er op de koop toe nog in slaagt om verloren te geraken in de kleine donkere steegjes zoals bij ons het geval was dan kan ik je verzekeren dat het "niet-pluis" gevoel dichtbij is en je je plots niet meer zo op je gemak voelt maar vreest dat je ten prooi zal vallen van een communistische sluipschutter. Op zulke momenten kan je alleen maar wensen dat de Joeri naast je loopt om je veiligheid te kunnen verzekeren. Maar het was al de moeite waard want het berenvlees dat we uiteindelijk hebben mogen proeven in het restaurant was goddelijk.

Maar niet enkel in de stad kan je wel eens verloren lopen, maar ook in de metro want daar is het alfabet uiteraard krak hetzelfde. We zijn dan ook een paar keer bovengronds uitgekomen om vast te stellen dat we volledig de verkeerde kant zijn opgegaan. Let overigens wel op dat je er niet onder je voeten krijgt van een dame met een megafoon. Neenee, leunen tegen de roltrap is verboden en foto's trekken strafbaar! Alhoewel ik dat laatste niet wist en nooit gevat was is onze Braziliaanse vriend Sergio jammer genoeg wel tegen de lamp gelopen. Hij had een foto getrokken en enkele seconden later stond er al een "vriendelijk" Russische agent naast hem die hem in het Russisch gebood mee te komen. Terwijl kippenvel zich traag maar zeker manifesteerde werd hij meegenomen naar een klein kamertje. Gelukkig genoeg viel het nog goed mee, de man kon een paar woorden Engels en Sergio moest maar een boete betalen en mocht z'n foto's houden. Soms worden al je foto's immers gewist! Maar echt allemaal. En wat de boete betreft was het een onmetelijke Russische som van 100 roebels, goed voor een belachelijke 2,5 euro. Je zou er eigenlijk nog met veel plezier dat bedrag betalen om de ervaring mee te maken en het Russische PV in ontvangst te mogen nemen. Jaja, van mijn part mogen ze er een toeristenattractie van maken!

Je moet wel oppassen, want het feit dat ze weten dat je toerist bent en dat je geen Russisch spreekt verleidt sommige types er toe om je te beroven. Zo is het gebeurd dat we ons wisselgeld gewoonweg niet terugkregen toen we uitgingen. De volgende dagen zijn we dan ook niet veel meer uit uit geweest maar hebben we vaak in ons hotel blijven hangen met onze groep van 7 jongeren en hebben we als verplichte culturele activiteit veelvuldig Russische wodka gedegusteerd, tot in de vroege uurtjes of totdat er klachten waren dat we teveel lawaai maakten op de gang en mensen niet konden slapen. Waardoor we genoodzaakt waren om “het feestje” te verhuizen naar het 8^ste verdiep, met stoelen en drank in de lift naar stillere oorden waar we naast de beveiligingscamera’s en de hotel security man die af en toe een oogje in het zeil kwam houden, niemand hadden die we konden lastig vallen.

Peter sloeg er overigens in om te vergeten dat hij op de weg van België naar Sint Petersburg door de tijd heeft gereisd. Hij belde dan doodleuk z’n ouders wakker om 10u30 lokale tijd om ze dan onder hun voeten te geven “Awel zijde nog ni wakker? ’t Is al 10u30 ze!”. Om dan iets later zelf onder z’n voeten te krijgen dat het nog maar 8u30 was en dat hij ze had wakker gebeld.

Om het even te hebben over onze culturele bezigheden. We hebben het Hermitage bezocht. Een gigantisch museum dat ongelooflijk veel kunstwerken herbergt. Het is groter dan het Louvre en zelfs duurt dan ook een eeuwigheid eer je het hebt gezien. In het begin ben je geinteresseerd, na een aantal uur verveeld. Maar het was toch de moeite waard. Onderweg heb ik hier en daar eens per ongeluk de beveiligingsinstallatie van het museum getest door hier en daar een alarm te laten afgaan. Voor de schilderijen staan immers altijd palen met een touw tussen gespannen. Nu blijkt dat als je daar soms eens tegen durft te botsen of je neus erover steekt er één of andere lasers zijn die dat registreren en dan gaat er een alarm af. En dan geven we zo snel mogelijk de onschuldige toeristenblik aan alle Russische opzichters rond ons. Verder hebben we een rondleiding per bus gedaan, St. Isaacs Cathedral bezocht, de Church of the Saviour on the Spilt Blood, die gebouwd is op de plaats waar Tsaar Alexander de II vermoord geweest is in 1881 en die vanbinnen bestaat uit ettelijke mozaïeken (geen enkele plaats telt geen mozaïektegeltje, de mensen die dat hebben gedaan moeten ook nogal veel vrije tijd gehad hebben), en het Peter and Paul Fortress waar de befaamde Sint Peter en Paulus kerk staat. Deze heeft overigens z’n klokkenspel gekregen van België (Mechelen), het is dan ook de enige keer in gans Sint-Petersburg dat ik een tekst in het Vlaams heb zien staan! Het fortress ligt aan de rivier de Neva die door Sint Petersburg loopt, het spreekt voor zich dat we dan ook eens daarop hebben rondgelopen gezien deze was bevroren en we toch wel naar huis wouden gaan om te kunnen zeggen dat we op Russisch water hadden gelopen. Onze andere vier reisgenoten hadden eerder hetzelfde ook gedaan maar moesten onderweg stoppen toen ze gekraak hoorden op het ijs. Ze deden in hun broek en begonnen te tieren dat iedereen moest stilstaan omdat het kon zijn dat het ijs begon te breken. Iets later stelde Adam in volle verschrikking echter vast dat hij gewoon op een blik dat verstopt lag in de sneeuw had gelopen. Ocharme die jongen, nu moest hij een nieuwe onderbroek kopen voor niks. Afin, na al die dingen te bezoeken kun je je wel voorstellen dat je uitgeput terug ’s avonds toekomt in het hotel, om dan maar te ontdekken dat er een buikdans wedstrijd is met in de hoofdrol jonge dames! Nog geen tijd om te gaan slapen dus. We dachten dat we inkom moeste betalen dus zijn maar slim genoeg naar boven geslopen en hebben alles van daar aandachtig aanschouwd. Tot we het beu waren en het zijn afgetrapt natuurlijk.

Wat je ongeveer het meeste ziet in Sint-Petersburg, naast beveiligingscamera’s (Big Brother scenario tot en met) zijn toch wel politie of legeruniformen. Ze zijn overal en massaal vertegenwoordigd. Legervoertuigen hebben we niet echt gezien, maar ik kan me maar inbeelden wat ze zijn als je al eens een blik hebt geworden op de good-old-fashion Lada van de politie. Als je die auto ziet dan weet je direct waarom ze nooit hoge-snelheidsachtervolgingen filmen in Rusland.

De trip was uiteindelijk voorbij voordat we het wisten. Nog snel een voorlaatste stop in Vyborg op de weg naar huis om eventueel wat souvenirs te kopen. Het grappige was wel dat toen we in de indoor markt stapten een oude 1,5 meter hoge Russische Babushka buiten kwam gewandeld met haar wandelstok, vanalles in het Russisch begon te zeveren naar ons, dan haar wandelstok ophefte en deze als machinegeweer tegen ons richtte terwijl ze "tadatadatadatadataaaaa" begon te schreeuwen en ons denkbeeldig allemaal aan flarden schoot. Om dan simpel weg zoals ons te beginnen schaterlachen en als goede vrienden elkaars handen te schudden. Prachtig beeld :). En als souvenirs hebben we toch wel wat drank over de grens gesmokkeld. Je mocht in principe 1 liter wodka, 4 liter wijn en 16 liter bier meedoen. Maar dat is toch wat overdrijven. Ik heb me dan maar beperkt tot 2 liter wodka en 4 liter wijn (waaronder gouden martini!). Aangekomen in Turku stelden we vast dat het alweer goed had gesneeuwd en er verse poeder lag. Vandaag heb ik zelf iemand met langlaufski's op de rivier gezien! Dat overtrof het beeld van de week ervoor toen ik iemand op de rivierhad zien wandelen. Wintersport is zeker in, getuige zij de man die daarnet aan het Nordic walken was met een touw achter zich gespannen waaraan een grote band hing, kwestie van aan gewichtstraining te doen!

Afgevaardigden

Het is alweer zondag. Nog een week voorbij. Weer vanalles gebeurd. De nieuwe stage op de dienst abdominale heelkunde betekent nog minder werk dan voordien. Elke dag tot nog toe is een halve dag. Met uren tot 14u in de namiddag ten laatste kun je wel eens iets anders doen ook. De stage is op zich wel interessant, met als hoogtepunten mijn job als cameraman bij laparoscopische procedures, de continue uitdaging om m'n ogen open te houden als ik niet assisteer en de fantasierijke dagdromen over de situaties in het OK. Zo was er een patiënte wiens anale sfincter werd hersteld en terwijl ze in gynaecologische houding lag moest ze regelmatig niezen. Een paar seconden later zat ik me levendig in te beelden hoe deze situatie er uit moest zien moest de dame een volle blaas gehad hebben en stress-incontinent geweest zijn :).

Anyways, de sociale agenda was weer rijkelijk gevuld met onder andere de Smelly Cat party. David, onze Spanjaard had tijdens kerstmis een klein beeldje van een kat gekregen met een kerstmuts, "Smelly Cat" gedoopt (cfr. Friends). Céline, onze Française wist deze te ontvreemden op Andreu's verjaardagsfeest enkele weken terug. Sindsdien neemt ze die mee op alle trips en trekt ze foto's van de kat in de sneeuw, in de microgolfoven, op de open haard en zoveel meer. Ze had dan maar besloten een dreigbrief te schrijven naar David en de foto's in z'n brievenbus te steken. "We have your cat. If you want to see it alive once again you must bake a chocolate cake by tomorrow at 6 pm. Come alone and don't tell anyone or your cat will not see daylight once again.". Typisch voor vrouwen om een chocoladecake af te dingen als losgeld. Maar een leuke gelegenheid, want terwijl David trachtte uit te vissen hoe je een cake moet maken zat iedereen mee te doen in het complot en voor tal van andere dingen te zorgen. Het resultaat was een gezellige avond vol eten, drinken en leuk gezelschap. En dat allemaal dankzij een onnozel beeldje van een kat. Elke reden is een reden om te feesten zeg maar.




De donderdag was het dan weer tijd om de Belgische delegatie Goossens op te vangen aan het busstation. Gepakt en gezakt alles bij mij afgezet om er direct in te vliegen en naar het "Rousette ice skating event" te gaan. Het was een avond op de openlucht ijsschaats piste waarbij iedereen een nummer kreeg (in een hartje in het kader van Valentijn) en z'n alter ego van het verkeerde geslacht moest zoeken tussen alle andere schaatsers. Ondertussen werd er muziek gespeeld, warme chocolademelk en bessensap geserveerd en uiteindelijk werden er nog grootschalige ijsschaats spelletjes gespeeld zoals varianten op Dikke Bertha en andere. Daarna ons bed in want de Goossens hadden maar 2u geslapen afgelopen nacht en hadden hun schoonheidsslaapje nodig. En eerlijk gezegd kon ik ook wel eens wat slaap gebruiken want ik had zelf nog een ruime achterstand opgebouwd.

De volgende dag vroeg opgestaan om naar de kliniek te gaan. Gelukkig zat de dag er al op om 11u30 want de vrijdag werken de verpleegsters minder lang (waarom is iets anders) en de operaties waren zeer kortdurend en eerder vergelijkbaar met de drive-in van McDonalds dan uitgebreid gastronomisch dineren in een vijf-sterren restaurant. Maar dat kwam me goed uit want dan kon ik de Goossens vervoegen door Turku. Snel naar huis om vast te stellen dat ik ze om 12u 's middags wakker uit hun bed bel. Schandalig! Een uur of twee later zetten we eindelijk koers naar downtown Turku. Eerste stop: het bezoek aan de kathedraal, tweede stop: chillen in de meest loungy bib van Finland. Derde stop: een geweldige reis maken op de belachelijkste ferry van Finland die je gewoon van de éne kant van de rivier naar de andere vaart. Vierde stop: een bezoek aan de haven van Turku, met diens grote boten en oorlogsschepen, gevolgd door een bezoek aan het kasteel van Turku. Next was het Kunstmuseum gevolgd door een etentje en privé-feestje met geneeskunde studenten om ze dan wijselijk te dumpen (ze gingen immers niet meer uit naar een feest, maar wij wouden niet anders) en onze nacht door te brengen in nightclub Onnela. Gezien ons blood nog niet voldoende verzadigd was met de essentiële dagelijkse concentratie promille dachten we de Silver Card van Onnela aan te schaffen en ons te onderwerpen aan de talrijke kortingen op allerlei dranken die we hadden gezien op de affiche. Zo gezegd zo gedaan, om dan vijf minuten later te horen te krijgen dat die kortingen alleen geldig waren op woensdag en donderdag. Dedju. Gelukkig was er nog een korting op bier en een cranberry longdrink. Good enough. Er was jammer genoeg niet voldoende volk in Onnela om ons wakker te houden dus zijn we maar langs de Hesburger gepasseerd om dan naar huis te gaan.




Zaterdag zijn we dan naar Ruissalo gegaan, een eiland aan de kust van Turku dat bekend staat als een zomerse trekpleister en place-to-be. We hebben op het water gelopen zoals onze goeie vriend Mozes, een wandeling gemaakt door de wilde natuur om uiteindelijk te eindigen op in een sauna van 95°C. waarbij je de kans had om als je het te warm had af te koelen in de Baltische zee (> -5°C.). De komende twee uur werden dus gevuld met gezweet en gepeiger gevolgd door gebibber en tandengeklapper. Maar je werd het gewoon (alhoewel dat wildplassen in de sneeuw op je blote voeten enorm pijnlijk bleef), op de duur kon je veel verder zwemmen in het ijskou water en leerde je het langer uit te houden buiten omdat je het dan nog zoveel kouder kreeg en als beloning het veel langer kon uithouden in de sauna. En dat gaf wel een fijn gevoel want de confrontatie tussen koude en warmte nadien deed je lichaam overal tintelen! Uiteindelijk werd het tijd om door te gaan want we moesten tegen 18u in het Sibeliusmuseum zijn om een Valentijnsconcert (accapella) bij te wonen. 's Avonds zijn we dan nog uitgeweest naar Börs, waar Peter had afgesproken met een Finse vriendin die hij had leren kennen tijdens zijn erasmus in Lyon. Jammer genoeg waren zij en haar vriendinnen als zodanig zat dat ze juist uit gezondheidsoverwegingen zijn moeten weggaan toen wij toekwamen om middernacht. Maar Börs was wel de moeite. Gigantisch groot weliswaar, zodanig groot dat onze vriend uit Peru, Pavel, naar het toilet ging, z'n weg verloor in het complex, ons niet meer terugvond en dan maar de zoektocht had opgegeven en triest,vontgoocheld en alleen naar huis is gekeerd. Voor de rest van ons was het wel een geslaagde avond. Om 5u30 eindigden we eindelijk in ons bed om anderhalf uur later op te staan om de bus van 8u te nemen naar Himos. Want terwijl ik hier nog wat tijd spendeer in de kliniek gaan de Goossens op shortski tot woensdag!




P.S.: Kristel, ik heb vernomen dat 25% van de Finnen trouwt met een buitenlander, dus als je wil kan je je hart hier op twee manieren verliezen.
Nils, je weet dat je altijd welkom bent, hou er wel rekening mee dat ik niet elke dag kan vrijmaken!
Merci voor de reacties aan alle anderen!

The North Place

Dinsdagavond 3 februari, -3° C. We pakken onze zak en vertrekken en masse met bijna gans de Student Village richting Kauppatori, de centrale markt. Onze bus wacht ons daar op om ons te diep in het Lapse land te brengen.

De busrit was hels. Ik had nog niet veel Finse dwergen gezien maar ik was er toch vrij van overtuigd dat deze bus voor hen was ontworpen. Is beenruimte nu werkelijk zoveel gevraagd? Slaap vatten was een uitdaging en vertaalde zich eerder in knikkebollen, ogen openen, weer toedoen, weer openen om telkens maar opnieuw vast te stellen dat deze nacht eeuwig duurde. Met kleine ogen en ontwenningsverschijnselen van de anderzijds dagelijkse dosis caffeïne kwamen we op onze eerste stop toe op woensdagochtend. Deze was (alweer?) toevallig genoeg Rovaniemi. Na even bij te praten met de Kerstman over wat we allebei in de afgelopen week hebben gedaan zetten we onze reis voort richting het Noorden (dus nog hoger dan de noordpoolcirkel). Ik moet wel zeggen dat deze Kerstman niet dezelfde is als die dat ik een week en een half ofzo geleden had gezien. Er zijn dus meerdere Kerstmannen, een interessante bevinding, al zeg ik het zelf. We hadden met onze groep alweer een fijne foto gemaakt maar jammer genoeg moest ik een uur later op de bus vaststellen dat ik ze was kwijtgeraakt. Ik heb dan maar brand geroepen, uit de bus gesproken en richting Santa's Little Helper gelopen in de Christmas shop. Gelukkig had ik daar m'n foto achtergelaten toen ik een foto wou nemen van haar. Eind goed al goed dus, klinkt als een kerstverhaal waar je bij moet huilen.



Een kleine twee tot drie uur later kwamen we toe in Levi, onze eindbestemming. Finland's populairste ski-oord. Levi wist ons te charmeren met de openingsuren van z'n skipistes, maar liefst vanaf 10 uur 's ochtends tot 20u 's avonds! En ik moet zeggen, snowboarden in de donkerte op verlichte pistes is toch sjiek. Surtout als je het kan doen over een gans gebied en dus niet enkel op 1 magere piste. Als pluspunt was er dan nog dat er op die uren van de dag nog minder volk was en ik dus vaak heel alleen afdalingen maakte vanaf Levi's hoogtepunten (rond de belachelijke 500 meter jammer genoeg, ma bon). Als dat nog niet genoeg is dan kon het zelf zijn dat je je op vers geploegde pistes bevond, want ze begonnen de pistes al te hertrekken vanaf 18u30 's avonds. We konden het ons natuurlijk ook niet laten om eens de verkeerde kant op te slaan een piste te nemen die niet verlicht was. Het leek een gewaagd idee dat niet kon mislopen totdat na een afdaling van 50 meter het me toch bleek dat er minder maanlicht was dan ik eerst had gedacht. Het was niet evident om de zijkant van de piste te zien, desondanks het feit dat ze geflankeerd werd door bomen en er dus feitelijk weinig kon mislopen. Maar het was een goede oefening, want je moet je leren concentreren op de sneeuw en het gevoel dat ze je geeft. Je blind staren op het reliëf en alle verwachtingen van dien is niet meer mogelijk. Op een iets verdere, parallel lopende, piste was er wel verlichting en alweer een massa bomen. We zijn dan ook maar eens tussen die bomen in de poedersneeuw gaan snowboarden. Alles verliep vlekkeloos tot ik m'n controle verloor, een plotse hindernis onder de vorm van een boomstronk in een bocht tussen twee andere bomen zag tevoorschijn getoverd komen en ik bruusk moest remmen om dan tegen de boom te knallen. Gelukkig had ik zo goed als al m'n snelheid kunnen afremmen waardoor m'n contact met de boom eerder liefdevol dan geweldadig was, maar ik was al blij dat het maar dat was en dat ik niet tegen de boomstronk was aangevlogen.




We verbleven met 10 man in een soort chaletje. Pavel van Peru, Andreu uit Spanje, Sarah uit Duitsland, Kristian uit Oostenrijk, Céline uit Frankrijk, Albert uit Spanje, Anna uit Spanje, Anna uit Spanje, Anna uit Spanje en ik vormden een gezellige bende. Op dag 1 staken we de open haard in brand, zonden we rooksignalen naar de indianen hoog in de bergtoppen van Levi en ging ons rookalarm af. Op dag twee bevonden we ons terug in hevige gesprekken met de indianen hogerop. Op dag drie werd het zo erg dat helft van ons die in de sauna zaten werden buitengerookt door onze vuurstokers in de living. Toen we gingen kijken wat er aan de hand was was het één en al chaos. Sarah zat elk raam dat ze vond open te draaien. Kristian sloeg de glazen deuren in, Albert stond met z'n handen in z'n haren in het Spaans de open haard uit te schelden en Pavel zat met bulderlach en een kussen de rook van de lampen weg te waaien terwijl Céline het deuntje van de rookdetector zat mee te neurieën. Een hilarisch zicht dat er nog beter op werd toen Sarah me zag en zei "It's smoking so bad.", waarop ik haar vroeg "Sarah, why don't you just put out the fire then?", waarop ze intelligent wist te antwoorden "Because it's too cold in here! It's only 8 degrees!". Ik weet niet of ze er in sloeg om het verband te leggen dus de kamertemperatuur en alle ramen en deuren die openstonden, maar het deed er niet toe, situatiehumor is m'n lievelingskost. We mochten dan af en toe moeite hebben om een deftig vuur aan te steken (alhoewel we er altijd uiteindelijk in slaagden), koken konden we als de beste. Op dag 1 lekker Spaanse tortilla met tomaatjes, bruscetta en sangria, gevolgd door chocoladecake. Op dag twee, worsten en pizza's in het vuur. Op dag drie gratin met verse pannekoeken en alweer chocoladecake.



De temperaturen waren weliswaar minder tropisch dan in Turku. M'n bitter verlangen om echte koude mee te maken werd meemaals verzadigd. Met temperaturen van gemiddeld -23° C. dagelijks kon je wel eens een stijve tepel hier en daar bespeuren. Die temperatuur was op zich niet echt koud, maar de wind die er bij kwam deed de temperatuur dalen tot op -35 tot -40°C. En dat was embarmelijk. Het was de soort koude waarbij je op de top stond, een foto wou trekken en je handen begonnen pijn te doen vanaf je ze uit je handschoen haalde tot 5 minuten of langer nadat je ze er terug had ingestoken. Het was de soort koude waarbij je je hoofd volledig in je sjaal wikkelde om dan vast te stellen dat je warme adem spontaan bevroor op de stof en je neus en al de rest even erg in de kou zat, maar alleen van de wind was afgeschermd. Het was de soort koude waarvoor je de persoon die de warme chocomelk heeft uitgevonden de hemelen in prijst. Het was de soort koude waarbij je een traan laat en iets later vaststelt dat al je wimpers in het wit zijn gehuld en zijn bevroren. Het was de soort koude die je van je afbijt tot je stukken tanden verliest en je ondertussen afvraagt wanneer je die linkervoet terug gaat voelen. Het was de soort koude waarbij je je afvraagt of wild plassen wel een goed idee is en je beter niet even in het belang van enig nageslacht zou wachten. Het was tenslotte ook de soort koude waarin je af en toe onderdak zoekt in een Finse "kota" (een soort op tipi-gelijkende hut) om je te warmen aan het vuur en worsten te roosteren tot je je fit genoeg voelt om een nieuwe zelfmoordpoging te ondergaan. Vooral de Spanjaarden waren hier experts in en kozen er liever voor om zich te verschuilen in een kota en een gans buffet op poten te stellen met brood, worsten, kip en wat nog allemaal, dan buiten te gaan rondneuzen.

Ook op de sneeuwscooter en op de husky safari was het helse pijn ter hoogte van de handen en tenen. De husky's waren in topvorm. Veel sneller dan in Rovaniemi. Het traject was een pak korter, maar met veel meer bulten. Als je je ogen toedeed kon je je inbeelden dat je aan het wild water raften was, zo op en neer vliegen dat onze slee deed! Een koppel enkele sleëen voor ons vloog zelfs uit de bocht en kon de husky's die weg waren met de slee niet meer inhalen. Slechts 500 meter verder wou een ander koppel plots veranderen van bestuurder, maar de jongen wist blijkbaar niet dat er wel ter aller tijde iemand op de rem moest staan. Resultaat: in het midden van de wissel waren de honden ervan door met de slee. Het meisje viel omver van het verschot en de jongen zette de nutteloze achtervolging in, zonder succes. Het koppel achter hen bevond zich net aan een splitsing, maar de honden kozen de volgens hen verkeerde richting waardoor zij moesten wachten en wij als laatste hulp moesten gaan halen bij de gids en de rest van de groep die al ver in het woud vervlogen waren. Op weg naar de rest van de groep kwam onze gids ons tegemoed gelopen en zei ons dat we moesten stoppen, blijkbaar waren wij verkeerd en moesten wij onze slee keren terwijl degenen die op ons zaten te wachten wel de juiste bocht waren ingegaan. Kortom, alle vijf voeten liep er wel iets fout. Grappig, maar tegelijk een pijnlijke zaak aangezien het onze warme terugkomst steeds maar verder en verder van ons verwijderde. M'n hand en toe grabbers konden me helaas geen soelaas brengen want die onnozele brol krijg ik maar niet aan de praat. De spontane warmte die het gedurende enkele uren moet brengen blijft zoek.

Wat ons wel bekoorde aan de koude was het extreme contrast. Bevries buiten, kom thuis, trek je zwempak aan, pak een biertje, zweet je te pletter in de sauna en ga dan buiten in de sneeuw duiken. Je voelt je herboren en je wordt er aan verslaafd. Het eindigt nooit bij één sprong en voordat je het weet loop je in je blote voeten, borstkas en achterste rondjes in de sneeuw rond de châlet terwijl je het uitschreeuwt van de koude.

Het stuk waarbij je terugkomt van je rondje en de deur van de châlet dicht aantreft is dan natuurlijk wel minder leuk. Je mag zolang duwen op de bel als je wilt, maar elke seconde lijkt een eeuw te duren als je met je blote voeten op de sneeuw staat te trappelen. De vrijdagavond zelf had ESN nog een fuif georganiseerd in een châletje en voor gratis drank gezorgd. Erna gingen we allemaal gezamelijk naar een karaoke-fuif in downtown Levi. Lekker beschonken waren we weer in de lach geschoten toen Sarah vroeg "Can you Change my 10 euro's into5?", "Sure Sarah, you give me your 10 and I'll give you 5!".

De ijzige kou zou het noorderlicht doen dansen en toen ik op de laatste avond (zaterdag) buiten ging om te kijken of ze zich zouden laten zien, liep ik snel terug naar binnen om luidkeels te roepen dat het noorderlicht te zien was. "Quickly quickly" zei ik, iedereen liep opgefokt naar buiten en toen ze met hun hoofd naar de hemel stonden te staren volgde m'n droge "Aaaah too bad, you just missed it!". Het was niet mooi, ik weet het, ik had ze eigenlijk zelf ook graag gezien, maar het is er niet van gekomen. Ik zal dus moeten terugkeren naar Lapland. Derde keer goeie keer?


Zondag vertrokken we dan weer rond 11u30 richting Turku. Eerste stop, alweer Rovaniemi, deze keer waren we echter niet veel verder geraakt dan de McDonalds. Tweede stop: the biggest ice castle in the world in Kemi. We hebben het echter enkel en alleen maar van buiten gezien en niet van binnen. Van buitenaf was het niet zoveel speciaals, maar van binnenin moet het wel heel spectaculair zijn heb ik gehoord. Enkele stops later wist onze buschauffeur met veel moeite toe te komen in Turku. Door de gladde wegen was het jammer genoeg een afschuwelijk uur. Kwart na 5 op maandagochtend. Een halfuurtje later vond ik eindelijk m'n bed om dan om 7u30 terug op te staan om onderweg naar het ziekenhuis om m'n nieuwe stage gastro-intestinale heelkunde aan te vatten vast te stellen dat Turku omgetoverd is in een gigantische ijzige vlakte. Op alle wegen liggen enkele centimeters ijs omdat het de dag ervoor zo hard had geregend. Met kleine oogjes ben in veilig en wel toegekomen in het ziekenhuis om alweer aan een nieuwe dag te beginnen. Zeg nu nog eens dat het leven van een Erasmusstudent niet zwaar is?!

P.S.: Nils, ik moet tot eind maart "stage" lopen. Wa hadde in gedachten mss? Zitte ni meer in Ecuador ofwa?!