Winter Wonderland

Tijd vliegt als je je amuseert en ik heb het de afgelopen tijd zeer druk gehad. Gebukt onder de locale spraakverwarringen, zoals "i hate killing people for fur" en "i've never been on youporn", van mensen die erg hun best doen om goed Engels te praten en onder het motto "All work and no play makes Peter a dull boy" zijn de voorbije dagen voorbijgevlogen. Even alles trachten samen te vatten in het lang en het breed:

M'n eerste dagen sedert de laatste post op deze blog waren gevuld met frustraties en stommiteiten. Ik ging zoals gewoonlijk 's avonds buiten gaan lopen en Niklas (m'n tutor) had me een nieuwe route verteld en aangeduid op m'n map. Ik moest de rivier volgen, de brug oversteken en aldus een lus maken. Evident. Moest er zonlicht geweest zijn tenminste. Ik had niet beseft dat de rivier zich opsplitste en ik kwam ergens uit aan grote supermarkten ver weg van the Student Village. Ik stak dan maar een brug over en trachtte aan de overkant terug te lopen in de ijdele hoop de weg terug te vinden in de donkerte. Uiteindelijk kwam ik uit aan wat mij de countryside van Turku leek met enkele kleine huizen aan de rivier waar geen ziel te bespeuren was. Gelukkig kwam er een Fins meisje buiten en wist ze mij de weg te vertellen. Blijkbaar ben ik de enige niet die dit al heeft tegengekomen en wist m'n voorganger, Roel, eens verloren te lopen voor drie uur. Ik was maar een uur langer dan normaal vermist dus ik ga beter m'n best moeten doen. De dagen daaropvolgend ging het van lollig naar frustrerend. Op een mooie "zonnige dag" bleek er een gat te zitten in m'n band. Met behulp van m'n lokale McGuyver (Christophe, m'n Duitse overbuur die veel zelfstandiger is dan ik en m'n hulplijn is bij belachelijke vragen zoals "Hoe doe ik m'n was? Moet ik strijken? Hoe zit dat met het aantal graden dat ik op mag wassen? Kleuren apart van wit of beeld ik me dat maar in?") wist ik heel behendig het gat in m'n binnenband toe te plakken. Alles ok, tot de volgende ochtend toch wanneer er weer een gat zat in m'n band. Band eraf, gat toeplakken, weer weg. Paar uur later nog een gat, en nog één en nog één. Vijf gaten op 2 dagen. Ik begon het stilletjes aan kotsbeu te worden om telkens m'n band van m'n fiets te halen, m'n handen vuil te maken en nagels te breken. Maar ik gaf niet op. Liever nog één gat meer toesteken dan een nieuwe band, ik had toch stickers genoeg. McGuyver wist me de raad te geven dat ik eens moest kijken aan de buitenband of er geen glas in zat of iets dergelijks. Een duimspijker die de band doorpriemde bleek de oorzaak van dit onheil te zijn. Eindelijk verlost van verdere kwellingen kon m'n fiets weer de baan op. Tot de dag erna. Nog twee gaten. Met een topscore van 7 was ik het toch kotsbeu en vertegenwoordigde ik "Mannen op de rand van een zenuwinzinking". Ik heb wijselijk afscheid genomen van m'n beste vriend de binnenband en een relatie aangegaan met z'n broer. Voorlopig gaat alles goed en zijn we beste vrienden, het is een beetje een opgeblazen typ, maar zo heb ik m'n banden graag ;).


Anyways, na vorige week onnodig naar de Language Circle gegaan te zijn aangezien die maar een week later begon had ik besloten m'n geluk er terug te wagen. Ik ben er trots op te kunnen zeggen dat ik de mensen die op Erasmus gaan naar Frankrijk om hun Frans bij te schaven te slim af ben. Ik ben zo sluw geweest om de French Language Circle te vervoegen en m'n facebook account in te stellen op Frans. Ge moet er maar op komen. De Language Circle is eigenlijk een groep mensen die activiteiten met elkaar organiseren waarbij ze de taal van voorkeur praten. In dit geval dus om Frans te oefenen. Er zat toevallig ook een Hollands meisje in de groep en het moest natuurlijk lukken dat ze de cliché kennis en uitspraak had van het Frans die we van onze gemiddelde Noorderbuur verwachten. Terwijl ik vervuld was van binnenpretjes om deze reden en ze wist uit te brengen in haar beste Frans "D'ou venez voes?" kon ik eerlijk antwoorden "De la Belgique". Veel meer woorden werden er op dat moment niet meer gewisseld maar we gingen elkaar 's avonds op de ESN (Erasmus Student Network) fuif terugzien. Met m'n stoute schoenen aan en verrijkte geest (lees: onder invloed) stapte ik op haar af en zei op m'n beste verfranst Nederlands zoals het een goede Waal beaamt: "Ik kan beetje Néderrrlands, ik eb geleeeerrd op skool, maarrr ik nog niet zo goed oorrr.". Ze viel direct voor mij "Amai maar jij kan goed Nederlands seg joh, dat wist ik niet!". Je kan je inbeelden dat ik dit gesprek onder m'n schatergelach niet lang heb kunnen volhouden en uiteindelijk moest bekennen dat ik een Vlaming was en ze net eens goed had beetgenomen. Ze kon er mee lachen waardoor ik mogelijks dacht dat ze het niet goed had begrepen dat ik ze had liggen, maar bon, we zijn nog steeds vrienden ;). De dag erop waagde ik me in de Dutch Language Circle. Benieuwd welke Fin het mogelijks in z'n hoofd haaldde om Nederlands te willen spreken en benieuwd naar enige correctie op de gewaagde statement "Ik ben de enige Vlaming in Turku en dat maakt mij uniek" ging ik richting unief. De ontgoocheling was alom toen bleek dat ik de enige persoon was voor de ganse groep en niemand anders kwam opdagen. Ik voelde me niet meer uniek, maar misschien een beetje ontgoocheld. Tot op het moment dat als in een droom een fijn Fins meisje de deur binnenstapte en enkele Nederlandse woorden mompelde. Ze bestaan dus toch hah! Ik moest ze beter leren kennen en haar 1000 en 1 vragen stellen! Jammer genoeg verstond ze m'n Nederlands niet altijd even goed want blijkbaar halen de docenten het hier in hun hoofd om hen de Hollandse versie van het Nederlands aan te leren met alle soms boertige klanken van dien. Het algemeen correct Nederlands was haar dus vreemd. Er is werk aan de winkel met andere woorden!


Verderop in dezelfde week ging ik naar Helsinki om in de luchthaven m'n dierbare bezoekers op te halen. M'n mama en zusje. Gepakt en gezakt en met enig geklaag dat het mijn schuld was omdat ze vanalles moesten meebrengen voor mij ging het van de luchthaven naar het treinstation om alles op te bergen en dan nog enkele uren in Helsinki door te brengen. We zijn naar een ice bar geweest om even de tijd te doden en hebben wat rondgedoold door de straten van Helsinki. Een paar uur later namen we de nachttrein richting Rovaniemi, Lapland, thuis van de kerstman. Alles verliep goed tot de Finse conducteur op onze slaapcabine klopte en van z'n neus begon te maken dat we verkeerd zaten. Ik begon al te vrezen dat m'n moeder's boosaardige voorspelling dat we de verkeerde trein gingen nemen ging uitkomen maar gelukkig genoeg was het nog zo erg niet. Onder enige discussie met m'n moeder en het vallen van de woorden "ja" en "nee" kreeg de conducteur het nog meer op z'n heupen en begon in het wilde weg onder het vermoeden dat we Duitsers waren luidkeels "JA JA JA" te roepen. Maar onder z'n baard gelijkaardig aan die van de kerstman bleek nog een beetje begrip verstopt te zijn en liet hij ons toch blijven in de cabine die we reeds bezet hadden. Snel de deur sluiten en slapen voordat hij terugkwam leek het beste plan. Ik zat echter in een andere cabine en kreeg jammer genoeg m'n deur niet meer open met m'n keycard. Met de gedachte van dit te moeten gaan melden aan de vriendelijkste Fin die op de wereldbol rondliep schoot m'n harslag van 60 naar 100 naar 150 en kreeg ik een krop in m'n keel. Onnozel als ik was bleek uiteraard gewoon dat ik m'n keycard niet diep genoeg in het slot had gestoken. Opluchting. Moeder en zus gingen slapen, ik ging nog wat verder lezen tot rond een uur of 22 de trein langer dan 20 minuten bleef stilstaan en ik toch begon te paniekeren dat deze wagon wel eens zou kunnen losgekoppeld geweest zijn door de evil conducteur en dat de rest van de trein naar Rovaniemi was zonder ons. Ik liep naar buiten om te kijken of alles nog in orde was en het was angstig afwachten tot de trein uiteindelijk weer besloot te bewegen. Alles was dan toch in orde en een paar uur later kwamen we toe in Rovaniemi, de hoofdstad van Lapland.



De dagen in Rovaniemi waren druk gevuld. M'n zusje had alles haarfijn georganiseerd en we waren nog maar toegekomen of we mochten alweer vertrekken om een ganse dag met de sneeuwscooter te gaan rijden (vergezeld van een mopje hier en daar zoals plots optrekken en m'n moeder haar ziel uit haar lijf laten schreeuwen dat we te rap gingen om dan daarna de motor te laten pruttelen en te stoppen en doodserieus zeggen "Ow shit, de petrol is op"), te gaan ijsvissen, lopen op sneeuwschoenen door het bos en worsten met onze naam in gekerfd te roosteren in het kampvuur vergezeld van een verrukkelijk warm bessensapje. 's Avonds stond er nog een avontuur met de sneeuwscooterrit op het programma met als doel het Noorderlicht te zien. Tussendoor was er tijd om iets te drinken maar aangezien Kristel en ik moesten rijden met de sneeuwscooter heeft enkel ons moeder aan de alcohol gezeten. Vijf minuten na ons vertrek 's avonds werden we op het ijzige meer met onze sneeuwscooter tegengehouden door de sneeuwscooter-politie. Die nam van alle chauffeurs een ademtest (maximaal 0,5 promille is toegelaten of ze nemen uw rijbewijs af en sturen een brief naar de politie in uw thuisland) af, behalve van de gids. Geluk dat we dus niet hadden gedronken. Het Noorderlicht kregen we jammer genoeg niet te zien want het was te bewolkt.


De dag erna opnieuw met de sneeuwscooter op het ijs waarbij we een slipcursus van auto's tegenkwamen op weg naar de rendier boerderij. Daar konden we kennis maken met deze magische dieren, op een slee rijden voortgetrokken door een rendier (waarna we een rendier-rijbewijs in ontvangst konden nemen) en downhills doen met een sneeuwschop voor onder de poep. Af en toe afgewisseld door verhalen over lokale legendes, koffie'tjes, koekjes en een gezellig kampvuur natuurlijk.



Nadien gingen we richting Santa Claus Village want de kerstman verwachtte ons in z'n hoofdkwartier op de Noordpoolcirkel. Hij vroeg ons zelf op de foto. Het stelde op zich niet veel voor alhoewel het iets is dat je moet gedaan hebben als je er bent. Het wordt vanzelfsprekend enorm uitgemelkt. Als je nog maar je foto hebt laten nemen met de kerstman, ze betaald hebt en in de volgende boetiek komt weten ze met een grote glimlach je het volgende ook te vertellen: "Would you like your video with Santa Claus? Yes! You've been videotaped while you visited the great red man, it's only 32 euro' s and you get several other video clips aswell! Here have a look!". Nee danku.



Op dag drie gingen we de husky's bezoeken en met hen een slederit maken. Het zijn mooie honden maar voor mij ging het wat te traag. Als je komt van 90 km/u op een sneeuwscooter en overstapt op een hondenslee die 15 km/u haalt dan is de adrenaline ver te zoeken. Het was immers te warm voor de beestjes. Met een temperatuur van amper -10° C. is de buitenwereld hun sauna. Ze lopen het best op temperaturen van -25 tot -30° C., dan zij ze in hun element. Ze doen niet liever dan lopen, het zit blijkbaar in hun genen. Ze komen in verschillende kleur van vacht, soort en kunnen bruine of blauwe ogen hebben of zelfs beide. Het enige nadeel is dat ze verdorie niet naar het grote toilet gaan voordat ze vertrekken (zoals hun passagiers) maar te pas en te onpas hun grote behoefte doen terwijl ze lopen. En met 6 honden was het elk om z'n beurt zodat het aantal stront-vrije minuten op 1 hand kon geteld worden op het einde van de rit. Ik veronderstel dat je er aan went, maar toen één van onze honden diarree bleek te hebben ging het er toch over. Het moest natuurlijk weer lukken dat het één van de honden was die het dichtst bij de slede liep. Af en toe waren er ook frustraties jegens onze gids die z'n handgebaar deed om te stoppen en in plaats van daarna in de volgende 10 meter te stoppen telkens besloot ogenblikkelijk te stoppen of pas z'n handgebaar te maken nadat hij was gestopt. Hij had dan ook onze honden enkele keren van dichtbij leren kennen. Eigen schuld dikke bult. Jammer genoeg besloot hij ook eens zeer plots te vertrekken waardoor mijn honden de zijne volgden en de slee wegging met m'n zus erop maar zonder ik om ze te besturen. Door het plotse vertrek was in van de stuurpositie gewankeld en mocht ik de slede achternalopen. Maar iedereen weet dat ik sneller ben dan 6 honden so no worries :). Anyways, de rest van de dagen werd gevuld met een bezoek aan het grote Arktikum museum over Lapland en andere dingen. Een bezoek aan Snowland, een restaurant volledig uit sneeuw gebouwd (bouwduur: 6 weken), gelegen aan een meer, met open air arctic disco op een besneeuwde dansvloer inbegrepen. Heel knap moet ik zeggen. De weg terug naar de guesthouse was wel vrij ver en dus besloten we maar een kortere weg te nemen over het meer waar lekker werd ingespeeld op de ongerustheden van ons moeder "Is dat ijs wel dik genoeg?". "Jaja mama, ik ben hier al een maand, ik kan da zien, geloof me nu maar.". Om dan natuurlijk tijdens de oversteek ze 2x liggen te hebben door plots een kreet te staken en te doen alsof ik door m'n benen zak. Plezier moet je maken nietwaar?




De laatste dag Lapland werd gevuld met een bezoek aan de zoo van Ranua. Deze herbergde vele mooie dieren, alleen bleek jammer genoeg de helft z'n winterslaap te doen. Stel u voor! Maar we wisten hier alweer gebruik van te maken in de context van situatiehumor. Er in slagen om je zus onder de aanmoedigende woorden "Hoger, nee wat naar links, nee dat is te ver, je moet meer naar rechts kijken als je hem wilt zien." in een openluchtkooi een aantal minuten te laten zoeken naar een kleine vogel die in feite z'n winterslaap doet en ergens binnen zit voelt toch goed. Maar desalniettemin hebben we allerlei uilen, waaronder de snow owl gezien, vogels (waarvan één raaf zelfs enkele woorden Fins sprak), otters, wolven, allerlei soorten rendieren, wolverine's, vossen, ijsberen en nog zoveel meer. Het was een waardig bezoek en zeker het overheerlijke rendiervlees in de het lokale restaurant wist ons te smaken.


Enkele weetjes ivm Rovaniemi en Lapland:

- De gemiddelde temperatuur was -12° C. toen wij er waren maar het kan tot -48° C. gaan in de winter met tot +35 °C. in de zomer. De week voordien was het -25°C.
- De voorgaande dagen was er de jaarlijkse ice-rally op de ice roads van Rovaniemi en liepen formule 1 legendes zoals Mikka Hakkinen en andere grote namen rond in Rovaniemi. We hebben er zelf één gezien maar ik kende die toch niet dus zo speciaal was het niet.
- De zomer kent een "middernachtszon-periode" van 3 maand. In een goeie 3 maand gaat de zon dus quasi niet onder.
- In de winter is er gedurende 1,5 maand lang slechts 1 uur zonlicht per dag.
- Er ligt sneeuw van ongeveer oktober tot april.
- Het ijs moet ongeveer 5 cm dik zijn eer het veilig is om er op te lopen. Als ik het me goed herinner moet het ongeveer 25 cm of meer zijn eer je er met een voertuig op kan.
- De locale bekendste drank is "Mintuu kakao". Een warme chocolademelk op smaak gebracht met een frisse muntlikeur, vergezeld van de nodige slagroom.
- De oorspronkelijke inwoners zijn de Sámi. De aboriginals van Lapland zeg maar, verspreid over onder meer N-Rusland, N-Noorwegen en N-Zweden. Ze spreken een andere taal dan het Fins en gaan gekleed in traditionele kledij.
- In Finland moet je geen rijbewijs hebben om op het ijs te rijden. De meeste jongeren leren dan ook op het ijs rijden en slippen op jonge leeftijd (zie filmpje).

Uiteindelijk moeste we terug naar de bewoonde wereld van Turku want er moest ook nog gewerkt worden. Terwijl m'n moeder en zus op verkenningstocht gingen door Turku ging ik naar het ziekenhuis om m'n stage verder aan te vatten op een nieuwe dienst. De teaching nurse ging me voorstellen aan m'n nieuwe tutor maar vond jammer genoeg niet direct iemand die op die donderdagnamiddag bereikbaar was. Ze stelde dan maar voor om de vrijdag of misschien beter maandag te herbeginnen met de stage. Ik protesteerde direct en herinnerde haar eraan dat ik dinsdag vertrok naar Levi om te gaan snowboarden dus dat ik er dan ook niet ging zijn. Ze begreep het en stelde wijs voor om dan maar de week daarna pas her te beginnen. Het klinkt als een droom maar ik wou toch ook nog iets doen en bleef aandringen om op die donderdagnammidag te beginnen aan plastische heelkunde. My wish was my command en ik werd ondergedompled in het bloedbad van de plastische heelkunde. Ik had altijd gedacht dat plastische heelkunde een verfijnde, gracieuze, estetische vorm was van chirurgie, maar m'n droom werd aan dingelen geslaan. Ik ging van het éne slagveld naar het andere. De chirurgen toverden instrumenten te voorschijn die leken op de lokale kaasrapser en automatische salami-schelletjessnijder van de lokale slager waarmee ze huid en brandwonden verwijderden om nadien het bloedend onderliggend vet te electrocoaguleren (lees: verhitten met een speciaal instrument om de bloedvaten toe te branden zodat de bloedingen stoppen). Het leek een horrorfilm waarin ze met 3 chirurgen de patiënt in mootjes waren aan het hakken en hun eigen Frankenstein waren aan het fabriceren. Het positieve was dat ik echter mocht meehelpen en greffes maken van de huid zodat de chirurgen wat meer konden doorwerken. Dat was wel een leuke ervaring. Ik heb ook nog de verwijdering van een lekkende borstprothese meegemaakt. Blijkbaar hebben die protheses een onderhuidse toegangspoort langswaar je via een injectie extra sillicone kan inspuiten of verwijderen om de grootte van het troeteldiertje aan te passen. Met andere woorden kan je dus stellen dat dergelijke vrouwen elke dag hun borstgrootte voor de één of andere gelegenheid unnen aanpassen. Je ziet dat ik enorm interessante dingen bijleer en het plastische dus allemaal best meevalt, maar ik had er oorspronkelijk gewoon een ander beeld van.



Vrijdagavond zijn we naar het lokale Vikingrestaurant Harald gaan uiteten waar serveersters gekleed in Viking-gewaaden Scandinavisch eten in een boot of gepriemd op zwaarden te voorschijn toveren. Meer dan voldaan trokken we ons terug in mijn kamer om te gaan slapen waar helaas bleek dat Andreu, onze Spaanse buur, z'n verjaardagsfeest had georganiseerd in onze keuken en gang en de helft van de Student Village had uitgenodigd. Ik vond het leuk vele mensen nog es terug te zien en te tetteren en drinken tot een gat in de nacht, maar uiteraard was het niet gemakkelijk voor m'n wederhelften om slaap te kunnen vatten door al het lawaai door.



Zaterdag trokken we richting Naantali, een vissersdorpje hier niet ver af waar een bezoek aan de oude stad en de haven meer dan de moeite was. Het deel dat uitmondt in de Baltische zee was bevroren en een wandeling onder de zon op de besneeuwde ijzige vlakte bracht ons in verroering. Ons geluk kon niet op want het bleek dat Naantali Muumi World huisvestigt. De Muumi zijn de meest bekende Finse tekenfilmfiguren die er bestaan. Ze zijn van Finse origine en iedereen is er zot van, jong en oud. Sommigen zeggen dat ze een beetje lijken op de Finnen aangezien de Muumi in de winter hun winterslaap doen en niet veel fut hebben terwijl ze in de zomer dolgelukkig zijn en bruisen van leven. Er is bovendien quasi geen enkele Fin die geen Muumi beker bezit om z'n koffie uit te drinken. Jammer genoeg was Muumi World gesloten. Je kon er wel in lopen maar er waren geen winkels die open waren, geen muziek, geen Muumi te bespeuren. Ze doen dus effectief hun winterslaap. Maar binnenkort ontwaken ze voor één week, misschien dat ik dan nog eens terugga just to check what all the fuss is about. 's Avonds zijn we dan uit gaan feesten en deze ochtend hebben m'n moeder en zus me verlaten richting Brussel. Een triestig einde voor deze post.



P.S.: Merci voor uw SMS van enkele weken terug Alexis!
@ Viracocha (Nils?): Ik zit hier tot 28 maart, slechts kortstondig dus jammer genoeg :(
Nog es dikke merci aan m'n mama en zus om me te bezoeken, k'heb er van genoten en heel erg bedankt voor alles mee te nemen en om alles zo goed te organiseren (Kristel)! Dikke zoen!

Studer's Pouch

Na enkele dagen radiostilte heb ik even de tijd gevonden om iets te schrijven. Ik heb ondertussen vrij veel materiaal verzameld om iets over te vertellen dus deze is voor in het Guiness book of world records. Het relaas van de afgelopen week (wat ik me ervan herinner in stukjes en beetjes).

De stages op de dienst urologie zijn nog altijd even luchtig. Gevuld met getetter over de Finse cultuur versus de Belgische snijden we patiënten één voor één open. Is er een Fins deuntje op de radio dan schreeuwt de chirurg aan de verpleging dat ze het wat luider moeten zetten want ik moet me vereenzelvigen met de Finse poplegendes. Tussen twee patiënten door vullen we vooral onze tijd met het fantaseren over reizen en discusiëren over goeie reisbestemmingen in Finland. Naast uiteraard onze lunch, al dan niet getrakteerd door m'n supervisor, de farmaceutische industrie of mezelf, het maakt niet uit. Ik heb wel al enkele vreemde dingen mogen eten die ze hier in Finland weten te koesteren. Bovendien hebben de Finnen de gewoonte om bij elke maaltijd 2 glazen te nemen, één gevuld met water, één met melk. Ik doe maar mee want we willen toch niet te veel opvallen als buitenlandse student.

Eén van de coolste operaties dat ik ondertussen al gezien heb is ongetwijfeld de Studer's Pouch (vader, schiet me ni dood alsk de naam verkeerd heb). Het ging om een patiënt met blaaskanker wiens blaas uiteraard moest verwijderd worden. Naast de blaas moest de prostaat sneuvelen en omdat de patiënt graag een andere blaas had gekregen werd er van een stuk dunne darm een nieuwe blaas gemaakt die in de plaats van de originele werd gehecht. Echt sjiek om te zien, alleen jammer dat ik halverwege de operatie even wegmoest om tickets te kopen voor een skireis naar Lapland :(. Ik heb helaas het maken van de nieuwe blaas zelf gemist maar ik twijfel er niet aan dat m'n bezoek aan Levi het meer dan de moeite waard zal maken.

Er bleef de laatste dagen wel nog enige frustratie om m'n papierwerk in orde te krijgen. Finland is enorm gestructureerd qua organisatie. Allemaal goed en wel maar aangezien ik nogal nonchalant ben in papierwerk en alles een deadline heeft komt mij dat absoluut niet ten goede. Bovendien heeft alles hier van die onmogelijke openingsuren zodat elk bureautje tegen een uur of 2 of 4 in de namiddag al toe is terwijl ik dan nog mogelijks in de kliniek zit. Maar afin, ik heb alles eindelijk toch kunnen regelen. Getuige hiervan zij ondermeer het feit dat ik me deze week zat op te jagen om naar de Language Circle Dutch te gaan. Dit is een groep mensen die tesamen komen om Nederlands te spreken of te leren. Aangezien ze nog Native Speakers zochten en ik nog geen Vlaming ben tegengekomen en wel eens wou weten welke Fin het in godsnaam in z'n kop haalt dat het nuttig is om Nederlands te kennen, ben ik maar gegaan. Na een halfuur van puntje paar paaltje te worden gestuurd omdat ik de juiste locatie niet vond ben ik er eindelijk te laat terechtgekomen. Om dan helaas te zien dat de "lessen" pas volgende week beginnen en niet die week. Typisch zeg maar. Afin, nu weet ik tenminste waar het is. Over studenten in Finland gesproken, enkele leuke weetjes:

- Finnen worden betaald om te studeren, ze krijgen ongeveer 500 euro per maand betaald door de overheid om te studeren en hun kot te betalen. Ze moeten zelf niets betalen om hun studies te doen, zelfs niet aan de unief, dus ze houden maandelijks ongeveer 250 euro over gewoon omdat ze studeren.
- Stagiairs geneeskunde krijgen 1 200 euro/maand betaald (mensen zoals bij ons in 3de en 4de proef)
- Huisartsen in beroepsopleiding krijgen maandelijks een som van 3 000 euro die met het aantal jaren kan oplopen tot 5 000 euro.
- Specialisten in opleiding daarentegen krijgen van de 1ste keer 5 000 euro.
- Toen ik aan m'n tutor zei dat wij 1 000 euro krijgen in de huisartsenopleiding en 1 500 in de specialistenopleiding vroeg hij zich af hoe we daar van konden leven.

De dokters hun uren zijn daarenboven ook ni veel vet vergeleken bij ons. Rond een uur of 3-4 in denamiddag lijkt het alsof het ziekenhuis is leeggelopen. De meeste artsen zijn dan al naar huis en quasi geen enkele heeft een privé praktijk thuis. Dat bestaat hier niet echt. Sommigen doen eens een avondje consulten in een privé ziekenhuis in de week, maar veel verder komt het niet. Huisartsen doen nooit huisbezoeken en werken in gezondheidscentra, ook zij kennen geen consultaties bij hun thuis.

Niet te veel werk dus, en maar best ook want er zijn toch minstens op 3 avonden per week kitchen party's. Minstens, er zijn er ongetwijfeld meer. Of ze ons nu leiden naar nightclubs achteraf, het staat vast dat je steeds weer enorm veel nieuwe mensen leert kennen. Finnen, Fransen, Spanjaarden, Polen, Russen, Zwitsers, Oostenrijkers, Duitsers, Belgen (maar geen Vlaming voorlopig) en af en toe eens een Nederlander, een Canadees en enkele minderjarigen van de USA die hier de tijd van hun leven beleven omdat ze zich hier kunnen bezuipen dat het geen naam heeft (in tegenstelling tot in de USA waar je 21 jaar moet zijn). Ofdat ze het zich zullen herinneren of kunnen navertellen dat is iets anders natuurlijk. Maar het is niet alleen zij die af en toe ondeugend zijn natuurlijk of een slaaptekort kweken. Zo had ik recent maar 3u geslapen doordat ik van wacht was en 's nachts moest opereren (lees: ik ben het beest gaan uithangen op een erasmusfuif en moest jammer genoeg de dag erna naar de kliniek). Maar het was de moeite, zeker toen ik stond te dansen en er plots een Finse naar me toe kwam met de woorden "Would you like to be my boyfriend for the next 15 minutes?". In het begin dacht ik me op te offeren en dat meisje uit de nood te helpen maar toen ze rond me begon te dansen zoals een halve gare op een overdosis neuroleptica met extrapyramidale verschijnselen die de gemiddelde spast overtreffen ben ik het toch maar wijselijk afgebold. De volgende dag ben ik dus desalniettemin naar de kliniek gegaan en ik ben blij dat ik de moed ervoor heb kunnen opbrengen want eens toegekomen op de poli's nam een Finse verpleegster m'n supervisor en ik mee naar de keuken om verse Finse pannekoeken te eten. Recht uit de oven! De Finse pannekoek is een grote rechthoekige overplaat met een krokant korstje en een zacht smeuig binnenste. Gans anders dan bij ons, maar zeker niet minder lekker!


Gezien m'n zware laatste dagen en het korte nachtje van 3 uur dat de emmer deed overlopen ben ik nog rap in m'n bed gekropen voor een uurtje voor we gingen vertrekken op ons weekend naar Tallinn in Estland. Met m'n 2 wekkers op, m'n gordijnen toe en m'n oordoppen in maakte in een reis naar dromenland. Om even later een bel te horen en me weer te draaien met de gedachte "Het is nog geen 16u30, ik heb geen zin om open te doen". Na enkele keren me opnieuw te draaien in m'n bed wist m'n gut feeling me toch te vertellen dat er iets mis was. Ik had me een uur overslapen en werd wakker op het uur van vertrek in plaats van iets vroeger om nog tijd te kunnen hebben om me klaar te kunnen maken. Mensen die me goed kennen weten dat m'n valies maken in 5 minuten een onmogelijke taak is. Het was dan ook één en al stress en gejaag om alles rap rap rap ergens in te proppen dat ik mogelijks maar zou nodig hebben en dan te lopen naar de bus richting Helsinki om daar de boot naar Tallinn te nemen. Gelukkig hebben we het gehaald. In Helsinki was het dan weer wat anders om onze bus te vinden want onze lijn bleek 2 bestemmingen te hebben en we wisten niet exact dewelke het was. Zo dom als we waren wisten we niet dat het zoals gewoonlijk in Finland (cfr. straatnamen) gewoon weer ging om de Finse en de Zweedse benaming. Finland is immers tweetalig gezien het vroeger onder Zweedse heerschappij is geweest (ook onder Russische maar dat volledig terzijde). Afin, Tallinn was fantastisch. Enkele dingen die Estland te bieden heeft zijn veel bont, norse gezichten, prachtige vrouwen, the festival of lights in deze periode, zon en sneeuw.



De reis terug naar Turku had ook wel hilarische momenten te bieden. Het is namelijk zo dat gezien de slechte combinatie tussen Finnen en alcohol en de dure prijs van alcohol veel Finnen naar Tallinn trekken om massaal alcohol in te slaan. Met als gevolg een ferry waarop je van geluk mag spreken als de kapitein nog nuchter is. In Finland beheert de regering de alcoholverkoop. Er is een monopolie van winkels "Alco" genaamd. Deze zijn de enige die sterke drank en likeuren en wijn mogen verkopen. In de gewone supermarkten vind je niets met een hoger alcoholgehalte dan 5%. Maar uiteindelijk zijn we dus goed teruggeraakt in Turku (ondanks weer de Finse buschauffeur die geen jota Engels kan en maar continu in het Fins brabbelt tegen u).


Vanavond dan wist m'n tutor me uit te nodigen voor alweer een avondje ijsschaatsen op het meer hier niet ver van. Buiten in de donkerte onder de sterrenhemel hebben we met een paar kinderen ijshockey gespeeld om daarna op één van de eilandjes van het meer een vuurtje aan te steken en worsten te roosteren. Jammer genoeg was er wat te veel wind en hebben we ons maar verwend aan de cheesecake. Een geslaagde avond.

Terwijl het de laatste dagen enorm glad is geweest en ik een paar keer bijna Turku van dichterbij heb leren kennen (doordat de sneeuw was gesmolten maar het dan toch weer vroor), is het sinds dit weekend weer wat lichtjes beginnen sneeuwen. Er ligt weer een fijn laagje sneeuw en het zweemzoete gekraak begint terug in m'n oren te weerklinken. Echt koud wordt het nog niet direct alhoewel het -10° C. was in Helsinki vrijdagavond. Nog een leuk weetje is dat gezien de grote aanwezigheid van meren en de archipelago in het Zuiden de regering "ice roads" onderhoudt. Het komt er op neer dat als het ijs dik genoeg is de regering de toestemming geeft om het ijsoppervlak te gebruiken als een autobaan. Ik heb het voorlopig nog niet gezien, maar ik hou zeker een oogje in het zeil!

Back to the real world?

Na een week verlof, nog 2 feestjes vant weekend (de één al meer knetterend dan de ander), Turku wat te verkennen en sneeuw te beschouwen als dagelijkse kost werd het weer tijd om met de 2 voeten op de grond te staan. Ik kan die stage niet blijven ontlopen jammer genoeg. Alhoewel ik het weekend ervoor nog in de wolken liep toen ik al die dansjeresjes met hun pomponnetjes zag tijdens de ijshockeywedstrijd. Om dan nog niet te spreken van het sprookjeslandschap van zondagavond. Ik was met m'n tutor gegaan naar een, voor ons, gigantisch meer hier niet ver vandaan (voor hen peanuts). Het meer was bevroren en één of andere pipo had het idee gekregen om via facebook en mondreclame zoveel mogelijk volk op te trommelen en kaarsen te krijgen op het meer om zo een 6km lange ijsschaatsbaan af te tekenen die over de buitenste rand van het meer liep. Het was de eerste keer dat dit gebeurde en ik had dus pokkeveel sjans dak het mocht meemaken. Het zal waarschijnlijk niet de laatste keer zijn want het was een adembenemend zicht! Erna nam m'n tutor en z'n vriendin me nog mee naar haar familie waar ik werd verwend op typisch Finse "cinnamon buns" en ander lekkers. Ongeveer vier kinderen zaten me aan te gapen terwijl ik gezellig aan het kletsen was met de ouders (toevallig beide dokters).


Maandagochtend dan vermoeid richting het ziekenhuis voor de eerste dag stage. Ik begon op Urologie. De "teaching nurse" had me gekoppeld aan een vriendelijke uroloog en na overal verwelkomd te zijn begonnen de operaties. Jammer genoeg niks dat ik nog niet had gezien (TUR prostaat, cystoscopieën en ureteroscopieën) zodat ik het wat moeilijk kreeg om niet in slaap te vallen en tussen de operaties in achter de schermen letterlijk regelmatig scheefviel en wegdommelde. Het middagmaal werd jammer genoeg overgeslaan (je ziet, het is de éne teleurstelling na de andere) maar gelukkig eindigde de dag al om 3u in de namiddag. Het was echter wel enorm verontrustend om buiten te komen en te zien dat quasi alle sneeuw verdwenen was. Het heeft al een paar dagen niet meer gesneeuwd en het is alweer warmer. Turku is no longer winter wonderland. Maar we trachten er het beste van te maken en gaan ons geluk dan maar binnenkort in Lapland beproeven! Ik troost me met de gedachte dat ik bij teveel stress me altijd kan verschuilen in de sauna van het ziekenhuis...

Tussen haakskes, m'n mobistar nummer gebruik ik hier niet meer. Als er iemand iets nodig heeft dan kan je me bereiken op +358 4664 25 895.

Een slecht nieuws gesprek?

Woensdag ben ik lekker uit de veren gekomen om 9u45 's morgens. Heel vroeg want ik moet naar de kliniek om 11u en ik wou niet te laat komen! Ik ken m'n weg namelijk totaal nog niet maar met een map in de hand kom je door gans het sneeuwwinterland! Anyways, in de kliniek had ik een afspraak in gebouw A, maar toen ik aankwam was er gebouw A-1, A-4, A-355 enzovoorts, ni evident dus. Van het éne gebouw naar het ander en af en toe iemand vastpakken om het te vragen maar niemand wist het direct tot ik plots geluk had en een Finse dame wist waar ik moest zijn. Ik had een afspraak met de teaching nurse, een heel vriendelijke dame die me ontving en m'n stages regelt. Ik mocht dan ook alles zelf kiezen wat ik wou doen betreffende heelkunde en orthopedie of traumatologie en het aantal weken. Ik ga dus enkele weken urologie doen, enkele weken gastro, enkele weken plastische heelkunde en orthopedie (naast dermatologie als laatste). Ik was wel geshockeerd toen ze mij plots zei dat ik elke dag een dagboek moet bijhouden om haar te laten weten wat ik had gedaan en wat ik heb gezien. Ik dacht "oh my god, hoe ga ik da flikken op de dagen dat ik te zat in m'n bed lig of gewoonweg op vakantie wil?". Gelukkig pikte ze verder spontaan de draad op met de magische woorden (die nog steeds als muziek in m'n oren klinken): "Peter, you know, Erasmus isn't all about studying". Ik volledig verbaast: 'Really? Oh my... please tell me more!'. "You should go out, discover the cultures, embrace the Finnish way of life, take a trip, you must see Lapland, or go to St. Petersburg, or Moscow whatever!". Ik dacht alleen maar aan "Jaaaa nu nu nu!!!". Maar alles op z'n tijd, alleszinds kan het niet veel beter worden aangezien ik zomaar op vakantie mag gaan en dat ze dat totaal ok vind. Explore the world I will! Meer slecht nieuws was echter onderweg. Ik wist dat ik me moest laten screenen voor MRSA en VRE maar jammer genoeg blijkt dat ik hierdoor pas maandag kan beginnen in de kliniek ;(. What to do what to do?! Iedereen in de kliniek was overigens zeer vriendelijk en ze spreken vlot Engels. De roddels dat de Finnen altijd zo neerslachtig en gesloten zijn zoals hier bvb. te zien is: http://www.youtube.com/watch?v=qhxZoV3t61c , is toch zeker niet altijd waar. Alhoewel dat er blijkbaar wel een gezegde is "If you are a pessimist you don't get disappointed.". Het Fins heeft soms wel iets weg van Italiaans by the way. Hoe dan ook, 's middags wat rondgecrost op de vélo en Turku verkend. Het heeft toch iets om rond te lopen in een stad en elke dag het zien sneeuwen en vers gekraak onder je voetstappen te horen. Adembenemend als je ervan houdt. Ik ben wel ferm verloren gereden in Turku maar 'k heb er toch meer van gezien en that's all that matters.


's Avonds dan naar een Erasmus "kitchen party" geweest in onze Student Village wat eigenlijk gewoon wil zeggen dat 1 verdiep z'n gang openzet en dat iedereen daar komt tetteren en zich zat drinken. Soms marginaal met al die dronkaards, maar aan de andere kant super sociaal en aangenaam omdat je zo snel zo veel mensen van over de hele wereld leert kennen. Turku, you gotta love it!



De volgende dagen bestonden eigenlijk uit een paar hoorcolleges over het Finse studentenleven en aangelegenheden, het regelen van administratie, verloren lopen in Turku en m'n fiets niet meer terugvinden, sneeuw krijgen in je gezicht en nog zo veel meer. Ik herinner het me eigenlijk allemaal niet meer zo goed. Ik heb ondertussen wel al vrij veel gezien van Turku want als je een fiets hebt raak je toch rap rond. Er is een grote rivier die door Turku loopt en om er 's avonds langs te lopen of bij valavond in de verse sneeuw, dat is toch supersjiek en heel mooi. Er is trouwens een ferry die gratis is en gewoon mensen overzet van de éne kant naar de andere kant wa zo onnozel is als dat groot is want er zijn overal bruggen, maar het is eigenlijk wel nog plezant als ge het doet! De rivier is in zekere zin dichtgevroren maar het ligt nog niet dik genoeg om er op te schaatsen, blijkbaar gebeurt dat maar eens om de 5 jaar, vingers kruisen dus!


'k Heb ook nog eens een goeie pint gepakt met m'n tutor en nog wa zaken afgesproken, als alles goed gaat dan gaan we zondag naar een meer gaan ijsschaatsen hier ni veer vandaan. Rond middernacht is er daar blijkbaar iets speciaals te doen met kaarsen die avond dus da wordt wel fijn. Morgen dan weer gaan we naar een ijshockey wedstrijd kijken en vanavond is het fuiven voor de Erasmussers in downtown Turku.


Dit is trouwens de kamer waarin ik verblijf en iets meer naar onder vind je nog een paar van de kamergenootjes!

Vastgesneeuwd!

Een pijnlijke morgen, na al die weken hopen op sneeuw om m’n eigen quarterpipe in m’n tuintje te kunnen laten gelden, blijkt Gent net gehuld te zijn in een wit laken terwijl ik juist naar het Noorden trek om sneeuw nog eens te zien voor ik weer vergeet wat het juist is. Toen ik dus opstond om 4u45 dacht ik dat ik nog niet goed wakker was, maar een halfuurtje later zag ik nog even wit en kwam ons Mika’tje en ons mama blauw de deur binnen gestapt. Het was dus werkelijk aan het vriezen en aan het sneeuwen. Heel traagjes trokken we met onze slee op 4 wielen, aangedreven door enkele huski’s richting het station. Daar hebben we op tijd de trein kunnen nemen naar Zaventem, waarbij het even moeilijk werd om niet een paar tranen te laten vloeien toen m’n moeder en ons Mika’tje me uitwuifde/-blafte.

Aangekomen in Zaventem verliep alles vrij vlekkeloos. Ik was zo sluw geweest om veel van m’n gewicht in m’n boardbag te steken waar in principe geen limiet op stond – in tegenstelling tot het gewicht van de gewone andere ingechekte bagage (20 kg max.). Onder de verbazende stem van de hostess door (“Amai das veel”) rolden mijn 46 kg gladjes op de band, zonder te moeten bijbetalen. Wel stom dat ik 2x het tarief voor het vervoer van een snowboard moest betalen omdat het 2 vluchten waren, desondanks dat het maar om 1 eindbestemming gaat. ‘k Ben overigens wel nog zo slim geweest om drank in te slaan in de luchthaven, na talloze waarschuwingen dat de drank op m’n eindbestemming zo duur is weet ik die Scandinaviërs toch al even slim af te zijn! M’n U-slot voor m’n fiets heb ik jammer genoeg moeten afgeven. De douane zag er met veel verbeelding een massa-moordwapen in denk ik...

Onze vlucht had een vertraging van een halfuurtje. Overal weerklonk het van de aankondigingen “vlucht vertraagd, vlucht afgelast, vliegtuig ontploft, ...” enzovoorts maar ik dacht “haha, nie met mij zenne”. Jammer genoeg had ik te vroeg gekraaid, onze vlucht werd nog een halfuur uitgesteld, en nog een halfuur en nog een halfuur tot we eindelijk rond 10u30 boardden ipv om 9u. Ik was zodanig moe dat ik direct in slaap viel in m’n zitje, maar tot m’n verbazing stonden we nog evenver toen ik m’n ogen weer opendeed. Vast op zaventem. Het bleek dat onze wielen vastgevroren waren op de grond en ge zag allemaal van die luchtvaartmannekes met haardrogers staan springen rond da wiel. Best komiek. Uiteindelijk zijn we om 13u30 (na 3 u te wachten in een krap zeteltje op het vliegtuig – om zot van te worden) opgestegen om 2u30 later te landen in Riga, Letland. Ge moogt over Russische/Baltische vrouwen trouwens zeggen wa ge wilt, maar ge haalt ze er toch zo uit ze, ze hebben bijna allemaal een kenmerkende gezichtsvorm/grimas en soms waande ik mij zelfs even op de set van Matroesjka’s. We zijn dan om 17u15 lokale tijd geland in Riga (+ 1u) terwijl dat eigenlijk de tijd was dat ik in Helsinki moest zijn. Het was ongeveer -15° C. en er lag overal sneeuw! Het was trouwens ook wel de moeite om vanuit het vliegtuig de bevroren zee onder u te zien ze, dat tesamen met een zonsondergang maakt de vertraging toch best de moeite.

M’n aansluitende vlucht in Riga was echter schoon gaan vliegen zonder mij. In m’n beste Slaavs en met een zweepje in de hand heb ik dan toch een vlucht gekregen naar Helsinki om 19u, tesamen met een ongelooflijk waardevolle cheque! Jammer genoeg deze keer zonder overnachting in het Sheraton maar wel goed voor het grote bedrag van 5 LVL (wat ongeveer 7 euro is denk ik). Vrij mager, maar de koffie en cheescake die ik ervoor in ruil kreeg waren wel meer dan de moeite. Doorgevlogen naar Helsinki waar ik eindelijk toekwam rond 21u30. In de donkerte nog snel verloren lopen en aan tienduizend mensen vragen waar de bus naar Turku vertrok en om welk uur. Twas een beetje het gevoel zoals in Thailand, trachten uw plan te trekken en zelfstandig te zijn terwijl ge geen jota van de taal afkent, maar dan had ik hier nog een snowboard bij, da was eigenlijk het enige verschil. M’n tutor (een finse student die je toegewezen krijgt en die je helpt met alles tijdens je eramsus periode) stuurde me plots een sms dak ni mocht vergeten over te stappen aan de IKEA. Meer wist hij niet te vertellen, ‘just go with the flow’ zei hij. Een geluk dat een vriendelijke Finse dame m’n body language verstond en me begreep wist aan te geven wanneer ik moest overstappen. De Finnen zijn wel heel vriendelijk moet ik zeggen. De buschauffeur daarentegen brabbelt onderweg gewoon iets onverstaanbaars. Net zoals in Thailand zijn dat hier lange busreizen waar te pas en te onpas plots iemand in een godvergeten sneeuwachtig landschap uitstapt (god knows why). Maar desondanks was ik toch blij er te zijn, want Erasmus draait om de ervaring, niet om de studie nietwaar ;)?

Afin, rond 12u30 ben ik eindelijk toegekomen in m’n eindbestemming, Turku te Finland. M’n tutor is een heel vriendelijke pipo die ongelooflijk goed Engels spreekt met een British accent dat er van af druipt (hij doet daar blijkbaar jobkes af en toe). Rond 2u lag ik in m’n bed met aan de overkant zicht op de 1^ste fuif waar ik jammer genoeg op dat moment geen zin in had.

De volgende dag (dinsdag) opgestaan en m’n stoute schoenen aangetrokken om mensen te leren kennen. Roel vertelde me van een Duitser, Kristof, rechtover de deur maar die was er niet. Plots stak er iemand z’n neus van tussen de keukendeur en alles verliep vandaar op rozen. Pavil, een Peruaan, is zeer vriendelijk en grappig, Max, ne Fransman iets minder schattig maar ook heel sympa. Dat zijn voorlopig de buren die ik al heb leren kennen. Maar enkele minuten later wist Max al te vertellen dat hij ging gaan ijsschaatsen met z’n tutor. Gezien vandaag een feestdag is en er nergens iets is te doen of iemand is te bespeuren dachten we dat dat goeie ochtendgymastiek zo zijn voor 2u ’s middags (kwas nog ni te lang wakker). Hop naar de grote openlucht ijsschaatspiste waar Finnen schaatsen en ijshockey spelen. En dan nog in de sneeuw (zie filmke voor uitzicht van m'n kamer)! Want het wit dwarrelde al uit de lucht! Zalig. En direct al nog volk leren kennen. Har ry, de tutor van Max; Helena, de tutor van Xavier (een Brusselaar!); Run, ne Thaïse jongen, en Itchi, een meisje uit Taiwan. Het is al een heel sociale mooie dag geweest waarin we goed hebben kunnen lachen. De zon was echter rap zoek (3u ’s middags), but who cares right?!